…εν τούτοις…
πάντα θα υποκλίνομαι στην Ομορφιά…
Αδιαφορώ αν πρέπει να πορεύομαι
ανάμεσ’ από δύσμορφα ανθρωποειδή,
κακοφτιαγμένα πλαστικά αντίγραφα και κλώνους.
Μόνο τα δροσερά λιβάδια θα ονειρεύομαι,
τα γελαστά χαρούμενα παιδάκια στις αυλές,
τις ροδομάγουλες τις κοπελιές στην αγκαλιά του Έρωτα
και τις κελαριστές τις βρυσομάνες στα ρουμάνια.
Και στην Αγάπη θα πιστεύω πάντοτε…
Έστω κι αν, τόσο αγαπώντας, ξεγελάστηκα
και αν την τόση αγάπη μου, οι μισούντες,
αδυναμία την εξέλαβαν. Αλίμονό τους…
Σ’ αυτή τη θεία φλόγα ‘γώ, πάντα θα καίγομαι.
Κείνη που την καρδιά ζεσταίνει ωσάν τον ήλιο.
Αυτή που τα κορμιά δροσίζει με χυμούς
και το σκοτάδι μ’ άστρα τ’ ομορφαίνει.
Στη δε Φιλία θα πιστεύω οπωσδήποτε…
Σ’ εκείνη που μ’ απλοχεριά χαρίζεται
και δε ζυγιάζει ακριβώς στο δούναι και λαβείν
το τι επήρε, τι θα πάρει και πώς θα κερδίσει,
μ’ ατράνταχτη σου εμπνέει την ασφάλεια
δίπλα της ν ’ακουμπήσεις την ανάγκη σου
κι ειλικρινά να μοιραστείς στο πιάτο της
και τη χαρά σου και την περηφάνια.
Και στην Αλήθεια ανεπιφύλακτα θα ορκίζομαι…
Το ψέμα το πιστεύουν όλοι οι άλλοι.
Έμαθα πια να τη διακρίνω από μακριά
την ολοφάνερη ψευτιά που ’χει η αλήθειά τους.
Έτσι, αλήθεια αναμφισβήτητη βρίσκω
μονάχα στα λoγάκια των παιδιών.
Μα και στις πράξεις των τρελών και των μωρών
και μες στων αφελών τη συναναστροφή και τη συνεργασία.
Ιδού, λοιπόν, εγώ που στη Ζωή πιστεύω τελικά…
Στα βάσανά της τ’ αλλεπάλληλα και τα μοιραία,
αυτά που δεν σου επιτρέπουνε να χαλαρώσεις κάποτε,
ούτε ν’ αφήσεις τον καιρό σου να περνά χωρίς ουσία.
Αλλά και στις χαρές πιστεύω που ‘ρχοντ’ αναπάντεχες
και σου δωρίζουνε αβάσταχτη ευτυχία!
Τόση, που λες πως δυο ζωές σε χόρτασαν
και χαλαλίζεις τα υπόλοιπα…. Τα άνευ λόγου…
photo PublicDomainPictures / https://pixabay.com
