Τα λινά μας σεντόνια,
μάρτυρες του πάθους
που φλόγισε τα κορμιά,
διπλώθηκαν επιμελώς
και κρύφτηκαν
χρόνια τώρα
στο ερμάριο της λήθης
παλαίμαχοι στρατιώτες του έρωτα
που χάθηκε
στα μονοπάτια της ζωής
που ακολουθήσαμε χωριστά…
Τι κι αν ο άνεμος
διαχέει την ηχώ των αναστεναγμών
τις βραδιές που πυρώνουν οι αισθήσεις
Κανείς μας δεν ακούει πια..
Κουρασμένοι οδοιπόροι
παραδομένοι στου χρόνου
την ανίατη παντοδυναμία
άπραγοι στις μίζερες ζωές μας…
photo SplitShire / https://pixabay.com