Ξυπνάω ένα πρωί με εξαιρετική διάθεση να πάω για δουλειά και το σέηκερ στο χέρι. Μην με ρωτήσετε γιατί. Μου αρέσει να πίνω αυτό που φτιάχνω. Βαδίζω με βήμα αργό, με την αβρότητα που με διακρίνει χαιρετώ και την κουτσή Μαρία. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί την λέμε έτσι. Ούτε ποια Μαρία ήταν αυτή που όλη μας την ζωή την προσφωνούμε “κουτσή” . Κοιτιέμαι σε μια βιτρίνα. Η φιγούρα μου με χλευάζει. Αγέρωχη μεν, με αίσθημα χαμηλής αυτοεκτίμησης δε. Συνεχίζω το περπάτημα…
Μια μητέρα υποθέτω λίγα βήματα πιο πέρα «μαστιγώνει» με τις λέξεις την κόρη της. Τα δυσμενή επίθετα που χρησιμοποιεί με κάνουν να ποθώ να της ρίξω στο πρόσωπο τον ωραίο καφέ μου. Βλέμμα δολοφονικό, χέρι απλωμένο απειλητικά. Το καστανόξανθο κορίτσι την κοίτα με πόνο, πίκρα, απόγνωση, λύπη, απελπισία… τι να σκεφτώ πρώτο δεν ξέρω. Κούμπωσα το όμορφο σατέν εκρού πουκάμισο μου στο γνωστό κλασσικό σημείο. Καταραμένο λέω… λίγα κιλά πιο αδύνατη να ήμουν θα ήμασταν μια χαρά. Περπατώ με γρήγορο βήμα μην χάσω το δύστυχο πλάσμα από τα μάτια μου. Ευτυχώς δεν έχω παιδιά, συλλογίστηκα.
Ένας καθημερινός αγώνας να τα μεγαλώσω σωστά… φοβερή λέξη… «σωστά».
Αξίες, ηθική, να αγαπούν, να επιθυμούν το καλό, να ζήσουν ευτυχισμένα.
Οι σκέψεις μου σταματούν καθώς το ηχηρό χαστούκι στο πρόσωπο του κοριτσιού αντικατοπτρίζει την κοινωνία που ζούμε. Η αγριεμένη μητέρα συνεχίζει με το κλασσικό τρόπο ξεμαλλιάζοντας την κόρη της.
Να λοιδορεί το παιδί της ανάμεσα στους αδιάφορους, πρωινούς περαστικούς.
Κάνω προσπάθεια να καταπιώ τον θυμό μου, μα ο εκρηκτικός χαρακτήρας μου δεν αφήνει περιθώρια, ούτε επιτρέπει λόγια συμπάθειας.
-Αφήστε το κορίτσι, σας παρακαλώ… ζητώ συγνώμη που επέμβ…
Η υπέροχη μητέρα με κοιτά υποτιμητικά… Πάντα μου άρεσε να ξεγελάω τον κόσμο…Όταν έχεις και μερικά κιλά παραπάνω είναι εύκολο να σε τρολάρουν, θέλοντας να πουν όλα όσα σκέφτονται για σένα… «κακομοίρα», «καημένη» κλπ. Και φυσικά δεν άργησε η προσβολή.
-Τι θες μωρή χονδρή και ανακατεύεσαι; Τρέχα λίγο να χάσεις κανένα κιλό.
Δεν σου πέφτει λόγος. Κόρη μου είναι ότι θέλω την κάνω, αν θέλω να την πνίξω, θα την πνίξω. Άντε, δρόμο τώρα.
Η όμορφη κοπέλα σαν τα κρύα τα νερά με κοιτούσε τρομαγμένη. Αγνοώ χαμογελαστή τα υπέροχα διαμάντια που εξαπολύει σαν βάτραχος η κυρία μητέρα και απευθύνομαι στο κορίτσι:
-Πόσο χρονών είσαι γλυκιά μου;
-Δεκαεννιά… φωνή ξεψυχισμένη…
Ανοίγω την τσάντα μου δίνοντας την κάρτα μου.
-Εδώ εργάζομαι, έλα όποτε θέλεις να με βρεις σε παρακαλώ.
Της έσφιξα το χέρι και έφυγα πιο γρήγορα αυτή τη φορά, αφού πρώτα έχυσα «κατά λάθος» τον καφέ μου στο φόρεμα της μαμάς χολέρας.
Έφτασα με θυμό στο γραφείο αγνοώντας ανθοδέσμες, καλέσματα σε εγκαίνια και αυλοκόλακες. Το μυαλό μου δεν έφευγε από την δυσάρεστη σκηνή. Οι άνθρωποι δείχνουν στους αδύναμους πόσο πιο δυνατοί είναι. Χρησιμοποιούν την βία ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης. Καμία σημασία αν ανήκουν στην αφρόκρεμα της ελίτ ή σε κατώτερα κοινωνικά στρώματα.
Όλοι έχουν βιώματα. Όση ώρα σκεφτόμουν την τύχη της μικρής αναρωτιόμουν γιατί γίνονται γονείς. Για να ολοκληρώσουν τον τετράγωνο κύκλο της ζωής τους; Για να μεταφέρουν στα παιδιά τους τις περιουσίες τους; Για να ασκήσουν στα παιδιά τους την ίδια χειραγώγηση που υπέστησαν οι ίδιοι; Για να μην χαθεί το πολυπόθητο επίθετο; Πονοκέφαλος με έπιασε με ένα σωρό «γιατί». Κι εσύ κυρία Μαριλού γιατί δεν έκανες παιδιά; είπα στον εαυτό μου. Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να γίνουν γονείς. Γιατί κάποιοι δεν πρέπει να γίνονται. Γιατί πρέπει να υπάρχει αυτογνωσία. Παραδοχή και μόνο. Δικαίωμα στην επιλογή. Οι σκέψεις διακόπηκαν.
Ζητούσαν επίμονα να με δουν… Πάλεψα να κλείσω ξανά το καταραμένο κουμπί μου. Πάλι δεν καθόταν στη θέση του. Το έκλεισα ξανά. Τέντωσα το παντελόνι στα πόδια μου και είπα:
-Περάστε.
Η δυστυχισμένη πριγκίπισσα τρομαγμένη με πλησίασε. Το μόνο που δεν φανταζόμουν ήταν αυτό.
-Με λένε Ιφιγένεια… σας παρακαλώ βοηθήστε με να δουλέψω, μιλήστε για μένα στο αφεντικό σας. Θα κάνω οτιδήποτε, αρκεί να φύγω από εκεί που ζω.
Δώστε μου ένα μικρό καναπέ να κοιμάμαι μέχρι να πληρωθώ…
-Δεν θα ρωτήσω τι συμβαίνει αλλά μόνο τι όνειρα έχεις.
-Η κυρία που είδατε το πρωί είναι η μητέρα μου. Από όταν χάθηκε ο πατέρας μου σε μικρή ηλικία, δεν σταματάει να με κτυπά. Καθημερινά με λέξεις, με πράξεις. Έχω περάσει στην Νομική μα δεν με αφήνει να φύγω, ενώ μπορώ να εργαστώ συγχρόνως με τις σπουδές μου. Αυτή θέλει να παντρευτώ. Σας παρακαλώ θέλω να δουλέψω, μόνο αυτό. Έχει νοσηλευτεί στο παρελθόν σε κάποιες κλινικές αλλά… η κατάσταση δεν άλλαζε, γιατί ήταν πάντοτε προσωρινό. Αν δεν πληρώσεις, βοήθεια δεν υπάρχει.
Σηκώθηκα όρθια. Τελικά σάπια δεν είναι μόνο η κοινωνία μας αλλά ολόκληρο το σύστημα που ζούμε.
-Σήκω Ιφιγένεια, έχουμε δουλειές.
-Κυρία Μαριλού, εγώ τον διευθυντή θέλω, να με προσλάβει…
-Αυτό λέω κι εγώ Ιφιγένεια…σήκω. Έχουμε δουλειές.
Τέσσερις μήνες μετά…
Η Κυρία Ειρήνη, ήρεμη στην κλινική, διαβάζει το βιβλίο της…Κοιτώντας με, χαμογελάει. Δακρυσμένη μου αποκρίθηκε:
-Κυρία Μαριλού σας ευχαριστώ για όλα. Είμαι καλύτερα, θα σας το είπαν και οι γιατροί.
-Φυσικά και είστε και χαίρομαι Κυρία Ειρήνη, αλλά έχουμε δρόμο ακόμη!
-Η κόρη μου, η Ιφιγένεια τι κάνει…θα με συγχωρέσει ποτέ;
-Έρχεται σύντομα Κυρία Ειρήνη. Το πανεπιστήμιο κλείνει για λίγο και το κορίτσι σας θα έρθει να σας δει! Θα σας συγχωρέσει…Ο δρόμος του γονέα είναι δύσκολος με λάθη…
Την φίλησα στο μάγουλο και έφυγα. Γονιός δεν γίνεσαι από εγωισμό.
Αγάπησε για να αγαπηθείς! Κι εσύ Μαριλού αγαπά τον εαυτό σου παραπάνω!
Το κουμπί ξανάνοιξε στο ίδιο σημείο. Δεν θα το κλείσω, άλλωστε έχει δικαίωμα να κάνει ότι θέλει! Δικαίωμα.
photo photosforyou / https://pixabay.com
