Δίπλα από το Μουσείο
Η σύνθεση του χρόνου
Σε αντίστιξη με την επικυριαρχία
Οι μοναξιές τοποθετημένες σαν πινακίδες στον χώρο
Μετακινούνται ανεπαίσθητα
από κάποια αόριστη
δύναμη
Σε ένα αδιόρατο χορό μεταξύ τους
που μιλαει για ένα άγνωστο
εδώ
που
συμβαδίζει πάντα μαζί τους,
– Στην σύνθεση του χρόνου –
Καθώς όλοι υποδύονται σε άγνωστους και γνωστούς
Τον εαυτό τους υποδύονται, υποχρεωμένοι
και στους δυο,
μέσα στην τόση τους ησυχία
Σμιλεύοντας κάτι αναγνωρίσιμο και παρηγορητικό
Αντί της μοναξιάς τους,
Την σύνθεση του χρόνου, και την επικυριαρχία,
Πόσο άχρηστο είναι να μην πιστεύω σε αυτό
Όταν είναι τελικά παντού
Πιο απόμακρο
Και από αυτό το ποίημα
Και από τα αγάλματα που για κάποια λειτουργία,
που περιμένεις άσκοπα να γίνει,
Έχουν τοποθετήθει
Μέσα
Καθόλου κρυμμένα
Στο απόγευμα.
photo https://pixabay.com/el/