Για χρόνια διευθυντής του Μουσείου της Ακρόπολης και πρόεδρος του Δ.Σ. του Μουσείου, ο Δημήτρης Παντερμαλής, άφησε την ζωή, σήμερα, Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου.
Ο καθηγητής Αρχαιολογίας με την μεγάλη πορεία στον χώρο του νεώτερου ελληνικού πολιτισμού, πέθανε σε ηλικία 82 ετών.
Κατείχε την έδρα του καθηγητή Αρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, και ήταν υπεύθυνος ανασκαφών στον αρχαιολογικό χώρο του Δίου, τις οποίες είχε ξεκινήσει ο καθηγητής Γ. Μπακαλάκης – τα τελευταία χρόνια Διευθυντής του Μουσείου Ακροπόλεως. Διετέλεσε επίσης βουλευτής επικρατείας επί κυβερνήσεως Κ. Σημίτη.
Ο Δημήτρης Παντερμαλής γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1940, σπούδασε στο Ιστορικό και Αρχαιολογικό Τμήμα του ΑΠΘ, και στη Φιλοσοφική Σχολή, στο τμήμα Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας, καθώς το μεταπτυχιακό του έγινε στο Φράϊμπουργκ της Γερμανίας, όπου και αναγορεύτηκε διδάκτωρ.
Ήταν υπεύθυνος για τις ανασκαφές μεγάλου μέρους του αρχαίου οικισμού στο Δίον, αναδεικνύοντάς το μέσα στην σημαντικότητά του ως αρχαιολογικό χώρο.
Η ανακοίνωση του Υπουργείου Πολιτισμού για τον θάνατο του Δημήτρη Παντερμαλή:
«Αποχαιρετούμε με συντριβή έναν σπάνιο επιστήμονα, έναν εμπνευσμένο δάσκαλο, έναν πολύτιμο συνεργάτη, έναν καλό φίλο. Η πορεία του Δημήτρη Παντερμαλή είναι γεμάτη από κορυφαία επιτεύγματα στην επιστήμη της Αρχαιολογίας. Υπήρξε πρωτοπόρος, διευθύνοντας τις ανασκαφές στο Δίον, όπου ανέπτυξε ένα καινοτόμο αρχαιολογικό και φυσικό πάρκο. Εφερε νέες, σύγχρονες ιδέες, ως Πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας και Κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το μεγάλο του έργο όμως, το όραμα ζωής του, υπήρξε το Μουσείο της Ακρόπολης, το οποίο υπηρέτησε από την πρώτη στιγμή, με όλες του τις δυνάμεις.
Ήταν η ψυχή του Μουσείου, όταν αυτό ήταν ακόμη μόνο στα χαρτιά. Βρισκόταν εκεί, σε κάθε στάδιο της δημιουργίας του και μέχρι την τελευταία του στιγμή. Του οφείλουμε ότι η Ελλάδα έχει ένα από τα σπουδαιότερα και πιο αγαπημένα στους επισκέπτες μουσεία του κόσμου, ένα μουσείο πρότυπο πολιτιστικής διαχείρισης, που τιμά τον Πολιτισμό μας και την πατρίδα μας. Ένα μουσείο που στα 13 χρόνια λειτουργίας του, καθημερινά, στα εκατομμύρια επισκεπτών που έρχονται από κάθε άκρη του κόσμου, μεταδίδει με τον πιο ουσιαστικό τρόπο το μήνυμα της επανένωσης των Γλυπτών του Παρθενώνα στη γενέθλια γη.
Επένδυσε στον στόχο της άριστης λειτουργίας του Μουσείου την προσωπικότητα, το κύρος, το πάθος, την φιλοσοφία και την αφοσίωση του. Του οφείλουμε πολλά. Η απώλειά του είναι οδυνηρή για όλους εμάς που τον γνωρίσαμε, που δουλέψαμε μαζί του για περισσότερα από είκοσι χρόνια, που ήταν αγαπημένος φίλος. Στον Στέφανο τα θερμά μου συλλυπητήρια».
Δήλωση του Γενικού Διευθυντή του Μουσείου Ακρόπολης, καθηγητή Νικόλαου Χρ. Σταμπολίδη
“Δεν είναι εύκολο να μιλήσει κανείς για την απώλεια ενός τόσο αγαπημένου προσώπου, όπως ο καθηγητής Δημήτριος Παντερμαλής, τον οποίο είχα την τύχη να γνωρίζω από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 ως φοιτητής.
Η διδασκαλία του, το φωτεινό παράδειγμά του, το έργο του στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης –όχι μόνο ως δάσκαλος αλλά και ως Πρόεδρος του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας και Κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής- για όλους τους μαθητές και συνεργάτες του είναι μοναδικό.
Ιδιαίτερα το έργο του στο πεδίο, που δεν έμενε μόνο στην ανακάλυψη των αρχαιοτήτων και στη δημοσίευσή τους, αλλά προχωρούσε άμεσα και αποτελεσματικά στη συντήρηση και ανάδειξη του αρχαιολογικού χώρου στο Δίον, υπήρξε πρωτοπόρο.
Η μνήμη των ανθρώπων που φεύγουν διατηρείται ακέραιη στις επόμενες γενιές μέσα από το έργο τους. Και το μέγιστο έργο και η προσφορά του Δημήτρη Παντερμαλή είναι η δημιουργία του Μουσείου της Ακρόπολης.
Δεν θα αναφερθώ στις αντιξοότητες και δυσκολίες που αντιμετώπισε, άλλωστε αυτά είναι γνωστά σε όλους. Θα πω όμως για την αγάπη, τη φροντίδα και την αφοσίωση με την οποία περιέβαλε το Μουσείο Ακρόπολης χρόνια πριν τη δημιουργία του και σε όλη τη διάρκεια των 13 ετών λειτουργίας του.
Το Μουσείο Ακρόπολης, ένα από τα καλύτερα Μουσεία του κόσμου, δεν περιέχει μόνο το κάλλος του αρχαίου ελληνικού κόσμου αλλά και την ψυχή του δημιουργού του και των ανθρώπων που συμπορεύτηκαν και συμπορεύονται μαζί του.
Θα τον θυμόμαστε με αγάπη και ευγνωμοσύνη πάντα γιατί «ό,τι θυμάμαι υπάρχει και ό,τι ξεχνώ πεθαίνει».
Στον αγαπημένο του γιο Στέφανο, ένα στεφάνι αγάπης από όλους μας”.
