Όπως κρατούν δέσμιους, οι πολιτικοί, στην Ελλάδα τους ανθρώπους πετώντας τους ένα μηδαμινό επίδομα για να σκύψουν το κεφάλι και να δεχτούν αγόγγυστα τη μοίρα τους. Με τον ίδιο τρόπο πιάνουν τους πιθήκους στην Ινδία.
Δένουν ένα μπουκάλι με στενό στόμιο σε ένα δέντρο και βάζουν μέσα μία μπανάνα. Ο πίθηκος που περνάει αντιλαμβάνεται την μπανάνα και πολύ έξυπνα καταφέρνει να βάλει το χέρι του στο μπουκάλι και να την πιάσει.
Κατόπιν προσπαθεί να βγάλει το χέρι του για να φάει την μπανάνα, αλλά δεν τα καταφέρνει γιατί το χέρι του κρατάει την μπανάνα έχει σχήμα γροθιάς και δεν μπορεί να περάσει μέσα από το λαιμό του μπουκαλιού. Τραβάει και ξανά τραβάει αλλά δεν μπορεί να βγάλει το χέρι του.
Βλέπει τον παγιδευτή του να πλησιάζει και προσπαθεί να ξεφύγει, αλλά δεν μπορεί γιατί το χέρι του είναι τυλιγμένο γύρω από την μπανάνα και έτσι είναι ανίκανος να απομακρυνθεί από το μπουκάλι παρότι είναι φανερό ότι θα υποφέρει στα χέρια του ανθρώπου που τον παγιδεύει και παρόλο που το μπουκάλι και η μπανάνα είναι τα αίτια του θανάτου του ποτέ δεν περνάει από το μυαλό του η ιδέα να αφήσει την μπανάνα για να μπορέσει να βγάλει το χέρι του και να ελευθερωθεί.
Είναι κυριολεκτικά δεσμευμένος και εξαρτημένος από την μπανάνα και αυτό που ήταν προηγουμένως μία πηγή ευτυχίας είναι τώρα η πηγή του πόνου του.
Όλοι εμείς οι άνθρωποι μοιάζουμε με αυτούς τους πιθήκους. Έχουμε μία ποικιλία από μπανάνες στη ζωή μας από τις οποίες εξαρτιόμαστε και παρόλο που μας δημιουργούν πολύ πόνο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτές. Μερικές είναι σωματικές ή υλικές εξαρτήσεις όπως τα τσιγάρα, ο καφές τα ηρεμιστικά, το ποτό, οι συνθετικές τροφές, οι μεγάλες ποσότητες φαγητού, το σεξ, η τηλεόραση, τα χρήματα ή τα υλικά αγαθά, όπως σπίτια, αυτοκίνητα, γη και η λίστα αυτή είναι ατελείωτη.
Συχνά συμβαίνει να είμαστε τόσο απασχολημένοι καθώς προσπαθούμε να βγάλουμε με το ζόρι μία συγκεκριμένη μπανάνα από ένα συγκεκριμένο μπουκάλι ώστε δεν βλέπουμε ότι υπάρχουν εκατοντάδες μπανάνες γύρω από το μπουκάλι οι οποίες βρίσκονται στη διάθεση μας, αν βέβαια έχουμε την εξυπνάδα να εγκαταλείψουμε αυτήν που με τη βία προσπαθούμε να βγάλουμε από το μπουκάλι.
Ένα καλό παράδειγμα αυτής της συμπεριφοράς είναι η προσκόλληση στην αποδοχή, παραδοχή ή αγάπη κάποιου συγκεκριμένου προσώπου, όπως γονιού, συζύγου ή παιδιού. Όταν δεν είμαστε σίγουροι για τα συναισθήματά τους απέναντι μας, πληγωνόμαστε, θυμώνουμε, και προσπαθούμε να τους αναγκάσουμε, με ποικίλους τρόπους να μας δώσουν την αναγνώριση που περιμένουμε.
Μέσα στη μανία μας για αναγνώριση από αυτούς ειδικά τους ανθρώπους χάνουμε την επαφή με το γεγονός ότι πολλοί άλλοι άνθρωποι μας αγαπούν, μας αποδέχονται και μας επιδοκιμάζουν.
Είμαστε τόσο πολύ επικεντρωμένοι σε ό,τι δεν μπορούμε να έχουμε, ώστε δεν βλέπουμε όλα αυτά που η ζωή άφθονα μας προσφέρει.
Photo apic / https://pixabay.com
