Σήμερα, δε θα σας μιλήσω για τα παιδιά, μα για τους γονείς.
Έναν κρίκο αλληλένδετο, άσπαστο, αχώριστο κι αδιαίρετο.
Μια αλυσίδα που ανά τους αιώνες ανανεώνεται, δοκιμάζεται μα δε σπάει.
Θα σας μιλήσω για εκείνους τους μεγάλους… τους ήρωές τους. Εκείνους που στέκονται δίπλα τους φάροι αναμμένοι. Βράχοι ακλόνητοι.
Είναι εκείνοι, που δεν περίμεναν να τους πει κάποιος ότι το να είσαι γονιός δε σπουδάζεται. Ότι δεν υπάρχει κανένα εγχειρίδιο χρήσεως. Κανένα βιβλίο οδηγιών.
Μόνο η αγάπη για τα παιδιά, η τεράστια αγκαλιά τους, είναι αυτή που γίνεται φωλιά να τα προφυλάξουν, μα και το σημείο ώθησης όταν έρχεται η ώρα να ανοίξουν τα δικά τους φτερά.
Είναι εκείνοι οι γονείς που για τα παιδιά τους θα έκαναν τα πάντα. Που αγωνιούν μην τους πάθουν τίποτα, που σκιρτά το φυλλοκάρδι τους μην κακοπέσουν μεγαλώνοντας.
Είναι οι γονείς εκείνοι, που πέτρα την πέτρα, χτίζουν γι’ αυτά ένα αύριο γερό. Δίνουν βάσεις και βάζουν στηρίγματα μέχρι τη στιγμή που θα χρειαστεί να γίνουν τα παιδιά οι μάστορες της ζωής τους.
Τι πιο σημαντικό στο μεγάλωμα των παιδιών, από το φουλάρουν το ντεπόζιτο της πορείας τους, με αγάπη;
Τι πιο σημαντικό, από το να μαθαίνουν και να τους γίνεται βίωμα ότι όσο κι αν η ενήλικη ζωή είναι σκληρή, εκείνα πάντα θα νικούν αν πράττουν με γνώμονα την καλοσύνη, την κατανόηση και την αλληλοβοήθεια;
Γονείς. Είναι οι άνθρωποι που σε κρατούν από το χέρι στα μικράτα σου, και στο αφήνουν μέχρι να θελήσεις εσύ πια να απλώσεις το δικό σου για να κρατήσεις το δικό τους.
Όσο δίνουμε αγάπη ως γονείς, τόση θα πάρουμε κι εμείς όταν εκείνα θα είναι στην ηλικία να δώσουν από τη δική τους. Την ενήλικη, τη σοφή αγάπη. Αυτή της εκτίμησης, της προσφοράς, της ανταπόδοσης…
