Ο χορός της φωτιάς στα απέραντα δάση,
ο πόνος αγκαλιάζει την καρδιά μου βαθιά.
Συνδέονται η Γαία κ τη φλόγα σε ένα τραγούδι.
Και ο θάνατος ψιθυρίζει,σαν να λέει σ αγαπώ.
Αποκαιρος χορεύει στα κατάμεστα κλαδιά.
Η θλίψη πνίγει την ανάσα, βουλιάζει τη ψυχή μου .
Το χώμα της γης σε παλμούς καρδιάς χτυπάει.
Και ο κύκλος της ζωής αναπνέει μες στη φωτιά.
Στη σιωπή της νύχτας ακούω φωνές απελπισίας
Τα πνεύματα των δασών αναζητούν ανακούφιση.
Και εγώ, μέσα στη σκοτεινή και απογνωστικη εποχή,
Γράφω ελεύθερη ποίηση αγκαλιάζοντας την Απώλεια.
Μα στον πόνο υπάρχει δυναμη και στο κενό μια αγκαλιά.
Η Γαία αναγεννιέται στην αγκαλιά της φωτιάς.
Και ο θάνατος
παρά τον θρήνο γίνεται ελπίδα.
Γιατί μέσα στη θλίψη…
γίνονται οι ανάσες βαθιές, λυτρωτικες.
Έτσι, χορεύοντας μες στην αντίφαση της ύπαρξης,
Αποδίδω φόρο τιμής στη φωτιά κ στο πόνο,
Συνδεομαι με τη Γαία,το θάνατο κ την Απώλεια.
Και γράφω μια ποίηση που αντιλαμβάνεται την αιωνιότητα.
Πηγη αρθρου – Νινα Λεγατου εικαστικος
