Όχι φίλε μου Pascal!
δεν φταίει που δεν είμαι
ικανή να κάτσω στο δωμάτιο ήσυχα
και μόνη
τις δυστυχίες
στις αδυναμίες μου μέσα
έψαξα στις παρορμήσεις
στις προκλήσεις που μου φόρτωσαν
εν καιρώ ο Τίγρης και ο Ευφράτης
στα πρώτα ίχνη έσκυψα
να προσκυνήσω Σουμέριους
Ακκάδες Ασσύριους και άλλους
πολλούς μακριά από τη Βαβυλώνα
έσκυψα στα υγρά κρεβάτια τους
να δω τις έναστρες οροφές και τα σμαράγδια
μια φλέβα χρυσού στους γύρω λόφους, ένα υδάτινο μονοπάτι ίσως
μα, υπήρξε ποτέ η Μεσόγειος; ο άξονας του κόσμου; το Theatrum Orbis Terrarm δεν έχει
διακοσμητικό φορτίο εξαίρετο; μέθυσε και το τελευταίο λεπιδόπτερο από τη βία; δεν είναι
πέντε τα κλίματα; επίπεδη η γη; το σχέδιο διαφυγής δεν το μελέτησες επαρκώς; λιώνουν οι
πάγιοι; οι παγετώνες της καρδιάς; έπαψε να ‘ναι:
“Die ganze Welt in einem Kleberblatt”;
Όχι φίλε μου Pascal!
δεν φταίει που δεν είμαι
ικανή να κάτσω στο δωμάτιο ήσυχα
και μόνη
φταίει που ο κόσμος γύρω μου
άρχισε να γυρνά παράδοξα
την εποχή των οραμάτων