Η δωρεά
Το «ιντερσίτι» των έντεκα και σαράντα πέντε το βράδυ, από Θεσσαλονίκη, είναι έτοιμο για αναχώρηση. Ο Στέφεν έχει τακτοποιήσει τις αποσκευές κι έχει βολευτεί στο κάθισμα. Η πάλη μέσα του έχει καταλαγιάσει. Το ταξίδι του άλλωστε στην Καλιφόρνια πήγε αρκετά καλά. Η σύνδεση με το μητροπολιτικό πανεπιστήμιο ήταν εποικοδομητική.
Η αναφορά των πεπραγμένων από το ελληνικό παράρτημα έγινε αποδεκτή απ’ όλους εκεί. Τα οικονομικά τακτοποιημένα. Κι οι διασυνδέσεις με φιλικά πρόσωπα ευχάριστες.
Μόνο το σύγγραμμα, που εδώ και κάμποσα χρόνια έχουν ξεκινήσει με τον Τζέφρυ, δεν έχει ευοδωθεί κι οι ερωτήσεις όλων για το «πότε», τον έχουν αρκετά ενοχλήσει.
Αυτό, πρέπει να γίνει, μονολογεί, με κάθε «θυσία» κι οι σκέψεις του γύρω από το «εγχείρημα», που αύριο κιόλας ετοιμάζεται να κάνει, κυλούν παράλληλα με τις ράγες του τρένου, που έχει ήδη ξεκινήσει, στον ίδιο εφιαλτικό ρυθμό που αφήνει ο συρμός. «Θυσία» το αποκάλεσαν κι οι φίλοι συνάδελφοι απ’ την Αμερική, που τους το αποκάλυψε «μυστικά», μόνο και μόνο γιατί έπρεπε μαζί τους να τακτοποιηθούν κάποιες πρακτικές διαδικασίες.
Τελικός προορισμός η Αθήνα. Η Θεσσαλονίκη ήταν ενδιάμεσος σταθμός μιας ημέρας. Ήθελε, να βρεθεί εκεί, έστω και για λίγο, μόνο και μόνο για να σκαλίσει αναμνήσεις. Προτίμησε το τρένο για την επιστροφή του, έτσι για να ρίξει σκέψεις πίσω μακριά και να νιώσει στο πεντάωρο ταξίδι τη λύτρωση από φωλιασμένες φοβίες και ενδοιασμούς. Ίσως και ανομολόγητες ανασφάλειες.
Με την ταχύτητα του συρμού, μια-μια οι αρνητικές σκέψεις απομακρύνονται και εξουδετερώνονται καταπατημένες απ’ το βαρύγδουπο πέρασμα.
Έξω απ’ το παράθυρο το πυκνό σκοτάδι αφήνει τώρα φωτεινές χαραμάδες να ξεπηδούν απ’ την ψυχή του.
Με τίποτα δε θα άφηνε τον Τζέφρυ να χαθεί. Κάνανε όνειρα μαζί. Από παιδιά ακόμα.
Απ’ τα μαθητικά και τα φοιτητικά τους χρόνια, θυμάται. Και πώς να ξεχαστούν! Ζήσανε τόσα πολλά οι δυο τους. Ιδιαίτερα, όταν βάλανε τα θεμέλια για τη νέα τους οικονομική θεωρία. Πόντο-πόντο τη χτίζανε. Με αμέτρητα ξενύχτια μελέτης και έρευνας. Δεν ήταν ούτε πενήντα χρόνων, σαν ήρθαν στην Ελλάδα για να αναλάβουν τη διεύθυνση στο παράρτημα του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας. Διευθυντής ο Τζέφρυ, υποδιευθυντής ο Στέφεν. Ο Τζέφρυ έφερε και την οικογένεια μαζί. Ο Στέφεν, δηλωμένος εργένης, δεινός γυναικοκατακτητής, ωραίος άντρας, κουμπάρος, μέλος της οικογένειας θεωρείτο, αδελφός.
Ευτυχισμένα χρόνια. Εργασία, χαρές και πάνω απ’ όλα «δάσκαλοι» αφοσιωμένοι στους φοιτητές και στις αρχές τους. Μα κι η έρευνά τους γύρω απ’τη θεωρία που είχαν αναπτύξει, προχωρούσε μέσα από εμπειρίες και νέες γνώσεις. Το σύγγραμμά τους κόντευε να φτάσει στο τέλος μέχρι που ήρθε η καταραμένη αρρώστια του Τζέφρυ να τα ανατρέψει όλα. Τέσσερις φορές την εβδομάδα πια γινόταν η αιμοκάθαρση. Δότης νεφρού δε βρισκόταν. Η γυναίκα του ήταν εντελώς ασύμβατη. Αδέλφια δεν είχε. Μπήκε σε λίστα αναμονής και στην Ελλάδα και στην Καλιφόρνια. Μα αυτές οι καταστάσεις αργούν πολύ.
Μόνο από τύχη «ατυχήματος». Μαζί με όλα αυτά ο Τζέφρυ παθαίνει κι ένα μικροέμφραγμα. Ο Στέφεν απαρηγόρητος. Έψαχνε, φρόντιζε, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Τότε το αποφάσισε. Θα γινόταν δότης. Έμμεσα και χαριτολογώντας, του το είπε κάποια στιγμή.
«Θα μοιραστούμε τα πάντα, Τζέφρυ». « Όχι βέβαια αυτό που υποψιάζομαι πως έχεις κατά νου, γιατί θα πρέπει να παραμείνεις υγιής με κάθε τρόπο», του απάντησε αυστηρά εκείνος, «άλλωστε πώς θα τελειώσουμε αυτό που ονειρευτήκαμε! Τουλάχιστον εσύ, έστω και μόνος, θα τα καταφέρεις. Μόνο, δώσε μου το λόγο σου, πως θα αναφέρεις και μένα στο βιβλίο μας».
Του υποσχέθηκε επιφανειακά ο Στέφεν, αλλά ξεκίνησε εξετάσεις αφ’ ενός για τη συμβατότητα κι αφ’ετέρου για τη γενική κατάσταση της υγείας του. Πράγματι υπήρχε συμβατότητα. Κι η υγεία του, θαυμάσια.
Ζήτησε από το νοσοκομείο που παρακολουθούσε τον Τζέφρυ να γίνει η αφαίρεση του νεφρού, μυστικά, την ημερομηνία που είχε καθοριστεί, αφού προηγουμένως θα είχαν καλέσει τον Τζέφρυ για την επέμβαση – που θα γινόταν ταυτόχρονα – λέγοντάς του πως βρέθηκε δότης, τάχα από ατύχημα. Και προχώρησε για τη διαδικασία, αλλά και για τις εκκρεμότητες.
Τώρα το τρένο πλησιάζει στον προορισμό του. Ο Στέφεν νιώθει λυτρωμένος απ’ τις τελευταίες αμφιταλαντεύσεις. Είναι χαρούμενος. Αύριο θα γίνει η επέμβαση. Ο Τζέφρυ κι η οικογένειά του δε θα μάθουν ποτέ για το δότη. Άλλωστε πιστεύουν, πως είναι ακόμα στην Αμερική.
«Όταν έρθεις φίλε μου με το καλό», του είπε στο τηλέφωνο, «θα με βρεις αρτιμελή. Ελπίζω βέβαια όλα να πάνε καλά και τότε θα το εκδώσουμε μαζί αυτό το ρημάδι το βιβλίο».
