Διήγημα
Ένας δρόμος, όλη η ζωή μας.. Μα όχι. Η ζωή μας όλη, είναι μια πορεία , που αποτελείται από δεκάδες μονοπάτια. Που κάποια είναι δύσβατα και κακοτράχαλα και κάποια ευκολοπερπάτητα. Κι εμείς δρομείς που τρέχουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, στο ανελέητο κυνήγι της επιτυχίας. Σε ένα διαρκή αγώνα αναζήτησης, που μας ωθεί προς τις κλειστές στροφές με την ίδια ορμή , χωρίς να προσέχουμε τι κρύβεται στο άνοιγμα τους…
Ξεγελιόμαστε κάποιες φορές, από την δελεαστική αρχή του μονοπατιού, νομίζοντας πως έτσι θα είναι μέχρι το τέρμα του. Μα εκεί δεν υπάρχει άλλο τέρμα , εκτός από το δικό μας.
Όλοι σχεδόν ξεγελαστήκαμε από τούτη την πονηρή εποχή. Άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Βρεθήκαμε σε έναν ολισθηρό κατήφορο που γκρεμίζει όσα στήσαμε, με τόσον κόπο. Όλα όσα κυνηγήσαμε λυσσαλέα καταρρέουν σαν ντόμινο, συμπαρασύροντας και το επόμενο. Γιατί τρέχαμε με τα κορδόνια λυμένα και τα πατήσαμε , φέρνοντας τα πάνω κάτω. Πολλές από τις προσδοκίες μας έγιναν πλέον οδυνηρές βεβαιότητες… Δεν έχει σημασία αν και πόσο αξίζεις, για να αναδειχθείς… Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, αν δεν υπάρχουν οι κατάλληλες γνωριμίες.. Όσο πιο πολλά αξίζεις, τόσο πιο βαθιά, θα βρεθείς, αφού ως γνωστόν οι φελλοί επιπλέουν.. Αρκεί να υπάρχουν οι σωστές διασυνδέσεις, για να τους ανεβάσουν στην επιφάνεια…
Αυτοί οι φελλοί που κομπάζουν κουνώντας το δάχτυλο, στην λαοθάλασσα των ‘αποτυχημένων’.. Των ‘αποτυχημένων’ με τις περγαμηνές και τα πτυχία στο βιογραφικό τους, που ασφυκτιούν ξεχασμένα σε ένα συρτάρι. Που τα όνειρα των νέων παγώνουν στην αναμονή δεκάδων αδιάβαστων email… Που συμβιβάζονται και κάνουν ότι δουλειά βρουν, μέχρι να έρθει η πολυπόθητη αναγνώριση της αξίας τους. Μα αυτή παραμένει αδιάβαστη, πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων το επί χρόνια ανελέητο διάβασμα του ‘ αποτυχημένου’ πτυχίου, του μεταπτυχιακού, των ξένων γλωσσών.. Λάθος, η τελευταία αξιοποιείται άμεσα, από τους ‘μη επιτυχόντες’ όταν σερβίρουν τους τουρίστες τα καλοκαίρια..
Εκεί σε αυτό το σημείο, καιροφυλακτούν και οι επιτήδειοι για να αποπλανήσουν λίγο ακόμη τα όνειρα μας.. Γιατί αν το σύστημα σεβόταν τον αγώνα που έκαναν τα νέα μέλη της κοινωνίας, δεν θα έβρισκαν έδαφος οι κάθε λογής αγύρτες. Δυστυχώς οι ιθύνοντες τα κατακρημνίζουν πρώτοι..
Σε ένα δελεαστικό μονοπάτι, από τα πιο μοιραία, βρέθηκε και η Οφηλία, το προηγούμενο καλοκαίρι. Μια ισάδα με βελούδινο πάτημα, που άρχισε να την περπατά καθώς σέρβιρε, την αστακομακαρονάδα στον μεγαλοεπιχειρηματία φελλό, ενώ εκείνος της σέρβιρε υποσχέσεις… Έτσι της την παρουσίαζε εκείνος, μέχρι να την πάρει στην δούλεψη του..
Η Οφηλία, ένα προικισμένο πλάσμα εικοσιπέντε χρόνων, με αγγελικό πρόσωπο. Μια καλλονή στην εμφάνιση και στην ψυχή. Με πτυχία και μεταπτυχιακά στην διοίκηση επιχειρήσεων και στις δημόσιες σχέσεις. Ένα ταλαντούχο κορίτσι με όνειρα, που το χειμώνα τα τύλιγε στην λαδόκολλα με τα σουβλάκια και το καλοκαίρι τα ξόδευε ανά σαιζόν σε νησί, μέχρι να της απαντήσουν, σε ένα έστω από τα δεκάδες βιογραφικά που είχε αποστείλει. Μα η απάντηση, αργούσε και μεγάλωνε την απογοήτευση της. Βούλιαζε στην αναμονή, ναυαγούσαν τα όνειρα της..
Όλα αυτά τα προσόντα ‘ γυάλισαν’ στον επιχειρηματία, που αντιλαμβανόμενος την λαχτάρα της, θέλησε να τα εκμεταλλευτεί. Ένας επιχειρηματίας με εταιρεία βιτρίνα, που έκρυβε πολύ καλά, τις πραγματικές του δραστηριότητες. Ένα μούτρο με αθώα εμφάνιση, που της έταξε την ιδιότητα του προσωπάρχη, στο τμήμα εργατικού δυναμικού και δημοσίων σχέσεων.
Ποιος θα έλεγε όχι; Ποιος θα υποψιαζόταν κάτι, όταν το μέγαρο με τους γρανίτες και το πολυάριθμο προσωπικό, κραύγαζε αληθοφάνεια;
Δυό μήνες μετά, της τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια, για να βρεθεί ξυπόλητη στα κοφτερά βράχια. Ξυπόλητη, καθώς θεωρούσε περιττά τα υποδήματα, αφού πετούσε στα σύννεφα… Γιατί ο επιχειρηματίας της πούλαγε κι έρωτα σφοδρό, καθότι νέος κι ωραίος. Της έταζε αιώνια αφοσίωση, έρωτα και λαμπρή σταδιοδρομία.. Μέχρι που της αποκάλυψε πως η αξιολόγηση προσωπικού, αφορούσε εμπόριο λευκής σαρκός και σκόνης… Για αυτό το εγκληματικό μανιφέστο την ήθελε..
Αλλά η Οφηλία, δεν ήταν καθόλου συνεργάσιμη. Ήταν εντελώς αντίθετη, κάθετη και απόλυτη…
Τώρα η σκιά του εαυτού της, ψάχνει μια γωνιά σκοτεινή για να κρυφτεί. Να κλείσει τα μάτια και να ονειρευτεί, ξαπλωμένη πάνω στις πέτρες του κακοτράχαλου δρόμου, με την βοήθεια μιας σύριγγας.. Μιας σύριγγας που της κάρφωναν με την βία, επί έξι μήνες και μετά την πέταξαν στους δρόμους.. Ήταν ακίνδυνη πια… Ακόμη κι ελεύθερη, ήταν πλέον σκλάβα δική τους, με μια ομερτά συμφωνία..
Μια ομερτά που δεν έσπασε ποτέ, αφού τα μάτια της σφάλισαν για πάντα…
photo https://pixabay.com/el/
