Τρομαγμένη, δίχως τόλμη να αντιδράσω βρίσκομαι σε μια φωλιά, μέσα σε ένα γερό σκαρί, ανάμεσα σε τρικυμίες και νηνεμίες.
Μια θαλασσοταραχή καρδιά μου η γνωριμία μας και βολοδέρνω πότε ανατολή και πότε δύση, πότε στο ναι και πότε στο όχι. Γνωρίζω πια τι να περιμένω. Προς μια δίνη, εκεί θα με παρασύρει σιγά σιγά το σκαρί της ψυχής μου, θα με απορροφήσει και έτσι θα εξαϋλωθώ. Ίσως υπήρξα κάποια στιγμή στην ζωή σου θα πεις, ή ίσως ήταν φαντασία σου, δεν θα είσαι σίγουρος.
Θα αμφιβάλεις και συχνά θα πονάς για τις επιλογές σου. Κατά βάθος τις αναστολές σου θα βρίζεις, θα βλαστημάς, όταν αναπολείς τις όποιες συναντήσεις μας που άτολμα τότε υποσχέσεις μου έδινες, δίχως να πιστεύεις πως θα τηρούσες. Ήλπιζα εγώ, σε πίστευα, μάταια όμως, δεν ανταποκρίθηκες σε ότι προσδοκούσα. Κρίμα, χάθηκα και εσύ ακόμη αναρωτιέσαι αν ποτέ υπήρξα…
photo Yusukeliu / https://pixabay.com/el/