ΜΙΛΩ ΣΥΧΝΑ με τις παλίρροιες
ή με τους χθεσινούς ανθρώπους.
Κι όσες γραμμές τους τελούν εν αμφιβόλω
επανορίζονται:
ένας μοναχικός σπουργίτης,
που καρτερά τον χειμώνα του
να αναδειχθεί,
γίνεται σταυραητός·
τα ανάνθιστα κυκλάμινα κι οι πασχαλιές του Απρίλη
γίνονται χαμώφτερες και παραπούλια·
όλα τα σεληνιακά ποιήματα
(απ’ της Σαπφούς την έκπαγλη σελήνη
έως του Λαπαθιώτη το ένα φεγγάρι πράσινο, μεγάλο)
σιωπούν.
Μα οι άνθρωποι αλλάζουν τομάρι
συχνότερα απ’ τη μύτη τους.
Κι όσο γερνούν τόσο θρύβονται.
Και στο φευγιό τους όλο διαμαρτύρονται:
σείουν τα σήμαντρα ανάερα,
είτε βροντούν τις θύρες δίχως πρόσταγμα·
κι ας μαρτύρησαν κι εκείνοι
–μόλις χθεσινοί–
από τη φθαρτή τους σάρκα
και τα χρεωμένα τους ενύπνια.
15/10/2017
photo StefanoKass / https://pixabay.com