Είναι ίσως κοινώς αποδεκτό, πως το συλλογικό υποσυνείδητο έχει ταυτίσει τον όρο «θρίλερ» με καλλιτεχνικά πονήματα της μεγάλης οθόνης.
Από τις απαρχές της κινηματογραφικής βιομηχανίας, διαπρεπείς δημιουργοί εργαλειοποιούν τον φόβο και μας επανασυστήνουν χάρτινες, λογοτεχνικές φιγούρες όπως ο Κόμης Δράκουλας του Μπραμ Στόκερ και ο Φρανκενστάιν της Μαίρη Σέλλεϋ, εδραιώνοντας ολιγόλεπτα καθεστώτα ψυχολογικής ομηρίας του κοινού. Αναντίρρητα συνεπώς, η εχθρικά διακείμενη κινούμενη εικόνα των φιλμ πυροδοτούσε, πυροδοτεί και θα πυροδοτεί την ψυχική έκρηξη τεταμένων φοβικών αποκρίσεων, πρωτόγονων καταβολών. Ανατριχίλα, εφίδρωση ακόμη και ουρλιαχτό.
Άραγε, ανακύπτει το ίδιο φαινόμενο εκ της λογοτεχνικής αναγνώσεως;
Η απάντηση είναι ναι… και μάλιστα πιο δεξιοτεχνικά.
Η συλλογιστική πορεία υπεράσπισης της εν λόγω θέσης, κατέχει ως έρεισμα την διαχρονική στρατηγική διατάραξης της συναισθηματικής ισορροπίας των αναγνωστών από τους συγγραφείς, δια μέσου φοβογόνων ερεθισμάτων, που γεννούν συναισθηματικά φορτισμένες λέξεις και κατ’ επέκταση περιγραφές. Η «Λάμψη», το «Αυτό», η «Μίζερι» και άλλα έργα ολκής του Στίβεν Κίνγκ ενδυναμώνουν την ρητορική της παραπάνω θέσεως, αποδεικνύοντας την βέλτιστη εμπειρία εμβύθισης των αναγνωστών σε σκοτεινές διαστάσεις του φανταστικού, πλασμένες μονάχα από μελάνι και χαρτί.
Σε αυτές τις περιπτώσεις το εγκεφαλικό σύστημα δεν δύναται να διαπιστώσει την μη αληθινότητα του επικείμενου κινδύνου και εκ της κεκτημένης ταχύτητας, από την κινδυνολογία του κειμένου ενεργοποιεί μηχανισμούς μάχης ή φυγής, όπως αυτήν της αύξησης των καρδιακών παλμών.
Ποιος ευθύνεται;
Ο συγγραφέας… ο συγγραφέας, που έκανε καλά την δουλειά του.
Για αυτό ίσως κάποιοι μετρ του λογοτεχνικού τρόμου, υιοθετούν σθεναρά την άποψη πως το «θρίλερ» βασιλεύει στην άβυσσο των κειμενικών ειδών, για τους κάτωθι λόγους:
1) είναι δύσκολο να προκαλέσεις φόβο μόνο με την χρήση λέξεων.
2) είναι δύσκολο να προκαλέσεις φόβο μόνο με την χρήση λέξεων.
3) είναι δύσκολο να προκαλέσεις φόβο μόνο με την χρήση λέξεων.
Συγνώμη για την επανάληψη, αλλά είναι η μητέρα της μάθησης κι αφού μιλάμε για μάθηση, αξίζει να ειπωθεί το εξής: η λογοτεχνία έμαθε να προκαλεί φόβο μέσα από την ζωή και ο κινηματογράφος μέσα από την λογοτεχνία.
Διαβάστε και φοβηθείτε… μην φοβηθείτε να διαβάζετε!
photo https://pixabay.com/el/
