Σε μακρινούς τόπους, εκεί που υπάρχουν χωράφια και τα καλλιεργούν άνθρωποι, το χώμα των χωραφιών εδώ και πολλά _πολλά χρόνια, είχε κουραστεί.
Συνεχώς το όργωναν, το φύτευαν, χωρίς να το αφήσουν να ξεκουραστεί έστω για λίγο.
Κάθε τόσο ήταν αναγκασμένο να δέχεται πρωτόγνωρους σπόρους και απαίσια φυτοφάρμακα ραντίζοντάς τα οι άνθρωποι για να μεγαλώσουν γρήγορα και να δώσουν πλούσιες σοδειές.
Ποτέ όλα αυτά τα χρόνια, το χώμα δεν είχε διαμαρτυρηθεί. Πάντοτε ήταν εκεί περιμένοντας γενιές και γενιές ανθρώπων να το εκμεταλλεύονται χωρίς να το λυπούνται..
Κάποτε όμως η υπομονή του είχε εξαντληθεί.
Έτσι, θέλησε όλο το χώμα των χωραφιών σύσσωμο να φύγει να αλλάξει τόπο, να απαλλαγεί από την αλόγιστη χρήση των ανθρώπων.
Κάθε τόσο σκεφτόταν, ποιός θα μπορούσε να πραγματοποιήσει αυτή την επιθυμία του. Ήταν ένα όνειρο που δεν μπορούσε ποτέ να βγει αληθινό κι έτσι υπέμενε συνεχώς αυτή τη διαδικασία σιωπηλά..
Ο ουρανός όμως, που τα βλέπει όλα, παρατηρώντας κάθε λεπτό τι συμβαίνει στη γη, θέλησε να κάνει μια συμφωνία μαζί με όλο το χώμα των χωραφιών, για να το δώσει μια καινούρια ζωή σε άλλους τόπους.
Ήθελε να το απαλλάξει μιά και καλή, για πάντα χωρίς επιστροφή.
Άρχισε λοιπόν τον διάλογο με το χώμα μιας πλούσιας περιοχής από χωράφια.
_Θέλετε να μετακομίσετε; τα ρώτησε σοβαρά.
_Ναι, ναι θέλουμε απάντησε όλο το χρώμα των χωραφιών με μια φωνή. Και ο ουρανός απάντησε με ερώτηση πάλι.
_Θέλετε να στείλω απότομη βροχή να βρέχει δυνατά μέρες, μέχρι να ξεχειλίσουν τα ποτάμια και σας παρασύρει το νερό στη θάλασσα;
Το χώμα άκουγε για τη θάλασσα χρόνια, από τις συζητήσεις των ανθρώπων και ήθελε οπωσδήποτε να την γνωρίσει.
_Ναι, ναι, απάντησαν όλα τα χωράφια με χαρά. Θέλουμε, θέλουμε φώναζαν ενθουσιασμένα. Επιτέλους, να δούμε και άλλους τόπους πως είναι. Όλο εδώ σε ένα σημείο, χωρίς ενδιαφέρον πια, χωρίς καινούργιες εικόνες, κουραστήκαμε να μας ποδοπατούν άνθρωποι και τρακτέρ, κάθε τόσο χώρια το καυσαέριο από τις αλωνιστικές μηχανές και τα δηλητηριώδη ραντίσματα.
Κανείς δεν μας σκέφτηκε όλα τα χρόνια.
Ακούσαμε από κάποιους ανθρώπους ότι πριν αιώνες, οι πρόγονοί τους άφηναν τα χωράφια τους να ξεκουραστούν και η λέξη ήταν, αγρανάπαυση. Λέξη που δεν έγινε πράξη ποτέ σε εμάς.
Επιτέλους, ουρανέ περιμένουμε με λαχτάρα να στείλεις τα μεγαλύτερα σύννεφά σου για να μπορέσουμε να φύγουμε με το νερό.
Ο ουρανός σκεφτικός τα εξήγησε. Τους είπε λοιπόν ξανά:
Εάν φύγετε από τον τόπο που είστε τώρα, μπορεί στην πορεία σας να συναντήσετε πολλά εμπόδια, όμως μεγάλη ποσότητα από το χώμα των χωραφιών θα καταλήξει στη θάλασσα. Θέλετε;
Ναι θέλουμε απάντησε και πάλι το χώμα για πολλοστή φορά.
Κι έτσι, ένα πρωινό, ο ουρανός έστειλε μήνυμα με τον άνεμο στα μεγαλύτερα σύννεφα που ήταν φορτωμένα από τόνους με νερό να βρέξουν. Καθώς άρχιζε να βρέχει με μεγάλη δύναμη, ξαφνικά άρχισαν τα δέντρα να ξεριζώνονται, τα ποτάμια, τα ρέματα, να ξεχειλίζουν από την πρωτόγνωρη νεροποντή, και τα σπίτια των ανθρώπων με τις περιουσίες τους άρχιζαν να γεμίζουν με χώμα, λάσπη και νερό.
Όλο το χώμα με μεγάλη ορμή πήγαινε προς τη θάλασσα.
Το χώμα των χωραφιών, πρώτη φορά έβλεπε τέτοιες εικόνες.
Το νερό που έπεφτε με θόρυβο, παρέσερνε πέτρες, ξύλα, κορμούς δέντρων, αυτοκίνητα ακόμη και ανθρώπους με γρήγορο ρυθμό.
Ήταν τόσο τρομακτικό. Μα το χώμα έπρεπε να φτάσει όσο το δυνατόν όλο και περισσότερο στον προορισμό του.
Ήθελε να δει τη θάλασσα που είχε υποσχεθεί ο ουρανός και που δεν την είχε δει ποτέ του.
Μπορεί κάποιος να πει… Μα καλά δεν σκέφτηκε ο ουρανός όλο αυτό το κόστος;
Όμως το ουρανό, ποτέ κανείς δεν τον ρώτησε. Τον ρώτησε μόνο ένα ευτελές υλικό.
Ένα υλικό που το εκμεταλλεύονται οι άνθρωποι χωρίς να το υπολογίζουν…
Και το χώμα τώρα τα κατάφερε μόνο με το νερό που το διέταξε ο ουρανός. Μόνο.
Έχει φτάσει στη θάλασσα και εκεί στο βυθό της, βλέπει νέα πράγματα εντελώς αγνώριστα.
Εκεί ξεκουράζεται και καμαρώνει τα διάφορα ψάρια και κοχύλια που κρύβονται ανάμεσά του.
Γεύεται το αλμυρό νερό. Πόσο του αρέσει!
Μα περισσότερο του αρέσει η φωνή της φάλαινας όταν ηχεί μέσα στις νύχτες. Όλες οι εικόνες είναι εντελώς διαφορετικές.
Δεν πονάει με το συχνό όργωμα, δεν το πνίγουν τα φυτοφάρμακα, δεν παγώνει τους χειμώνες ούτε ζεσταίνεται τα καλοκαίρια με τους καύσωνες
Ίσως μετά από χρόνια, γίνει άμμος και μπορεί από μεγάλη φουρτούνα που συνηθίζει η θάλασσα, να βρεθεί σε όμορφη παραλία, όπου παίζουν μικρά παιδιά τα καλοκαίρια.
Και φυσικά να γεμίζουν με τα χεράκια τους τα κουβαδάκια τους όμως θα το αφήνουν εκεί. Εκεί που είχε επιθυμία να ξεκουράζεται….
