«Ακούγεται» πλέον ο «καλπασμός» τού Ίππου τού Κυρίου !!!…
…Τελείωσε ο τρομερός Αρμαγεδδών τής μάχης των ανθρώπων
και ο Σατανάς συγκεντρώνει τα «στρατεύματα» των Γωγ και Μαγώγ
για τη σύγκρουσή του με τον Κύριο !!!…
…Ο Ελληνισμός «επιστρέφει» πιο μάχιμος από ποτέ !!!
Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες γεγονότων, τα οποία μας «παραπέμπουν» σ’ αυτό το οποίο οι αποκρυφιστές ονομάζουν «Τέλος των καιρών». Η «κόπωση» της ανθρωπότητας και η φανερή της πλέον άρνηση να «προχωρήσει» με το πάθος και τη «βιασύνη» που συνήθως τη χαρακτηρίζει όταν πρόκειται να κάνει ανατροπές και υπερβάσεις —προκειμένου να βγει από το όποιο «τέλμα» της—, επιβεβαιώνουν αυτήν τη διαπίστωση. Τα νέα απ’ όλον τον κόσμο «δείχνουν» μια παράξενη «ευθυγράμμιση» μεταξύ τους. Οι ίδιες οι θρησκείες φαίνονται να «συγκλίνουν» μεταξύ τους, παραμερίζοντας δόγματα αιώνων. Οι πάντες περιμένουν «κάτι» πολύ σημαντικό …Κάτι, το οποίο θα τους βγάλει από τα αδιέξοδα …Κάτι, το οποίο θα μοιάζει με μέγα θαύμα, που τόσο ανάγκη έχει μια κατάκοπη ανθρωπότητα, για ν’ απαλλαγεί από τους εφιάλτες της. Λέξεις, οι οποίες μπορούν πλέον να χαρακτηρίσουν την εποχή μας, ήταν «άγνωστες λέξεις» για άλλες πιο «αγωνιστικές» εποχές …«Αφύπνιση», «προσμονή» και «προσδοκία». Στο Ισραήλ τής πραγματικά «φλέγουσας» καθημερινότητας έφτασαν σε σημείο να κάνουν αστυνομικού τύπου ασκήσεις ασφαλούς υποδοχής για την έλευση του Μεσσία !!
Όλα αυτά δεν μπορεί να είναι τυχαία. Από μόνα τους, όμως, δεν μπορούν να εξηγήσουν τίποτε απολύτως. Τι ακριβώς συμβαίνει; Είναι τα πράγματα έτσι όπως φαίνονται ή κάτι άλλο κρύβεται; Βαδίζουμε προς το Τέλος; Τι λένε οι Ιερές Γραφές; Τι λέει η «τρομερή» «Αποκάλυψη του Ιωάννη» των Χριστιανών —και όχι μόνον αυτή—; Τι λένε οι «πατέρες» τής Εκκλησίας; Με ποια σειρά πρέπει να εξελιχθούν τα γεγονότα, ώστε να φτάσουμε σ’ αυτό το Τέλος; Βασική προϋπόθεση για την «Τελική Κρίση» —ή αλλιώς για τη «Δευτέρα Παρουσία»— είναι η Μεγάλη Ήττα τού Σατανά. Άρα; …Άρα, σύμφωνα με τις Γραφές, πρέπει ν’ «απελευθερωθεί» πρώτα ο Σατανάς και στη συνέχεια να αφεθεί να συγκεντρώσει τις τρομερές και παγκόσμιες δυνάμεις τού Γωγ και τού Μαγώγ εναντίον τού Κυρίου. Πρέπει να «πλανέψει» τα έθνη, για να φτάσουμε στη σύγκρουση …Να «παρασύρει» τους ανθρώπους στην αμαρτία και την ανομία, ώστε ν’ ακολουθήσει η μεγάλη Κρίση…
…(Αποκ. Ιωάν. 20,7) «Καὶ ὅταν τελεσθῇ τὰ χίλια ἔτη, λυθήσεται ὁ σατανᾶς ἐκ τῆς φυλακῆς αὐτοῦ» (Και όταν συμπληρωθή η περίοδος των χιλίων ετών, που συμβολίζεται με τα χίλια έτη, θα λυθή ο σατανάς από την φυλακήν του) …(Αποκ. Ιωάν. 20,8) «καὶ ἐξελεύσεται πλανῆσαι τὰ ἔθνη τὰ ἐν ταῖς τέσσαρσι γωνίαις τῆς γῆς, τὸν Γὼγ καὶ τὸν Μαγώγ, συναγαγεῖν αὐτοὺς εἰς τὸν πόλεμον, ὧν ὁ ἀριθμὸς αὐτῶν ὡς ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης» (και θα βγη, δια να πλανήση τα άγρια έθνη, τα οποία μακράν από τους πιστούς θα ζουν εις τας τέσσαρας γωνίας της γης, και τα οποία συμβολίζονται από τον Γωγ, τον σκληρόν βασιλέα, και τον Μαγώγ. Αυτούς τους αγρίους και αιμοχαρείς, των οποίων ο αριθμός θα είναι σαν την άμμον της θαλάσσης, θα τους συγκεντρώση ο σατανάς, δια να πολεμήσουν εναντίον του Χριστού) …(Αποκ. Ιωάν. 20,9) «καὶ ἀνέβησαν ἐπὶ τὸ πλάτος τῆς γῆς, καὶ ἐκύκλευσαν τὴν παρεμβολὴν τῶν ἁγίων καὶ τὴν πόλιν τὴν ἠγαπημένην· καὶ κατέβη πῦρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ καὶ κατέφαγεν αὐτούς» (Και ανέβησαν, πράγματι, οι λαοί αυτοί και κατέκλυσαν την επιφάνεια της γης και περιεκύκλωσαν την παράταξιν των αγίων και την αγαπημένην πόλιν του Θεού, την νέαν Σιών, την στρατευομένην Εκκλησίαν. Και κατέβηκε φωτιά από τον ουρανόν και τους κατέφαγε) …(Αποκ. Ιωάν. 20,10) «καὶ ὁ διάβολος ὁ πλανῶν αὐτοὺς ἐβλήθη εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρὸς καὶ τοῦ θείου, ὅπου καὶ τὸ θηρίον καὶ ὁ ψευδοπροφήτης, καὶ βασανισθήσονται ἡμέρας καὶ νυκτὸς εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων».
Τι απ’ όλα αυτά έχει συμβεί; Τι περιμένουμε να δούμε και με ποια σειρά; Όλα αυτά είναι «μυστήρια» και τα μυστήρια φοβίζουν τους ανθρώπους. Πολλοί «εσχατολόγοι», οι οποίοι ασχολούνται με τις Ιερές Γραφές, αναρωτιούνται και προβληματίζονται για το πώς είναι δυνατόν οι Γραφές αυτές —οι οποίες θεωρούνται «αλάνθαστες»— να μην μπορούν να περιγράψουν άμεσα και με ακρίβεια τα συμβαίνοντα στη σημερινή εποχή. Πώς είναι δυνατόν να μην μπόρεσαν να προβλέψουν τη σημερινή υπεροχή των ΗΠΑ στον σύγχρονο κόσμο. Πώς είναι δυνατόν να φτάνουμε στις «έσχατες» ημέρες, με την Pax Americana να «σκεπάζει» σχεδόν ολόκληρο τον Πλανήτη, κι αυτό να μην το «βλέπουν» οι Προφητείες.
Αυτό, το οποίο συμβαίνει, είναι το εξής: …Οι Προφητείες «βλέπουν» αυτό το οποίο συμβαίνει κι όχι αυτό το οποίο φαίνεται και το οποίο πολλές φορές είναι παραπλανητικό. Οι Ιερές Γραφές περιγράφουν αυτό το οποίο βρίσκεται κάτω από το «κάλυμμα» και όχι αυτό το οποίο βλέπει ο κόσμος. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν ούτε Pax Americana ούτε ΗΠΑ …Υπάρχει η ΠΑΝΤΑ ζωντανή κι επικίνδυνη Pax Romana …κι απλά αυτός, ο οποίος φαίνεται στον κοινό παρατηρητή, είναι μόνον ο διαχειριστής της …Ο απλός διαχειριστής της, ο οποίος αυτήν τη στιγμή είναι οι ΗΠΑ …Το μεγάλο κράτος τής Αμερικής, το οποίο ανήκει στην προτεσταντική «πτέρυγα» της Pax Romana. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; …Ότι, από τη στιγμή που ο Χριστιανισμός είναι εκείνος που ΠΑΝΩ απ’ όλα διαχειρίζεται την κοσμοκρατορία, αυτός, ο οποίος κυβερνά, είναι το Θηρίο τής Ρώμης και τα «είδωλά» της …Αυτό είναι που «δείχνουν» οι Γραφές —και συγκεκριμένα η Αποκάλυψη— κι απλά τις ΗΠΑ θα τις αναζητήσουμε σε κάποιο «στέμμα» κάποιου Θηρίου της περιγραφής της.
Τα Θηρία, δηλαδή, για τους μύστες τής αρχαιότητας και για τις Ιερές Γραφές ήταν τα μεγάλα συστήματα που «κουβαλούσαν» δικά τους ιδιαίτερα πολιτισμικά «φορτία» και με τη δύναμή τους μπορούσαν κι επέβαλαν στην ανθρωπότητα τις εξουσίες τους. Μπορούσαν να τη «ματώνουν» όταν αυτή αντιδρούσε και να την οδηγούν σε οδυνηρές περιπέτειες. Ήταν συστήματα όπως για παράδειγμα η «σκοτεινή» Βαβυλώνα ή αργότερα η πανίσχυρη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Θηρία, όμως, δεν ήταν μόνον τα συστήματα …Θηρία ήταν και τα φυσικά πρόσωπα που δημιουργούσαν τα συστήματα, τα οποία άλλαζαν την πορεία τού Κόσμου με την εμφάνισή Τους …Ηγέτες τόσο «λαμπεροί» και τόσο ισχυροί, οι οποίοι στις ημέρες τής κυριαρχίας Τους λατρεύτηκαν ως Θεάνθρωποι …Ηγέτες με τεράστιο και αιώνιο «βεληνεκές», όπως για παράδειγμα ο Αλέξανδρος, ο οποίος εξελλήνισε και άρα επέβαλε το δικό του πολιτισμικό μοντέλο σε ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο …Ηγέτες, όπως ο Ιησούς, που, εξαιτίας Του δημιουργήθηκε ο Χριστιανισμός, ο οποίος άλλαξε ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε σ’ εκείνον τον κόσμο.
Αυτά είναι που «βλέπουν» οι Γραφές κι αυτά είναι που «περιγράφουν» …«Περιγράφουν» τα Μεγάλα και τα Σημαντικά τής ανθρώπινης ιστορίας. Άρα στις Προφητείες δεν πρέπει να περιμένει κανείς να «δει» τις Ηνωμένες Πολιτείες στην «Πλανηταρχία» τους. Οι ΗΠΑ για τις Γραφές δεν είναι κάτι σημαντικό …Οι ΗΠΑ για τις Γραφές είναι η προτεσταντική «βάρδια» τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας …Είναι η δύναμη που έχει την πολιτική και στρατιωτική εξουσία ενός Θηρίου, του οποίου όμως η δύναμη και το κέντρο βρίσκονται αλλού. Στις Γραφές θα «δεις» τη Ρώμη …Την τρομερή Ρώμη, στην οποία «συγκατοικούν» τα δύο μεγαλύτερα Θηρία που γνώρισε ποτέ η ανθρώπινη ιστορία …Τα Θηρία τα οποία από τότε μέχρι σήμερα «κατευθύνουν» ολόκληρη την ανθρωπότητα προς έναν συγκεκριμένο «προορισμό» …Έναν «προορισμό», που, ως τέτοιος, αναγκαστικά θα έχει κι ένα ΤΕΛΟΣ.
Περί Θηρίων ο Λόγος
Άρα τι μένει να δούμε; …Το πώς περιγράφει η Αποκάλυψη αυτήν την «πορεία» προς το ΤΕΛΟΣ —το οποίο για κάποιους θα είναι λυτρωτικό και για κάποιους άλλους τιμωρητικό— …Το πώς περιγράφει η Αποκάλυψη αυτήν την πραγματικότητα …Το πώς περιγράφει η Αποκάλυψη αυτήν τη ρωμαϊκή κυριαρχία, την οποία αυτήν τη στιγμή την εκφράζουν οι ΗΠΑ …Το τι λέει η Αποκάλυψη και πώς περιγράφει, το πιο «σφραγισμένο» Κείμενο στην ιστορία τού κόσμου, την όλη αυτή κατάσταση …Το Κείμενο αυτό, το οποίο επί αιώνες ήταν «ανοικτό», αλλά κανένας δεν μπορούσε να το διαβάσει, και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης «έκλαιγε» γι’ αυτήν την αδυναμία των ανθρώπων.
Κατ’ αρχάς, για να καταλάβουμε τι ακριβώς περιγράφεται —και πώς περιγράφεται αυτό—, θα πρέπει πάντα να θεωρούμε ως δεδομένο ότι, εφόσον η Αποκάλυψη περιγράφει τον Θεό και το Μυστικό Σχέδιό Του, τότε τίποτε δεν θα είναι εύκολο στην κατανόησή του …Τα πάντα θα πρέπει να τυγχάνουν πολλαπλών αναγνώσεων σε αντίστοιχα πολλαπλά επίπεδα …Θα πρέπει να θεωρούμε τα αδύνατα ως δυνατά και τα παράδοξα ως λογικά. Τι σημαίνουν στο πρακτικό επίπεδο αυτά τα οποία λέμε; …Το εξής απλό: Επειδή μιλάμε για τον Θεό, τα ΠΑΝΤΑ είναι τελειωμένα πριν καν αρχίσουν, γιατί για τον Θεό δεν υπάρχει η έννοια του ΧΡΟΝΟΥ. Εάν ο Θεός σού «προφητεύσει» ότι θα πεθάνεις από πνιγμό, αυτό είναι απολύτως σίγουρο, γιατί ταυτόχρονα σε «είδε» όταν πέθανες …(Αποκ. Ιωάν. 4.8) «ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος ὁ Θεός ὁ παντοκράτωρ, ὁ ἦν καὶ ὁ ὢν καὶ ὁ ἐρχόμενος» (Άγιος, άγιος, άγιος, Κύριος ο Θεός ο παντοκράτωρ, που υπήρχε προ πάντων των αιώνων και υπάρχει εις όλους τους αιώνας και θα υπάρχη εις την ατελείωτον αιωνιότητα).
Ο Θεός ΚΑΛΥΠΤΕΙ το σύνολο του φάσματος του χρόνου κι ως εκ τούτου όλα όσα Τον αφορούν «αγνοούν» αυτήν την παράμετρο, η οποία αφορά μόνον τους θνητούς ανθρώπους, οι οποίοι «μετρούν» τις ζωές τους με μονάδες χρόνου. Για παράδειγμα, ο Υιός τού Θεού είναι «γεννημένος» πριν καν «γεννηθεί», γιατί υπάρχει από την αρχή τής Δημιουργίας ΜΕΣΑ στον Θεό …ΥΠΑΡΧΕΙ από ΠΑΝΤΑ, γιατί είναι «συνθετικό» στοιχείο τού Θεού …Όταν γεννιέται, έχει ταυτόχρονα και την τελική Του μορφή …Όταν «πεθαίνει» —για τον θνητό παρατηρητή— τότε απλά συνεχίζει να «ζει» με άλλη ιδιότητα. Γιατί είναι αυτά σημαντικά; …Γιατί, όταν για παράδειγμα περιγράφονται στους θνητούς ανθρώπους τα δύο αυτά Θηρία —με τη σειρά που εμφανίζονται στο «Έργο» τής Αποκάλυψης—, πρέπει να καταλαβαίνει κάποιος ότι αυτά προϋπάρχουν στις τελικές Τους μορφές κι απλά «εμφανίζονται» μπροστά μας όπως οι «ηθοποιοί» στα θεατρικά έργα !!!
Η ανθρωπότητα, ως «θεατής», τα «βλέπει» με τη σειρά, γιατί αυτό εξυπηρετεί τη «ροή» τού Σχεδίου στο οποίο συμμετέχει ο θνητός άνθρωπος ανάμεσα σε αθάνατα Θηρία-«ηθοποιούς». Εάν είμασταν αθάνατοι θεοί —και άρα εάν είχαμε διαφορετική αντιληπτική ικανότητα—, η «αφήγηση» θα ήταν τελείως διαφορετική. Εμείς οι θνητοί άνθρωποι «βλέπουμε» μέσα στην ιστορική μας «πορεία» —είτε ως είδος και είτε ως φυσικά πρόσωπα— όλα τα στάδια της «γέννησης» των Θηρίων, τα οποία είναι «γεννημένα» ήδη. Είναι σαν να βλέπουμε τον ίδιο «ηθοποιό» να εμφανίζεται στη «σκηνή» ως βρέφος κι απλά με την εξέλιξη του «σεναρίου» να φτάνει να γίνεται ενήλικος μπροστά στα μάτια μας. Γιατί υπάρχει μια τέτοια ανάγκη; …Γιατί ο θνητός άνθρωπος δεν έχει την ίδια αντίληψη του χρόνου με τον Θεό κι ως εκ τούτου πρέπει να «βοηθηθεί» στην κατανόηση του Σχεδίου τού Θεού. Ο θνητός άνθρωπος, ο οποίος από τη φύση του «μετρά» χρόνο, αντιλαμβάνεται διαφορετικά την έννοια της εξέλιξης, η οποία για τον ίδιο είναι μια γραμμική «πορεία» από τη «γέννηση» μέχρι τον «θάνατο» της όποιας κατάστασης.
Ό,τι λοιπόν ο Θεός βλέπει «στιγμιαία» και «τρισδιάστατα» —και το οποίο ταυτόχρονα πρέπει να γίνει αντιληπτό και κατανοητό από τον άνθρωπο—, πρέπει να μπει σε μια μονοδιάστατη ακολουθία «εικόνων», γιατί ο άνθρωπος δεν έχει την ίδια αντίληψη του «βάθους» τού χρόνου. Αυτό, το οποίο για τον Θεό είναι μία «στιγμή», για τον άνθρωπο είναι χιλιετίες. Εκείνο, όμως, το οποίο συμβαίνει σ’ αυτό το χρονικό διάστημα, για να περιγραφεί στον άνθρωπο ως σενάριο, πρέπει να μπει σε μια μονοδιάστατη γραμμική «συνέχεια» …Μια «συνέχεια», η οποία όμως πρέπει να έχει υποχρεωτικά μια απολύτως προσδιορισμένη «αρχή», ώστε ν’ αρχίσει ο άνθρωπος να την αντιλαμβάνεται. Ο θνητός άνθρωπος πρέπει να συνδέσει την περιορισμένη χρονικά ζωή του μ’ αυτήν την αιώνια κατάσταση, για να μπορέσει να την αντιληφθεί, γιατί διαφορετικά τον «καταπίνουν» οι αιώνες.
Απλά πράγματα. Επειδή είναι θνητός, αλλά έχει μυαλό αθάνατου θεού, καταλαβαίνει τα ίδια πράγματα με τον Θεό, αλλά υπό προϋποθέσεις. Γιατί; …Γιατί είναι θνητός και η κατάσταση, για την οποία προσπαθεί ν’ αντιληφθεί πώς λειτουργεί, διαρκεί αιώνες. Είναι σαν να προσπαθείς να καταλάβεις μια ταινία περιπέτειας, την οποία έχεις ξεκινήσει να βλέπεις στη μέση και ξέρεις ότι σίγουρα δεν θα «προλάβεις» να δεις το τέλος της …Θα βλέπεις μπουνιές, κλωτσιές και κυνηγητά και δεν θα ξέρεις τι βλέπεις, παρ’ όλο που γνωρίζεις το σενάριο. Είναι στην αρχή που «νικάνε» οι κακοί ή προς το τέλος που έχουμε «ανατροπή»; Για να μπορέσεις να καταλάβεις τι συμβαίνει στοιχειωδώς σε αυτό το έργο, θα πρέπει να έχεις κάποια σταθερά χρονικά σημεία και πάνω σ’ αυτά να «προσαρμοστείς» …Να ξέρεις τι δεν είχες «δει» επειδή «καθυστέρησες» και τι δεν θα «δεις» επειδή θα φύγεις «νωρίτερα». Για να κατανοήσει ο άνθρωπος σε ποια φάση «βρίσκεται» μια κατάσταση, θα πρέπει υποχρεωτικά να ξέρει εάν αυτή βρίσκεται «πριν» από κάτι που γνωρίζει ή «μετά» απ’ αυτό …Πρέπει, δηλαδή, να έχει ένα σταθερό σημείο αναφοράς στην παράμετρο που αφορά την έννοια του χρόνου. Πάντα αναζητείται μία «αρχή», ώστε να ξεκινήσει η «μελέτη»…
…Όπως γίνεται με μία μαγνητική τομογραφία, όπου ένας πραγματικός ανθρώπινος εγκέφαλος των τριών διαστάσεων, για να παρουσιαστεί με ακρίβεια στον άνθρωπο —προκειμένου να τον εξετάσει— πρέπει να προβληθεί με μια σειρά πάρα πολλών φωτογραφιών …Φωτογραφιών, οι οποίες ξεκινάνε από τη μία του άκρη —και άρα από μία αρχή— και τον «σαρώνουν» μέχρι την άλλη —και άρα το τέλος του—. Εάν αυτές οι εικόνες δεν βρίσκονται σε σειρά και συνδεδεμένες με μία αρχή, τότε ο άνθρωπος «χάνεται» και δεν βγάζει καμία άκρη. Αυτή είναι η διαφορά τού «βλέπω» τού Θεού με το «βλέπω» τού ανθρώπου …Ο Ένας «βλέπει» το σύνολο κι ο άλλος βλέπει μόνον ένα μικρό τμήμα …Ο Ένας βλέπει μπροστά Του σε μία στιγμή —μέσα κι έξω— έναν ενιαίο εγκέφαλο κι ο άλλος πρέπει να μελετήσει τοίχους ολόκληρους, με αναρτημένες επάνω σ’ αυτούς εικόνες διαδοχικών τομών του …Ο Ένας «ακτινογραφεί» στιγμιαία ένα στερεό αντικείμενο —όπως κι αν το έχει μπροστά Του— κι ο άλλος πρέπει να το «κατατμίσει» σε μία απολύτως ορισμένη σειρά εικόνων.
Κάτι τέτοιο γίνεται και στην Αποκάλυψη …Γίνεται «κατάτμηση» του Σχεδίου τού Θεού …Γίνεται «κατάτμηση», για να το κατανοήσει ο άνθρωπος. Ο Θεός, επειδή «καλύπτει» χρονικά τη ζωή τής ανθρωπότητας στο σύνολό της, τής «μιλάει» σαν να γράφει «γράμμα» στο αγέννητο παιδί Του …χωρίς να βάλει ποτέ την ημερομηνία που το έκανε αυτό …Στο παιδί Του, το οποίο είναι έτοιμο να «γεννηθεί» και είναι ακόμα στην κοιλιά τής μητέρας του …Ένα «γράμμα», το οποίο θα αφορά τη ζωή τού παιδιού και θα περιγράφει τα όσα θα κάνει ο Πατέρας του γι’ αυτό μέχρι ν’ «ανταμώσουν» …Ένα «γράμμα» στο παιδί, το οποίο κάποτε θα μεγαλώσει και θα το διαβάσει, αλλά δεν θα ξέρει πότε γράφηκε και άρα σε ποιο σημείο περίπου βρίσκεται η «αρχή» όπου ξεκινάει η Εργασία τού απόντος Πατέρα του, ώστε να καταλάβει σε ποια φάση βρίσκεται η εξέλιξη του Έργου Του …Εργάστηκε ήδη ο Πατέρας; …Εργάζεται τώρα ή θα εργαστεί στο μέλλον; …Πού βρίσκεται Αυτός τώρα; …Πότε θα επιστρέψει; Σε αυτό το γράμμα περιγράφεται μόνον το αντικείμενο της ίδιας της εργασίας κι απλά ο Πατέρας διαβεβαιώνει στο παιδί Του πως, όταν θα συναντηθούν, θα του εξηγήσει ο Ίδιος οτιδήποτε δεν κατάλαβε ή οτιδήποτε τον τρόμαξε.
Όλο το πρόβλημα ξεκινάει από το γεγονός ότι η Αποκάλυψη είναι «γραμμένη» πριν καν γεννηθεί ο Άνθρωπος και παραδίδεται σε κάθε γενιά ανθρώπων με τον ίδιο τρόπο και στην ίδια μορφή …σαν να είχε γραφεί λίγο πριν την παράδοσή της. Ακόμα δηλαδή κι αυτά που έχουν ήδη γίνει, έχουν το «ΘΑ» μπροστά τους, γιατί απλούστατα, όταν γράφτηκε, δεν είχαν γίνει. Δεν έχει καμία χρονική «έναρξη» η Αποκάλυψη, γιατί αφορά ΟΛΟΚΛΗΡΗ την ανθρωπότητα από την εποχή τής Δημιουργίας και όχι κάποια συγκεκριμένη γενιά της …Τη γενιά, για παράδειγμα, μετά τη γέννηση του Χριστού, ώστε να ξέρουμε πού περίπου βρισκόμαστε εμείς, που μετά από αυτήν «μετράμε» τον χρόνο. Για τον άνθρωπο, ως είδος, είναι αυτό το οποίο λέει ο λαός «το γραφτό του» …«η μοίρα του». Είναι «δοσμένη» από τον Αθάνατο Θεό με τρόπο τέτοιο, ώστε να μπορέσει σε κάποια στιγμή να την καταλάβει ο θνητός άνθρωπος …Να την καταλάβει όμως ΟΧΙ όταν την πρωτοδιαβάσει, αλλά όταν του εξηγηθεί απ’ Αυτόν που την έγραψε και άρα όταν έχει ολοκληρωθεί ο ρόλος της …Όταν ο Ίδιος ο Θεός τού αποκαλύψει την αλήθεια και του εξηγήσει τι είχε αποφασίσει ότι ΘΑ έκανε γι’ αυτόν και ΠΩΣ θα το έκανε αυτό —όπως το περιγράφει η Αποκάλυψη—, γιατί ήδη το έχει κάνει.
Για την κατανόηση αυτού —και άρα για τις ανάγκες τού σεναρίου Του— ο Θεός ήταν αναγκασμένος να «δείξει» το πώς λειτουργούν και με ποια «σειρά» εμφανίζονται οι αθάνατοι Θεάνθρωποι, οι οποίοι είναι αιώνιοι και υπάρχουν από την Εποχή τής Δημιουργίας, καθώς ταυτίζονται με τον Ίδιο …Να «δείξει» πως, ενώ είναι αθάνατοι, «πεθαίνουν», για να αποχωρήσουν απλά από τη «σκηνή» και να γίνει διαδοχή των πρωταγωνιστών …οι οποίοι συνεχίζουν να συνυπάρχουν. Αυτά όλα τα παράδοξα στα οποία αναφερόμαστε θα τα καταλάβει ο αναγνώστης, όταν θα αναλύσουμε τα «Βήματα» του Θεϊκού Σχεδίου μέσα στην Αποκάλυψη …Όταν θα δούμε τα Θηρία να «σπρώχνουν» το Σχέδιο του Θεού με «δόσεις» των εξ’ αρχής ακέραιων εαυτών τους …Τα Θηρία αυτά, τα οποία προϋπάρχουν με τις τελικές τους διαστάσεις και τα βλέπουμε να εμφανίζονται με μια σειρά, η οποία επιτρέπει τη σύνθεσή τους σε ΕΝΑ Θηρίο …και το οποίο επίσης προϋπήρχε ολοκληρωμένο !!!
Πώς ξεκινάει η «θηριογονία» μέσα στην Αποκάλυψη; …Όπως ξεκινάει πάντα η ζωή στον κόσμο αυτόν …Με μια «γέννηση» …(Αποκ. Ιωάν. 12.1) «Καὶ σημεῖον μέγα ὤφθη ἐν τῷ οὐρανῷ, γυνὴ περιβεβλημένη τὸν ἥλιον, καὶ ἡ σελήνη ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτῆς, καὶ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς στέφανος ἀστέρων δώδεκα». Βλέπουμε το Θεϊκό Θηλυκό —που είναι ο ΘΕΟΣ στη θηλυκή Του μορφή— να «κοιλοπονά» …(Αποκ. Ιωάν. 12.2) «καὶ ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἔκραζεν ὠδίνουσα καὶ βασανιζομένη τεκεῖν». Στην πραγματικότητα έχει ΗΔΗ γεννήσει και ΘΑ γεννήσει, εφόσον το Σχέδιο στην εξέλιξή του έχει ανάγκη τις διαδοχικές εμφανίσεις-γεννήσεις τού Υιού τού Θεού …Γεννά, για να ξαναγεννήσει αυτό το οποίο έχει ήδη γεννηθεί. Ο Θεάνθρωπος, τον οποίο περιμένει η ανθρωπότητα να γεννηθεί για να τη σώσει, έχει ήδη γεννηθεί, παραμένοντας «αγέννητος». Ο Θεάνθρωπος, δηλαδή, μέχρι να γεννηθεί στην τελική Του μορφή, γεννιέται όσες φορές χρειάζεται, και πάλι στην τελική Του μορφή, την οποία όμως η ανθρωπότητα —μέσω των «φίλτρων» τού χρόνου και της δικής της μονοδιάστατης ιστορίας— τη «βλέπει» σαν ημιτελή.
Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, γιατί είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζει κάποια πολύ βασικά πράγματα, τα οποία είναι απαραίτητα για την κατανόηση του Σχεδιασμού …«Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» δεν είναι μόνον ο άνθρωπος σε σχέση με τον Θεό, αλλά και ο Θεός σε σχέση με τον άνθρωπο. Ως εκ τούτου και ο Θεός έχει επίσης δύο φύλα, όπως ο άνθρωπος. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί αναζητούμε τις εμφανίσεις τού Θεανθρώπου, οι οποίες δεν συμβαίνουν πάντα μέσα από γεννήσεις …Ο Θηλυκός Θεός «γεννά» τον Υιό, ενώ ο Αρσενικός Θεός απλά εμφανίζεται ο Ίδιος ως Υιός τού εαυτού Του.
Η Γυναίκα τής Αποκάλυψης, λοιπόν, η οποία δεσπόζει στο ουράνιο στερέωμα, είναι ο Θηλυκός Θεός. Αυτή, που, μόλις γέννησε τον Θεάνθρωπο, «αποσύρθηκε» σε ασφαλές μέρος …Ο Θεάνθρωπος Αυτός, ο οποίος «στέκεται» μπροστά στη Γυναίκα, είναι ο «Δράκων ο Μέγας». Όμως, δεν στέκεται εκεί για να την απειλήσει, εφόσον Αυτή είναι η Μητέρα Του. Δεν θέλει να «καταφάει» το επόμενο «γέννημά» Της με στόχο να Το σκοτώσει, αλλά να Το «καταπιεί», για να εξελιχθεί το Σχέδιο και ν’ αυξήσει τη δύναμή Του και το μέγεθός Του ο Υιός. Η Ίδια δεν «αποσύρεται» για να σωθεί απ’ Αυτόν. «Αποσύρεται» απλά, γιατί δεν πρέπει να «εκτίθεται» και ν’ απειλεί με την παρουσία της τη ροή τού Σχεδίου, εφόσον θα πρέπει σε κάποια στιγμή να επανεμφανιστεί για να Τον «ξαναγεννήσει».
Ο τρομερός Θεάνθρωπος είναι ΠΑΝΤΑ ο «Δράκων ο Μέγας». Αυτή η περιγραφή ταιριάζει στην «απόσταση» που Τον χωρίζει σε όλα τα επίπεδα από τον κοινό άνθρωπο. Αυτός ο Δράκων, λοιπόν, γεννιέται για να «πέσει» στη Γη και να δρομολογήσει το Σχέδιο του Θεού. Αυτός είναι ο ενσαρκωμένος Θεός, που «βοηθά» την ανθρωπότητα να κατακτήσει τους Στόχους εκείνους, τους οποίους για το δικό της καλό έχει καθορίσει ο Θεός …«Μα, —θα πει κάποιος— εκείνος που «πέφτει» στη Γη είναι ο Διάβολος». Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το λεπτό σημείο. Όλα αυτά είναι ρόλοι σ’ ένα σενάριο, το οποίο βρίσκεται σε εξέλιξη. Από τη στιγμή που υπάρχει Σχέδιο σε εξέλιξη, ο αθάνατος Υιός μπορεί να υποδυθεί οποιονδήποτε ρόλο και να γίνει ό,τι απαιτεί το Σχέδιο αυτό για την εξέλιξή του …και άρα και να γίνει κι ο Διάβολος, εφόσον ο ρόλος Του είναι απαραίτητος. Όταν ΟΛΟ το Σχέδιο είναι αυτό που λέμε «One Man Show», ποιος θα παραστήσει τον Διάβολο, όταν αυτός ο ρόλος είναι απαραίτητος;
Πρέπει κάποτε να τελειώσουν τα παραμύθια και ν’ ανάψουμε τα «φώτα» στο «θέατρο σκιών» που παρακολουθούμε. Έφτασε η ώρα να «ενηλικιωθεί» ο άνθρωπος και ν’ αρχίσει να βλέπει τα πράγματα με την ωριμότητα ενός «ενήλικου». Πρέπει ν’ αρχίσει ν’ αποδέχεται ως στοιχεία αναπόφευκτα —τα οποία έχουν σχέση με τον Θεό— κι όλα εκείνα τα στοιχεία, τα οποία μέχρι τώρα απλά «έσπρωχνε» κάτω από το «χαλί» κι επειδή έκλεινε τα μάτια του νόμιζε ότι «δεν υπήρχαν». Για ένα ανήλικο παιδί η λατρεμένη του μητέρα μπορεί να φαίνεται «παρθένος», αλλά αυτό δεν μπορεί να ισχύει για έναν ενήλικο υιό …Ακόμα και η πιο άσπιλη κι αμόλυντη μητέρα, για να φτάσει στο σημείο να γίνει μητέρα, «έπεσε» κι αυτήν σε κάποιο «κρεβάτι», κάνοντας τα ίδια πράγματα που κάνουν και οι «κακές» γυναίκες …Δεν οσφραίνεται κανέναν «κρίνο» …Ακόμα και η πιο «λαμπερή» μητέρα ιδρώνει, ουρλιάζει, λερώνει και λερώνεται όταν γεννά …Δεν βγάζει «φωτοτυπίες» τού εαυτού της, φορώντας τουαλέτα. Τώρα είναι προφανές ότι έφτασε η ώρα των Αποκαλύψεων και μέρος αυτών των Αποκαλύψεων είναι και οι σκληρές αποφάσεις που πάρθηκαν «Άνωθεν», προκειμένου να μπορέσει ο άνθρωπος σε κάποια στιγμή ν’ απολαύσει καρπούς Θείας Ευφυίας …Δικούς του και του Θεού.
Η πορεία τού ανθρώπου προς την επιτυχία είχε τρομερό κόστος και το κόστος αυτό ήταν αναπόφευκτο. Εάν η πορεία αυτή απαιτούσε από τον Θεό να γίνει Διάβολος, τότε θα γινόταν κι αυτό, γιατί το Σχέδιο —το οποίο υπηρετεί τον άνθρωπο— δεν μπορεί σε διαφορετική περίπτωση να έρθει σε πέρας. Όταν ο Υιός σε οδηγεί σ’ αυτήν την «κούρσα» προς τον «Ουρανό» ενός υποσχόμενου «Παραδείσου», ευνόητο είναι ότι ο Ίδιος θα είναι υπεύθυνος και για σκληρές αποφάσεις, οι οποίες —έστω και εφήμερα— έχουν άσχημα αποτελέσματα. Ακόμα κι ένας πατέρας, ο οποίος αναγκάζει το παιδί του να σταματήσει το παιχνίδι και το υποχρεώνει να διαβάσει, μπορεί εκείνη τη στιγμή να γίνεται «κακός», αλλά είναι σίγουρος ότι το αποτέλεσμα της επιλογής αυτής κάποτε θα τον δικαιώσει. Πόσο μάλλον ένας πατέρας που εργάζεται πολύ σκληρά για να μην λείψει τίποτε στο παιδί του, ώστε να μπορεί απρόσκοπτα να κάνει αυτό το οποίο είναι το καλύτερο για το ίδιο.
Εδώ έχει νόημα το γνωστό …«και οι κρίνοντες κρίνονται» …Και ο Θεός θα κριθεί από τους ανθρώπους για τα έργα Του, όταν θα έρθει η ώρα τής Κρίσης …Θα κριθεί για τις «κακές» αποφάσεις που πήρε κι ο ΚΑΛΟΣ μας ΠΑΤΕΡΑΣ …Θα κριθεί για τις δυσάρεστες αποφάσεις, οι οποίες ήταν αναπόφευκτες για την ανάπτυξη του ανθρώπινου είδους και για τις οποίες μάλιστα —μέσω των Προφητειών— μας είχε προειδοποιήσει ότι θα παρθούν. Θα κριθεί και ο Ίδιος για τη δική Του Θυσία, εφόσον οι αποφάσεις Του απαιτούσαν κάποιου είδους θυσία από τους ανθρώπους. Όλα θα βγουν στο φως. Εάν νομίζει κάποιος ότι ο άνθρωπος θα «πήγαινε» από τις «λάσπες» τής Δημιουργίας στη σημερινή δορυφορική εποχή, παίζοντας ανέμελος φλογέρα και βόσκοντας πρόβατα σε ήσυχα λιβάδια, κακώς το νομίζει.
Αυτά ως μια μικρή εισαγωγή για το τι πρόκειται ν’ «ακολουθήσει» στο κείμενό μας. Τι πρέπει να εντοπίσουμε τώρα, προσπαθώντας να ξετυλίξουμε το «κουβάρι» τής Αποκάλυψης μέσω της επιστημονικά καταγεγραμμένης ανθρώπινης ιστορίας; Ποια είναι τα σημεία-«κλειδιά» της; Εφόσον γεννήθηκε ο Θεάνθρωπος, ένα τέτοιο κοσμοϊστορικό γεγονός δεν είναι δυνατόν να πέρασε απαρατήρητο. Η γέννησή Του ή η κάθε ξεχωριστή γέννησή Του θα πρέπει ν’ αλλάζει τον «ῥοῦν» τής ιστορίας. Ποιος ή Ποιοι ήταν Αυτοί, οι οποίοι αναγνωρίστηκαν ως Θεάνθρωποι στην ιστορία κι άλλαξαν την πορεία τής ανθρωπότητας σύμφωνα με τις ανάγκες τού Θείου Σχεδίου; Οι Θεάνθρωποι, οι οποίοι αναγνωρίστηκαν στην ιστορία ως τέτοιοι, ήταν δύο …Ο Αλέξανδρος ο Έλληνας και ο Ιησούς ο Ιουδαίος. Αυτοί είναι που άλλαξαν την ιστορία, γιατί «έχτισαν» τις αυτοκρατορίες αυτές, οι οποίες ακόμα και σήμερα κυβερνάνε τον Κόσμο …Τις αυτοκρατορίες αυτές, οι οποίες —όπως και οι Ίδιοι— είναι πολλές και ταυτόχρονα ΜΙΑ …Τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ΟΛΑ τα «είδωλά» της !!!
Αυτοί οι Θεάνθρωποι είναι οι Κύριοι της Ρώμης …Ο «Βασιλεύς των Βασιλέων» και ο «Κύριος των Κυρίων» …Ο Αλέξανδρος και ο Ιησούς …Ο Δράκων και το Θηρίο …Ο εκφραστής του Ελληνισμού και ο εκφραστής του Ιουδαϊσμού. Αυτοί «έπεσαν» στη Γη και την κλόνισαν συθέμελα …Καί οι δύο «έπεσαν» στη Γη. Στην αρχή ξεχωριστά και μετά συνέχισαν το έργο Τους ο Ένας «μέσα» στον Άλλο, εφόσον ο Ένας «κατάπιε» τον Άλλο …Ο Δράκων ο Μέγας και ο Όφις ο Αρχαίος …Ο Διάβολος κι ο Σατανάς …Αυτών οι «άγγελοι» πολέμησαν μεταξύ τους για την παγκόσμια κυριαρχία …Ο Αλέξανδρος, τον οποίο «γέννησε» η Γυναίκα-Θεός και ο Ιησούς, ο οποίος είναι ο Ίδιος ο Αρσενικός Θεός που εμφανίστηκε ως Υιός Του. Η Γυναίκα, η οποία γεννά τον Θεάνθρωπο, είναι ΠΑΝΤΑ ο Ελληνισμός, ενώ ο Ιουδαϊσμός, επειδή είναι «στείρος», αναγκάζει τον Θεό να εμφανίζεται ο Ίδιος ανάμεσα στα μέλη του, ώστε να «παράγεται» το ίδιο αποτέλεσμα που μοιάζει με «γέννηση», ενώ δεν είναι.
Η εμφάνιση αυτών των τρομερών Θεανθρώπων «γέννησε» τα Θηρία που περιγράφει η Αποκάλυψη. Το πρώτο Θηρίο που εμφανίζεται έχει σχέση με τον Αλέξανδρο, εφόσον Αυτός ήταν ο Θεάνθρωπος που εμφανίστηκε πρώτος. Το Θηρίο που βγαίνει από τη «θάλασσα» συνδέεται πάντα με τον Ελληνισμό, ο οποίος είναι η κορυφαία δύναμη της θάλασσας. Συνδέεται με τον Θεάνθρωπο τον οποίο γεννά ο Θηλυκός Θεός κι αυτό σημαίνει ότι εμφανίζεται μόλις σπάσουν τα «νερά» τής Γέννησής Του. Απ’ αυτήν τη Γέννηση βγαίνει μέσα από τη «θάλασσα» το πρώτο και πιο ισχυρό των Θηρίων. Αυτή είναι η Ρώμη …Η ελληνιστική Ρώμη, η οποία είχε ως δεκατοτρίτο Θεό της τον Αλέξανδρο —ταυτισμένο με τον τρομερό Διόνυσο— …Η Ρώμη, η οποία πήρε τη δύναμή της από αυτόν τον Δράκοντα τον Μέγα, που είναι ο πανίσχυρος Υιός τής Γυναίκας.
Αυτή η Ρώμη είναι που κυβερνά τον Κόσμο ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ …Αυτή είναι που διαχειρίζεται μόνιμα την πολιτική και στρατιωτική εξουσία τού Κόσμου κι απλά τη θρησκευτική τη «μοιράζει» ανάμεσα στους δύο Θεανθρώπους, οι οποίοι μοιράζονται μεταξύ τους και την ίδια τη Ρώμη. Η Ρώμη αυτή περιγράφεται ως επτακέφαλος με δέκα κέρατα και δέκα διαδήματα. Συμβολικά το επτακέφαλο παραπέμπει στους επτά λόφους τής Ρώμης, αλλά αυτό είναι μόνον συμβολικό. Το «επτακέφαλό» της έχει σχέση με τα «είδωλά» της, τα οποία κατά καιρούς ανέλαβαν να διαχειριστούν την εξουσία τού Δράκοντος …Υπάρχει δηλαδή μια αλλαγή «σκυτάλης» τής εξουσίας μεταξύ των «ειδώλων» τής Ρώμης, προκειμένου η δύναμή της και δυναμική της να διατηρούνται ατόφιες …Να εξασφαλίζει πάντα τη νέα «πνοή», η οποία της επιτρέπει μέσα στους αιώνες να βρίσκεται πάντα στην καλύτερη δυνατή κατάσταση …Να μην επιτρέπει ποτέ να εμφανίζονται σημάδια εκφυλισμού και παρακμής της.
Κατά σειρά εμφάνισής τους στην ιστορία είναι 1η η ελληνική Ρώμη, 2η η Ελληνοϊουδαϊκή ή Ορθόδοξη Νέα Ρώμη, 3η η Καθολική Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, 4η η Προτεσταντική Τρίτη Ρώμη. Τέσσερις «Ρώμες», οι οποίες είναι τρεις, γιατί η 1η και η 3η είναι η ίδια Ρώμη με διαφορετική θρησκεία. Αυτές τις τέσσερις Ρώμες τις ακολουθούν οι δευτερεύουσες αυτοκρατορίες, οι οποίες όμως διαχειρίστηκαν την ίδια ρωμαϊκή ισχύ κι εξουσία και είχαν εμπλοκή στην αυτοκρατορική της λειτουργία …Η Ρωσική Αυτοκρατορία, η Γαλλική Αυτοκρατορία και η Αμερικανική Αυτοκρατορία. Αυτές είναι οι ΕΠΤΑ αυτοκρατορίες, οι οποίες αποτέλεσαν «κεφαλές» τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και η κάθε μία απ’ αυτές συνετέλεσε μ’ έναν ειδικό και μοναδικό τρόπο στο Θεϊκό Μυστικό Σχέδιο…
…Η Καθολική Γαλλική Αυτοκρατορία, η οποία, εξαιτίας τής ομώνυμης Επανάστασης, επανέφερε το ελληνοϊουδαϊκό «λειτουργικό» τού Χριστιανισμού, επιτρέποντάς το να επιβιώνει ως σύστημα υπό τις πιο ακραίες συνθήκες κοινωνικής αντίδρασης και άρα να παραμείνει «λειτουργικό» και στη βιομηχανική εποχή …Η Ορθόδοξη Ρωσική Αυτοκρατορία, η οποία, εξαιτίας τής Οκτωβριανής Επανάστασης, έδωσε έναν «αντιχριστιανικό» εχθρό στην αυτοκρατορία, για να «κινηθεί» αυτή πιο γρήγορα στο σύνολο του Πλανήτη …και τέλος η Προτεσταντική Αμερικανική Αυτοκρατορία, η οποία επιχειρεί σήμερα να ωθήσει τον Χριστιανισμό στο «αυτοκτονικό» άλμα για την παγκόσμια μεταβιομηχανική και υπερθρησκευτική Νέα Τάξη. Τα «διαδήματα» —τέλος— είναι ΔΕΚΑ, γιατί κοντά στις αυτοκρατορικές δομές υπήρξαν και κοινά βασίλεια, τα οποία, χωρίς να έχουν πραγματική αυτοκρατορική δράση, απέκτησαν αυτοκρατορικό πλούτο και ισχύ κι επέτρεψαν στον Χριστιανισμό να γίνει ένα τέρας πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής δύναμης. Αυτά ήταν το βασίλειο της Αυστροουγγαρίας, το οποίο στα χρόνια τής «χαλαρής» αποικιοκρατίας διατήρησε τον ευρωπαϊκό κορμό ισχυρό και τα βασίλεια της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, τα οποία «έσπρωξαν» τον Χριστιανισμό μέχρι τη «Γη τού Πυρός». Έτσι εξηγείται και η διαφορά μεταξύ κεφαλών και διαδημάτων τού Θηρίου. Ό,τι από τα βασίλεια αυτά είναι ομόδοξο με κάποια από τις βασικές Ρώμες, είναι απλά ένα επιπλέον «κέρατο» και «διάδημα» στο ίδιο κεφάλι.
Αυτή είναι η Ρώμη, η οποία είχε ολοκληρωμένη την τελική της μορφή πριν καν την πάρει …Η Ρώμη αυτή, δηλαδή, την οποία βλέπουμε σήμερα, όταν βρισκόταν στα θεμέλιά της. Η Ρώμη αυτή, η οποία είναι πάντα η ίδια, έχει κορμό «Παρδάλεως». Γιατί; …Γιατί ο «κορμός» της είναι ελληνικός.
(Συνεχίζεται)
photo: https://pixabay.com/el/
