“Μην κάθεστε άλλο στον καναπέ! Σηκωθείτε! Βγείτε έξω!
Φωνάξτε! Αντισταθείτε, μην είστε αμέτοχοι σ’ αυτά που έρχονται!
Μη μένετε αδρανείς σε ό,τι σας ετοιμάζουν κάποιοι.”
Αυτά ακούμε το τελευταίο διάστημα ως παρότρυνση, καθώς πολλοί θεωρούν ενόχους αυτούς που είτε παρακολουθούν τα γεγονότα από απόσταση, είτε βρίσκονται σε μια ηλικία που τους είναι αδύνατο ν’ αντιδράσουν.
Αναμφισβήτητα είναι φρόνιμο και υγιές ν’ αντιλαμβάνεται κανείς το τι συμβαίνει γύρω του, όμως δεν αρκεί μόνο αυτό.
Καλείται ο καθένας να κινητοποιηθεί από την πλευρά του, αναλόγως με τη δύναμή του.
Σίγουρα δεν μπορούμε να είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε και είναι επιθυμητό να πράττουμε ακριβώς τα ίδια με όλους.
Ο άνθρωπος έχει την τάση γρήγορα να κρίνει τον συνάνθρωπό του όταν έχει αντίθετη γνώμη απ’ αυτόν.
Στην τρίτη λοιπόν ηλικία, η τάση αυτή, αυξάνεται χωρίς πολλές φορές να το συνειδητοποιεί.
Γίνεται εύκολα δικαστής. Είναι αυτός που καταδικάζει τα Μ.Μ.Ε. και έχει άποψη για όλα.
Ο καναπές, γίνεται εκτός από τη γωνιά της ξεκούρασής του, το μεγάλο έδρανο του δικαστηρίου από όπου κρίνει και αποφασίζει για όλο τον κόσμο.
Απευθύνεται σε ένα άψυχο κουτί, χωρίς αυτό να τον ακούει και φτιάχνει έναν πλασματικό κόσμο, όπου δεν υπάρχει καμία ανταπόκριση.
Στην πραγματικότητα, εκτονώνεται.
Πως να βγει προς τα έξω για να διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή;
Πρώτον η ηλικία και δεύτερον η φωνή του δεν έχει καμία δύναμη πλέον. Ποιός τον ακούει; Μόνο οι τέσσερις τοίχοι του δωματίου του. Το αποτέλεσμα μηδέν.
Φωνή “βοώντος εν τη ερήμω”.
Είναι σαφώς δικαίωμα των ανθρώπων ν’ αντιδρούν και να διεκδικούν ένα καλύτερο ΑΥΡΙΟ.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια και μέρες που υποτίθεται πως θα έφερναν το καλύτερο ΑΥΡΙΟ.
Ήρθε; Όχι. Και λυπάμαι που δε θα έρθει…
Γιατί; Γιατί ο καναπές παραμένει εκεί σταθερός.
Δεν τον κουνάει κανείς. Σ’ αυτόν αναπαύεται πλέον κάθε άνθρωπος, ενώ παλιά, κρατούσε και κανένα βιβλίο ή εφημερίδα για την ενημέρωσή του.
Στην εποχή μας, αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Η εύκολη πρόσβαση στα Μ.Μ.Ε. οδηγεί ακόμη την διαμόρφωση της μάζας. Μάλιστα!
Είμαστε μάζα εύπλαστη, μάζα που τρώει αμάσητη τροφή, μάζα που έχει συνηθίσει να διασκεδάζει και να εκτονώνεται με ότι της σερβίρουν.
Οπότε, η αντίδραση είναι ανύπαρκτη απέναντι στα μεγάλα γεγονότα που εξελίσσονται. Τα παρακολουθεί κι απλώς περιμένει.
Τι περιμένει; Στην ουσία τίποτα.
Ζει για να δει καλύτερες συνθήκες στη ζωή.
Μα.. δυστυχώς αυτό δε συμβαίνει. Απλώς η μάζα ελπίζει. Που; Πώς;
Ο μεγάλος δυναμισμός που χαρακτήριζε ανέκαθεν το λαό μας και που συχνά οδήγησε σε καθοριστικές ανατροπές, δεν υφίσταται πλέον. Υπάρχουν βέβαια και φωτεινές εξαιρέσεις.
Ωστόσο οι περισσότεροι άξιοι άνθρωποι, έχουν μεταναστεύσει σε άλλες χώρες.
Ο καθένας μας έχει ευθύνη μεγαλύτερη απ’ αυτή που νομίζει.
Έχουμε πέσει σε λήθαργο εδώ και πολλά χρόνια.
Αρέσει στον άνθρωπο το βόλεμα. Το “δε βαριέσαι”.
“Ας πρόσεχαν, καλά να πάθουμε” και άλλα παρόμοια.
Η ανατροπή δεν πρόκειται να έρθει, όσο εμείς καθόμαστε στον καναπέ. Τα ΜΜΕ ήρθαν για να μείνουν και μένουν.
Οι εξελίξεις πάντοτε θα τρέχουν και εμείς καλούμαστε να τις διαμορφώσουμε αν θέλουμε ν’ αφήσουμε μια αξιόλογη παρακαταθήκη για τις μελλούμενες γενιές.
photo Pexels / https://pixabay.com
