Είναι ναός το καλοκαίρι, να προσκυνήσει μια χαμένη εποχή μας.
Να ασπαστεί τον καλό καιρό του φεγγαριού, το παιχνίδισμα του ουρανού πάνω από το βλέμμα και το αφρισμένο γέλιο του κύματος.
Μια ψαλμωδία μουσική, σαν αχανές μουρμουρητό βγαλμένο απ΄τα λαγόνια του βυθού, γίνεται ποίημα στη λάγνα μέρα που κολυμπά στις πιο βαθιές επιθυμίες μας και πνίγεται. Ευτυχώς!
΄Ετσι θα λύσουμε τον σταυρό, τον οποιοδήποτε σταυρό μας, ενώνοντας μέσα μας σαν άγια δέσμευση τα τρία άλφα της θάλασσας. Και αφήνοντας τα σύμφωνά της να επιπλεύσουν σαν γερό σκαρί στις τρικυμίες που ξεσηκώνουν γνωστοί και άγνωστοι Ποσειδώνες του βίου. Δύναται η θάλασσα και ανατρέπει τους νόμους. Κι από τη ζέστη υψώνεται και γίνεται μια στέρεη ανάσα. Aναπνέει κανείς λαίμαργα τον κόσμο που λαχταρά. Και χορταίνει προσδοκία.
Το καλοκαίρι ίπταται σαν πολύχρωμο τραγούδι πάνω από τη λήθη. Ξυπνά αλλιώτικα τις αισθήσεις. Αφουγκράζεται τη δόνηση του ήλιου μέσα από την επιθυμία. Τον σεισμό της θάλασσας μέσα στην τέρψη της λιακάδας. Σαλπάρουμε ψυχή τε και σώματι για την εποχή των ηλιο-γέννητων. Να δανειστούμε τους μίσχους τους, να τους ζωστούμε σαν σπαθιά, να αναμετρηθούμε με τον κόσμο των σκοτεινών και των ανήλιαγων.
Το μεγαλύτερο μπουντρούμι παραμένει πάντα ο φόβος. Για ό,τι εισέβαλε και μας άλωσε τα παράθυρα της χαράς. Για ό,τι ενδέχεται να έρθει ή να επανέλθει δριμύτερο. Είναι σε τούτο το νησί και η Μνήμη. Του χρόνου. Του πόνου. Κυρίως του τόπου που σφαδάζει με τη μαχαιριά της εισβολής κατάστηθα, ίδια πλαγιά βουνού με πενταδάχτυλα τραύματα. Λαχταράμε με πάλλευκες αισθήσεις να αγαπήσουμε την εποχή της ξαστεριάς, να πιούμε φεγγαρόφωτο σε ποτήρι με κρυστάλλινο κουδούνισμα. Στην υγειά της ζωής που δεν προφτάσαμε, στην υγειά της ζωής που αναμένεται. Μόνο με λέξεις από φως, καλά ακονισμένες στην ελπίδα του καλύτερου, θα θρυμματίσουμε ένα σκοτάδι που ξεκινάει από την άβυσσο του ανθρώπου και από κόσμο που δεν αγαπάει.
Αν λέγεται και θέρος η εποχή, ας θερίσει την κόπωση της ψυχής. Και ας αλέσει τον σπόρο από το στάχυ που αντιστάθηκε στην ξηρασία των εποχών και στα απρόβλεπτα των ημερών.
Κι ο ουρανός φιλόξενος, γλαυκός, να γεννά τ’ αστέρια σαν πολύτιμα πετράδια. Να γεμίζουμε μ΄αυτά τα μάτια και τα λόγια, να ρίχνουμε στο διάβα μας, να έχουμε πάντα να επιστρέφουμε σε εποχή φιλόξενη.
Ιούνιε, Ιούλιε, Αύγουστε! Είστε και μήνες και μηνύματα. Ακούτε τον δικό μου φλοίσβο, σαν γίνομαι κύμα και ταξίδι για τη χώρα μιας αγνοούμενης ευτυχίας; Είναι καιρός να ιδρώσει η ζωή απ΄τα φιλιά του ήλιου.
