Πολλές φορές απαξιώ ακόμα και τις ανθρώπινες σχέσεις. Όλα μα όλα αποσκοπούν στο προσωπικό εν τέλει συμφέρον.
Είτε είναι πολιτικό το σύστημα, είτε θρησκευτικό, είτε κοινωνικό.
Η φιλία κ’ αυτή δοκιμάζεται στο χρόνο… Σπάνια θα βρεθεί ειλικρινής σχέση. Σχέση ανιδιοτελή. Και όταν ανταμώνει η καρδιά τέτοιους ανθρώπους, αξίζει να συνεχίζεις να συμπορεύεσαι μαζι τους. Και όλα μα όλα στη ζωή, είναι μία συνεχής μάθηση.
Όσο ωριμάζεις, τόσο διακρίνεις πιο εύκολα. Όσο μεγαλώνεις πιο πολλές εμπειρίες συλλέγεις.
Και όταν μαθεις, να ταξινομείς πρώτα τις δικές σου πράξεις, ιδέες, σκέψεις, απο αυτές που δεν πληγώνουν τον συνάνθρωπό σου, προχωράς.
Ο άνθρωπος δε γεννήθηκε για να γίνει αλάθητος άρα (Θεός). Αδυνατεί να αντιληφθεί, αυτά που του έχουν χαρισθεί. Κοιμίζει τη συνείδησή του. Αυτό ειναι το μόνο σίγουρο.
Δεν παρατηρεί, ότι ο χρόνος περνά αδυσώπητος και τον ξεγελά.
Είμαστε ευτυχισμένοι γιατί πετύχαμε με τη δική μας μόνο αξία, πρώτον καριέρα και έπειτα όλα τ’ άλλα.
Αυτά που έχουν μπεί σε δεύτερη, τρίτη και τελευταία θέση. Μέσα σ’ αυτά λοιπόν, καλείσαι να δώσεις τις πραγματικές εξετάσεις σου. Πόσο αγαπας; Πόσο συγχωρείς; Πόσο ανέχεσαι; Πόσο δίνεσαι;
_Α α α… Όλα έχουν ενα όριο.
Δεν γεννήθηκα ΕΓΩ για να δίνω.!
Θα δώσω, εάν πρώτον πάρω…
Και φαίνεται υγιές κατα την επιστημονική τοποθέτηση.
Δεν πρέπει να σε πιάνουν (Κορόιδο). Καταντά βλακώδη η πολλή καλοσύνη. Θέσε, τα όριά σου.)
Και τα θέτεις, γιατί δεν αντέχεις… Δεν μπορείς. Απομακρύνεσαι, ψάχνεις άλλους προορισμούς με άλλους ορίζοντες με άλλες Ανατολές, να φωτίσουν την καρδιά σου και πάλι…
Γιατί… γεννήθηκες Άνθρωπος.!
