Μοιάζει η ζωή με θίασο!
«Ανεβάζει» σενάρια που μας εμπαίζουν,
πότε ελπίδα μάς πουλούν
κι άλλοτε μας «γδέρνουν».
Οι εποχές μάς εξαπατούν μ’ απαντοχές κρεμασμένες
στο σχοινί της παραπλάνησης
με μανταλάκια πικάντικα,
δοκιμάζοντας τις αντοχές μας.
Αγαπημένο σενάριο της ζωής…
η ευπιστία μας μπρος στις «ανατροπές».
Έτσι απλά, για το «καλό» μας,
οι εποχές ανταλλάσσουν πάμφθηνες υποσχέσεις
με πανάκριβα συναισθήματα!
Κι εμείς κολυμπάμε μέσα στα μανιασμένα κύματα μιας θάλασσας
δίχως πυξίδα,
ελπίζοντας πως θα φτάσουμε –έστω κάποτε σε μια ακατάκτητη βραχονησίδα!
Οι τάσεις, οι στάσεις, οι εντάσεις των καιρών…
μανιασμένα διλήμματα που μας γδύνουν!
Ζούμε τον παραλογισμό της διαστρέβλωσης!
Χάνουμε τις πενιχρές, αλλά απτές,
ευκαιρίες της ζωής!
Αυτές τις λεπτές χορδές των αναγκών μας
και τις ρευστές ευαισθησίες των αναζητήσεών μας.
«Ανισορροπία» είναι η λέξη που εισπνέουμε καθημερινά,
το σπρέι της ύπνωσής μας!
Όνειρο απατηλό βιώνουμε, όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά,
περιμένοντας να αντιδράσει η ανεμική βούλησή μας.
Άνθρακας γίνονται οι υποσχέσεις!
Ως τα βαθιά γεράματα περιμένουμε στο σκοτάδι,
μπας και φέξει!
Κι αν μια ηλιαχτίδα δύστυχη ξεπροβάλει απ’ της πίστης τον ναό,
οι εποχές σού την κλέβουν…
με ανέκδοτα και τρόπο νοσηρό!
Έτσι, από γενιά σε γενιά, παραδιδόμαστε στον νομιμόφρονα λήθαργο
με τη φερεγγυότητα να αγνοείται
κι ο ίδιος «χαβάς» αέναα να προσποιείται.
photo Rock77, https://pixabay.com
