Ώρες _ώρες αισθάνομαι ότι αυτή η γή, το χώμα που περπάτησα, οι ανάσες που πήρα στην ίδια τη χώρα μου δε μου ανήκουν..
Και όσο ακούμε πάλι οτι θα μοιραστεί για χάρη ορισμένων, θλίβομαι και αναρωτιέμαι..
Πού είναι οι άνδρες αυτής της χώρας της ευλογημένης;
Πού είναι αυτοί που με το λογο τους, σειόταν το συμπαν;
Πού πήγε η ανδρεία; Πού πάει η πατρίδα;
Πόση θα μας μείνει στο τέλος; Μήπως μόνο η Αθήνα και οι Αθηναίοι;
Πώς μπορείς ν’αντέχεις ν’ ακούς ότι πάλι θα συμβιβαστούμε; Ο λόγος; Ντρέπεσαι.. Ξεροκαταπίνεις αηδιάζεις με την θεατρικότητά τους, την αλαζονεία και τον εξευτελισμό τους. Μόνο που τον εξευτελισμό τον μοιραζόμαστε όλοι. Και δεν αντέχεται…
Λες καμιά φορά, να μεταναστεύσω; Πού να πάω, οταν τα χρόνια έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Αισθάνεσαι άδειος, προδωμένος, απελπισμένος, χωρίς χώρο χωρίς πατρίδα χωρίς υπερηφάνεια..
Γι’αυτό αναρωτιέμαι ξανά μας ανήκει ή δε μας ανήκει.
Είναι δικό μας το χώμα που πατάμε και η θάλασσα που μας περιβάλλει ναι η όχι;
Γιατί η δική μου γενιά μεγάλωσε με άλλα πρότυπα.
Να αγαπάμε την πατρίδα μας, για την οποία θυσιάστηκαν οι προγονοί μας, να τους τιμούμε όπως κάνουμε όλα αυτά τα χρόνια, να παραδειγματιζόμαστε για τις θυσίες και τους αγώνες τους.
Έτσι μας έχουν μάθει για να αισθανόμαστε ελεύθεροι, υπερήφανοι, ευγνώμονες και ως συνεχιστές της νεότερης γενιάς έχουμε την υποχρέωση να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας και τα ιερά χώματά της. Το οφείλουμε άλλωστε. Πόσοι απο εμάς εμπεδώνουμε την προδοσία;
Πώς να ξαναπείς η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά;
Πάλι θα ακούσουμε ένεκεν της καλής γειτονίας και του λεγόμενου δήθεν συμφέροντος, ότι δεν γίνεται να ερχόμαστε σε σύγκρουση. Η λέξη αυτή θα θριαμβεύει.
(Καλύτερα να τους δώσουμε, παρά να μας σκοτώσουν)….
Και προτιμάμε να σκοτώνεται η υπερηφάνεια και η ελευθερία.. Άρα. Καινούργια πρότυπα….
Άραγε γιατί μας χρυσώνετε το χάπι; Δεν καταπίνεται, μένει στο λαιμό του κάθε Έλληνα…
Για τόσο αδαείς μας περνάτε; Δεν γνωρίζουμε ότι όλα ειναι συμφωνημένα;
Σίγουρα και πάντοτε ο ισχυρός έχει την εξουσία ένεκεν των αδυνάτων και επίσης μόνο σ’αυτόν και σε λίγους ανήκει η γή. Οι άλλοι είναι απλώς νούμερα…
Μπράβο μας, χαρά στα πανεπιστήμιά μας τις σπουδές τις θεωρίες, τα ιδανικά και την εξαιρετική πρόοδό μας.
Μένουμε να θαυμάζουμε πόσα πτυχία έχουμε εμείς και τα παιδιά μας. Πόσα καταφέραμε και πως καταφέρνουν και τα παιδιά μας να έχουν ένα μάτσο πτυχία!
Άλλαξαν οι καιροί και τα ενδιαφέροντα.. Τώρα οι αγώνες είναι τα πτυχία μόνο. Αυτή η παιδεία που παράγει την παρά παιδεία. Είμαστε όλοι περιχαρείς. Απορώ…
Δεν υπάρχει χρόνος να σκεφτούμε την δική μας ιστορία πρώτα και τα ιδανικά μας.
Και φυσικά όποιος έχει τα περισσότερα (χαρτιά) αυτός είναι άξιος δυνατός πετυχημένος και έξυπνος.
Γιατί πέτυχε τους στόχους που ειχε βάλει. Βγάζει πολλά χρήματα και δε συγκαταλέγεται με τους αφελείς, τους τεμπέληδες…
Άρα έχει αποδείξει την αξία του, μόνο που δεν μπορεί να διαχειριστεί το συμφέρον της πατριδας του.
Μιάς πατρίδας ματωμένης, σφαγμένης, διωγμένης, κομματιασμένης, αδικημένης και ότι ακόμη μια φορά ζούμε την τραγωδία της ένεκεν της αδιαφορίας και της ανικανότητας που υφίσταται πολλά χρόνια…
Λυπάμαι…
