Δεν σου είπα ότι θα περιμένω
κι έφυγες με λιγότερες ενοχές
και περισσότερες προσδοκίες.
Σου έχω φυλάξει μια θέση
στο τραπέζι του απομεσήμερου
ένα βλέμμα στο παράθυρο της δύσης
μια χαρά κρεμασμένη πίσω από τη πόρτα της θλίψης
μια αγκαλιά στην αυλή της γαλήνης
ένα ρόδινο χαμόγελο στα σκαλιά των λυγμών
μια αξόδευτη αγάπη στην κάμαρα της σιωπής
δυο φιλιά κι ένα σμίξιμο
σαν περιπλάνηση στις γειτονιές του φεγγαριού.
Σου έχω φυλάξει και μια απλή ζωή
ολόφωτη στιγμή μες στους αιώνες.
Μ’ αυτές τις σκέψεις
πλαγιάζω ανύσταχτες νύχτες πια
με μια παράξενη αγωνία
μ’ έναν κρυμμένο τρόμο
μην αγαπήσω πιο πολύ
την απουσία σου.
Από τη συλλογή «Ανοιχτό παράθυρο»
photo https://pixabay.com/el/