Μετά το πέρας των πανελληνίων, έρχεται το άγχος των νέων να δουν αν θα συνεχίσουν τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο της επιλογής τους. Ας μην αναφερθούμε στο ενισχυμένο άγχος των μαθητών με τις τόσες αλλαγές που έγιναν στο σύστημα των πανελλαδικών εξετάσεων, το οποίο πάντα λειτουργεί αρνητικά στις επιδόσεις των μαθητών, υπάρχει και το άγχος «πόσο έγραψα;» κάτι το οποίο το μαθαίνουν δυο μήνες μετά την διεξαγωγή των εξετάσεων.
Τέλος πάντων, έρχεται η ώρα να μάθουν οι μαθητές τους βαθμούς τους. Χαρές, γέλια, γιορτές μόλις μάθουν τα παιδιά ότι «πέρασαν» σε κάποια σχολή και ξεκινά η προετοιμασία για ένα κεφάλαιο στην ζωή τους. Βέβαια, πάντα πιστοί στο «αιεν αριστευειν», η κυβέρνηση επιθυμεί να επικροτεί και να βραβεύει τους αριστούχους. Τι μεγαλύτερη τιμή από το να προσκαλέσουν τους αριστούχους όλης της Ελλάδας σε μια δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο. Τους αριστούχους όλης της Ελλάδας. Μήπως όμως δεν έγινε κάτι τέτοιο;
Μήπως στον βωμό της ανάγκης μερικών να δείξουν σε όλον τον κόσμο πόσο φιλεύσπλαχνος, εκσυγχρονισμένος, φιλελεύθερος, και άλλα πολλά, θυσίασαν παιδιά του τόπου τους και στοχευμένα έστειλαν μια ακριβή πρόσκληση στη δεξίωση σε αριστούχους που θα προκαλούσαν τον θαυμασμό στο εξωτερικό; Για παράδειγμα, γιατί να προσκαλέσεις μόνο αριστούχους μαθητές από το Ιράν και τη Γουινέα επειδή είναι πρόσφυγες και ένα νεαρό Ρομά φοιτητή επειδή είναι Ρομά και να μην προσκαλέσεις μαζί και Έλληνες αριστούχους και φοιτητές; Αυτοί δηλαδή δεν αξίζουν συγχαρητήρια από τα πολιτικά πρόσωπα της χώρας σε μια δεξίωση;
Ας δούμε την περίπτωση του νεαρού Κωνσταντίνου Λουκανάρη από την Κέρκυρα. Μπήκε στη σχολή του με 17.950 μόρια και πέρασε δεύτερος από τους 125 (θέση επιτυχίας: 2 από τους 125 επιτυχόντες) στη σχολή Μηχανικών ηλεκτρονικών υπολογιστών και πληροφορικής στο πανεπιστήμιο Πατρών. Έγραψε 19,5 μαθηματικά, 18,7 χημεία και 18,6 φυσική και βγήκε πρώτος στο νησί της Κέρκυρας. Δεν άξιζε δηλαδή αυτό το παιδί μια πρόσκληση επειδή είναι Έλληνας; Δεν άξιζε μια πρόσκληση επειδή διάβασε σκληρά, πλήρωναν οι γονείς του τόσα χρήματα για να το βοηθήσουν με φροντιστήρια αφού τα σχολεία από μόνα τους δεν μπορούν να στηρίξουν τα παιδιά, και επειδή δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του φαίνεσθαι των πολιτικών;
Φυσικά και δεν είναι κακό να επαινούμε την προσπάθεια των προσφύγων στις πανελλήνιες αλλά όχι εις βάρος των Ελλήνων. Όχι να φτάσουμε σε σημείο να επικροτούμε τις επιτυχίες των άλλων χωρίς να δίνουμε σημασία στα παιδιά του τόπου. Δεν είναι καθόλου παιδιά κατώτερου Θεού, αντιθέτως είναι η μοναδική ελπίδα της Ελλάδας. Δεν είναι δυνατόν να φωνάζουμε ενάντια στον ρατσισμό και να γινόμαστε ρατσιστές στα Ελληνόπουλα. Υπάρχουν και πολλά Ελληνόπουλα που πασχίζουν με ελάχιστους πόρους να διαπρέψουν και να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον. Υπάρχουν Ελληνόπουλα μονογονεϊκών οικογενειών, υπάρχουν ορφανά Ελληνόπουλα που αξίζουν όχι μόνο μια πρόσκληση στη δεξίωση του Προεδρικού μεγάρου, αλλά μια υπόκλιση από όλη την κοινωνία.
Ζητάμε ίσες ευκαιρίες για όλους. Γιατί λοιπόν να μην ήταν ίση η κατανομή των παρευρισκόμενων αριστούχων και φοιτητών; Γιατί να μην υπάρχουν και δυο Έλληνες αριστούχοι με έναν Έλληνα φοιτητή; Ίσως γιατί αυτό δεν θα έδινε την δέουσα δημοσιότητα του φαίνεσθαι; Ίσως γιατί αυτό δεν θα ήταν κάτι το αξιέπαινο επειδή τα Ελληνόπουλα δεν θα έβαζαν τους πολιτικούς στα πρωτοσέλιδα των ξένων ειδησεογραφικών μέσων; Ίσως γιατί δεν μας νοιάζουν πλέον οι Έλληνες; Δυστυχώς δεν καταλαβαίνουνε ποιες πρέπει να είναι οι ισορροπίες στον αγώνα κατά του ρατσισμού και ίσως να μην τους νοιάζει κιόλας.
Το ζήτημα είναι για πόσο ακόμα θα μειώνεται η προσπάθεια ενός Ελληνόπουλου, όπως του Κωνσταντίνου Λουκανάρη, μπροστά στην δημοσιότητα του φαίνεσθαι που θα παρέχει ο εκάστοτε μετανάστης ή η εκάστοτε μειονοτική ομάδα. Γιατί να μην ήταν και ο Κωνσταντίνος μαζί με τους υπόλοιπους; Μάλλον επειδή η παράνοια του φαίνεσθαι λειτουργεί και θα λειτουργεί εις βάρος των Ελλήνων.
