Κι ενώ ο πόλεμος για τις Σφήκες του Αριστοφάνη από το Εθνικό θέατρο μαίνεται ανάμεσα στους ανθρώπους του θεάτρου, ένας σύγχρονος Αισχύλος υπάρχει και κυκλοφορεί ανάμεσά μας.
Διάβασα το βιβλίο του “Κραυγές γυναικών, Τροία μου” και έζησα ένα λογοτεχνικό έργο ισάξιο έπους. O Δημήτρης Βαρβαρήγος με την αγάπη του για την γλώσσα, την πλανεύτρα φαντασία του και την αριστοτεχνική πλοκή στα έργα του μάς μαγεύει. Για μια ακόμη φορά, όπως σε πολλά έργα του ο συγγραφέας, εμμονικά, ασχολείται με την γυναίκα ως αρχέτυπο.
Στις κραυγές γυναικών τον λόγο παίρνουν οι γυναίκες της Τροίας που βίωσαν τα δεινά ενός δεκαετούς πολέμου ως δευτεραγωνίστριες, στο πίσω πλάνο του προσκηνίου. Καταθέτουν την δική τους ερμηνεία, αποκαλύπτουν λεπτομέρειες, μια δεύτερη σκέψη, που μόνο ένα θηλυκό μυαλό θα δει. Και το θηλυκό μυαλό δεν διεκδικούν μόνο οι γυναίκες.
Ο συγγραφέας δανείζεται δεκαπέντε γυναίκες που εμπλέκονται στον Τρωϊκό πόλεμο και ολοκληρώνει μια μελέτη για τη γυναικεία φύση.
Γράφει στο οπισθόφυλλο: «Δεκαπέντε γυναίκες αφηγούνται μέσα απ’ την ψυχή τους πώς έζησαν τα δέκα χρόνια του Τρωικού πολέμου πλάι στους ήρωες, στους βασιλιάδες. Μιλούν για τις ζωές τους, για τους άντρες τους, για τα δεινά και τις συμφορές τους, για τα δικά τους παθήματα και προσωπικά πάθη. Εκμυστηρεύονται μύχια μυστικά, πώς βίωσαν τη χαρά, τη φιλία, τον έρωτα, την αγάπη, τη μητρότητα, την εκδίκηση και την περιφρόνηση. Τη σκλαβιά και τον θάνατο. Μιλούν για εκείνους που αγάπησαν. Για εκείνους που τις αγάπησαν. Τι κι αν είναι “Λιπεσάνορες” – οι γυναίκες που λείπουν στους άντρες. Εξιστορούν την τόλμη, τους ήρωες, τη γενναιότητα, την αξία των ιδανικών ν’ αγωνίζεται κανείς για την πατρίδα του ως το τέλος. Η άλλη όψη του έπους εκφρασμένο από δεκαπέντε τραγικές φιγούρες, πως βίωσαν τον ηρωισμό της καθημερινής ζωής, την πίστη και την προδοσία, την αξία της καρτερίας, τη νοσταλγία της ειρήνης, τις ευθύνες του ανθρώπου για τις πράξεις του και την υπεράσπιση του δικαίου. Μια ιστορία που σε κάνει συμμέτοχο στον μαγικό κόσμο των γυναικών. Αφηγήσεις που συνεπαίρνουν κάθε συναίσθημα.
Διαβάζεις και νομίζεις ότι ζεις ένα ακραίο όνειρο σε έναν διαφορετικό κόσμο, δύσκολο αλλά συνάμα όμορφο, που χαρίζει χαρά και ευτυχία».
