Το δείπνο επί της ονομαστικής εορτής, μετά το σερβίρισμα του καφέ εξελίχτηκε σε πολιτική συζήτηση. Δείπνο α λα Ελληνικά θα λέγαμε κάνοντας χιούμορ. Άκουγα χωρίς να μιλάω. Πρώτον γιατί τα περισσότερα από αυτά που άκουγα μου προκαλούσαν πονοκέφαλο και δεύτερον διότι οι διαλογιζόμενοι , όπως κατάλαβα, ήθελαν να ρητορεύσουν και να παραδώσουν μαθήματα επί όλων και απάντων των θεμάτων.
Ξαφνικά και χωρίς αιτία μια «μεγαλόσχημη» σοφιστικέ κυρία φορτωμένη με χρυσό, γύρισε προς το μέρος μου με «τουπέ» και μου είπε: «Εσείς φταίτε για όλα. Δικηγόροι, αρθρογράφοι, δημοσιογράφοι, γιατροί, πολιτικοί μηχανικοί κτλ. Εσείς!» Αυτό το «Έσείς» το είπε με μεγάλη ένταση και πάθος, ενώ κινούσε νευρικά το σώμα της σε τέτοιο βαθμό ώστε πάλλονταν τα χρυσαφικά της. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα ότι κατείχα όλους αυτούς τους τίτλους που μου απέδωσε: Πολιτικός μηχανικός, δικηγόρος και γιατρός. Και δεν μου είπε και την ειδικότητα για τον τελευταίο τίτλο.
Κυρία μου της είπα, θα ήθελα να σας πω δύο λόγια επ’ αυτού που είπατε. Θα μιλούσαμε περισσότερο, αλλά πρέπει σε λίγο να πάω στο γραφείο. Ξέρετε για λόγους οικονομίας και πλουτισμού σε ένα μόνο γραφείο εξασκώ και τις τρείς ειδικότητες: Πολιτικός μηχανικός, δικηγόρος και γιατρός…
Υπάρχουν άνθρωποι, πχ δημοσιογράφοι, που διαθέτουν πολύ χρόνο και δυναμικό από την ψυχή τους για να βοηθήσουν. Χάνουν χρόνο από την οικογένεια τους, τους αντιπαθεί μερίδα πολιτικών και ότι αυτό συνεπάγεται, “τρώνε” μηνύσεις στις οποίες και να αθωωθούν, έχουν ξοδέψει χρήματα και έχουν υποβληθεί σε μεγάλο ψυχικό στρες, μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεσή τους. Υπάρχουν γιατροί που προσφέρουν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους σε οικονομικά ασθενείς πολίτες, και στην Ελλάδα , αλλά και σε όλη την υφήλιο. Κάτι θα έχετε ακούσει για τον οργανισμό «Γιατροί χωρίς σύνορα ή «Γιατροί του κόσμου», δεν μπορεί να μην έχετε ακούσει. Ακόμη και στην πόλη μας, υπάρχουν πρόσωπα (και όχι ελάχιστα όπως ίσως υποθέσετε) που προσφέρουν εθελοντικά υπηρεσίες καθημερινά στο νοσοκομείο μας… Και έχουν ανάγκη (πάντα θα έχουν) από εθελοντές. Θα μπορούσατε να πάτε… έστω μια φορά το τρίμηνο ας πούμε… Αλλά και αν δεν θέλετε να πάτε, αν προσφέρετε ένα μικρό κόσμημα από το πλήθος αυτών που φοράτε γνωρίζετε πχ πόσα κουτιά με παιδικές ασπιρίνες μπορούν να αγοραστούν;
Η κυρία, μάλλον για να «γυρίσει» την συζήτηση με ρώτησε:
-Μα γιατί δεν επαναστατεί ο κόσμος; Της απάντησα:
-Γιατί βγάζετε αυτομάτως τον εαυτό σας έξω από αυτό την έννοια την οποία ορίζεται ως «κόσμο»; Γιατί;
Δεν μου απήντησε και συνέχισα.
Κυρία σε αυτή την πολύπαθη χώρα, δεν είναι όλοι μεγαλοδημοσιογράφοι, μεγαλοδικηγόροι και μεγαλογιατροί , διεφθαρμένοι που εξυπηρετούν το κακό. Να είστε απόλυτα σίγουροι για αυτό.
Η στείρα, η άγονη κριτική, είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Και όταν κάποιος πάντα αποδίδει την ευθύνη μόνο στους άλλους, μήπως αυτόματα κηρύσσει τον εαυτό του ανεύθυνο και λευκό περιστέρι;
Ποιος δίνει την δύναμη στους πολιτικούς; Οι πολίτες. Οι πολιτικοί δεν θα μπορούσαν να εκλεγούν, αν οι πολίτες δεν τους ψήφιζαν. Ξέρετε πόσους “επαναστάτες” του cafe έχω δει: Και… λίγο αργότερα στο απέναντι πχ πολιτικό γραφείο είναι οσφυοκάμπτες, δούλοι και ραγιάδες; Αν τους ζητηθεί (ή και αυτοβούλως) κάνουνε και κυβίστηση (τούμπα)! Αλλά εκτός πολιτικού γραφείου είναι ατρόμητοι βερμπαλιστές και πολεμιστές της σαπουνόφουσκας.
Δεν γίνεται να αλλαχτούν , έστω και κατά ένα χιλιοστό τα πράγματα, με τις φανφάρες, τις κουτοπονηριές και το δόγμα ” Τα ξέρω όλα“. Όλα τα ξέρει μόνο ο Θεός. Η ζωή θέλει στάση, θέση, άποψη και όπου χρειάζεται μάχη. Και στην πραγματική μάχη ενδεχομένως και θα ματώσεις και απώλειες μπορεί να έχεις. Ο οποιοσδήποτε νομίζει πως μπορεί να πάει σε μια αναγκαία μάχη με το μεταξωτό κουστούμι και το φιρμάτο πουκάμισο, καλύτερα να παραμείνει ραγιάς, δούλος και ας συνεχίσει την επανάσταση του στο cafe. Ή στο τσιπουράδικο, γιατί και στην μάχη να πάει, ζημιά θα κάνει στους πραγματικούς μαχητές.
Βέβαια όλους αυτούς, τους έφαγαν οι επαναστάσεις στα cafe, στα τσιπουράδικα, στις ταβέρνες και τους αποτελείωσε η τηλεόραση…
Πολλοί δεν εξ αυτών έχουν, μέσα στην πλάνη τους, την φαιδρή εντύπωση, πως είναι και “σπαθιά”. Με την εξής έννοια: ” ΦΡ με το ~ μου, αποκλειστικά και μόνο με την προσωπική μου αξία, ικανότητα, χωρίς βοήθεια ή υποστήριξη από αλλού: Kερδίζω / πετυχαίνω κτ. με το ~ μου. Πήρε άριστα και με το ~ του. κόβει το ~ του, έχει μεγάλη δύναμη, εξουσία. το πρόσωπο είναι ~, η παρουσία χωρίς τη μεσολάβηση άλλου, η απευθείας προσωπική επικοινωνία, επαφή φέρνει άμεσα αποτελέσματα. ο λόγος του είναι ~, για άνθρωπο που κρατά το λόγο του, τις υποσχέσεις του. είναι άνθρωπος ~, κρατά το λόγο του, τις υποσχέσεις του. (δε δέχεται / δε σηκώνει) μύγα* στο ~ του “. Με αυτή την έννοια, υποθέτω δεν χρησιμοποιείται η λέξη συχνά σήμερα. Ίσως γιατί έχουμε έλλειψη σπαθιών επί του πρακτέου και υπερπροσφορά ως προς την θεωρία. Γεγονός που έριξε την τιμή χαμηλά. Τόσο χαμηλά, που κάποιες φορές η “τιμή” γίνεται ένα με την λάσπη. Αλλά και στην περίπτωση, ας πούμε, ( αναρωτιέμαι τον αριθμό αυτών των περιπτώσεων και απόκριση δεν βρίσκω) που μια ανθρώπινη υπόσταση γνωρίσει την θεωρία, του αγαθού και του καλού (κατά την αρχαιοελληνική, ή την χριστιανική έννοια έννοια) , σε αυτή την περίπτωση αξίζει να αναφερθεί η ρήση ενός σημαντικού δασκάλου: ” Άλλο πράγμα είναι να γνωρίζεις το σωστό μονοπάτι και άλλο να βαδίζεις πάνω σε αυτό” !
Βλέπετε κυρία, ο καθένας βγάζει ότι έχει μέσα του. «Δεν μπορεί στύβοντας λεμόνι να βγάλεις πορτοκάλι»!
Σε αυτό το σημείο ήρθε στην μνήμη μου μια μικρή πρόταση που είχε γράψει ο φίλτατος Νίκος Δήμου: « Ο Έλληνας όταν κοιτάζεται στον καθρέφτη, βλέπει πάντα τον Μέγα Αλέξανδρο. Ποτέ τον καραγκιόζη».
Η κυρία, όπως κατάλαβα, έξαλλη αλλά σιωπηλή.
Συνέχισα.
Ξέρετε κυρία… καμιά φορά οι άνθρωποι κουράζουν…
Κουράζουν πολύ.
Το θέμα είναι πως καμιά φορά κουράζουν και αυτοί οι άνθρωποι που τους θεωρούσες κοντά σου. Που πίστευες ότι είναι “υπεράνω”. Τα “σπαθιά” που λέγαμε παραπάνω. Και αυτά τα “σπαθιά” πληγώνουν. Πληγώνουν βαθιά.
Ίσως και έως το κέντρο της καρδιάς…
Είναι οι στιγμές εκείνες που συνειδητοποιείς πως είσαι μόνος σου.
Παντελώς, ολοκληρωτικά μόνος.
Αλλά… έτσι είναι οι μάχες!
Αλλιώς… στο cafe, στο τσιπουράδικο, στα «μπούζουκς», στην τηλεόραση. Και δώσε θεωρία και ψευτο – ρητορία. Δώσε στον εαυτό σας ψεύτικη, ανούσια ζωή…
Αλλά μπορείς να κάνεις και την εξής σκέψη: Μια ζωή θα ζήσουμε σε αυτόν κόσμο. “Δεύτερη ζωή ΔΕΝ έχει”, που γράφει ο Ελύτης στο “Παράπονο”.
Δεν αξίζει, να προσπαθήσουμε έστω, να την ζήσουμε λεβέντικα;
Αξίζει!
Τελείωσα λέγοντας στην κυρία: Σας ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να μιλήσουμε για την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα μας.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Και έσπευσα να αναχωρήσω εξερχόμενος για να πάρω καθαρό αέρα.
Το είχα μεγάλη ανάγκη.
Μεγάλη…
photo Engin_Akyurt / https://pixabay.com
