(Το Β΄ Μέρος του άρθρου του Θεμιστοκλή Κατσαούνη)
Προς το παρόν ο κυριότερος φυσικός πλούτος του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, για την Ελλάδα, την Τουρκία και την Κυπριακή Δημοκρατία είναι οι πανέμορφες ακρογιαλιές και τα πεντακάθαρα ύδατα, τα οποία προσελκύουν πλήθος τουριστών από όλο τον κόσμο, με αποτέλεσμα την εισροή μεγάλου όγκου συναλλάγματος στις προαναφερθείσες χώρες. Στον τουρισμό όπως και στους άλλους τομείς, τους οποίους θα αναφέρω παρακάτω, θα πρέπει να υπάρξει συνεργασία ώστε να επιτευχτεί το μέγιστο δυνατό χρηματικό αποτέλεσμα.
Τούτο μπορεί να γίνει με κοινά πακέτα διακοπών για εύπορους τουρίστες από πολύ μακρινά μέρη. Ένας άλλος τομέας είναι η διαχείριση των αλιευμάτων στο Αιγαίο με τέτοιο τρόπο ώστε αυτό να μην καταστεί μία νέα Νεκρά Θάλασσα. Εδώ πρέπει να τηρηθούν οι απόψεις των επιστημόνων, για την προστασία της βιοποικιλότητας. Οι υπαίτιοι, κυρίως τούρκοι ψαράδες, αλιεύουν γόνο, ως αποτέλεσμα, το Αιγαίο απειλείται με περιβαλλοντική υποβάθμιση, κάτι που θα σημάνει και την απόλυτη καταστροφή για την τουριστική βιομηχανία και των δύο χωρών.
Ο κυριότερος όμως τομέας που πρέπει να υπάρξει συνεργασία και όχι συνεκμετάλλευση – όπως επιθυμεί η τουρκική ηγεσία – είναι αυτός των υδρογονανθράκων. Κατά παράβαση των Διεθνών Νόμων, οι τούρκοι επιμένουν να θέλουν να εκμεταλλευτούν τον ορυκτό πλούτο της περιοχής, ορίζοντας με τους δικούς τους νόμους το όλο “παιχνίδι” λαμβάνοντας την μερίδα του λέοντος από αυτόν. Στην δεδομένη στιγμή η Τουρκία πρέπει να άρει το παράνομο casus belli, να επιτρέψει όπως ορίζει και το Διεθνές Δίκαιο την επέκταση στα χωρικά ύδατα, της Ελλάδας, στα 12 ναυτικά μίλια, και ακόμη να σταματήσει να διεκδικεί ελληνικά εδάφη, όπως επίσης και να δώσει επιτέλους μία βιώσιμη λύση στο κυπριακό, με ένα κράτος, το οποίο θα είναι η συνέχεια της σημερινής Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτό το κράτος μπορεί να είναι μία χαλαρή ομοσπονδία ή μία ισχυρή συνομοσπονδία, η οποία θα εκμεταλλευτεί τον ορυκτό πλούτο της χώρας, προς όφελος όλων των κυπρίων ανεξαιρέτως. Στην περίπτωση που βρεθούν και στο Αιγαίο υδρογονάνθρακες, αλλά και στο Ιόνιο, όπως και στην Μαύρη Θάλασσα και στον κόλπο της Αττάλειας, μπορεί να υπάρξει συνεργασία μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας. Η εν λόγω συνεργασία θα γίνει σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα συνεργασίας, των πετρελαϊκών εταιρειών και των κυβερνήσεων, με πετρελαϊκές, οι οποίες μπορεί να είναι κρατικές ή και ιδιωτικές. Στα ελληνικά χωρικά ύδατα όλα θα γίνουν βάση της ελληνικής νομοθεσίας και τους κανόνες τους οποίους θα ορίσει το ελληνικό κράτος, με τη συμμετοχή, γιατί όχι, και τουρκικών πετρελαϊκών εταιρειών, όπως αντίστοιχα θα γίνει στα χωρικά ύδατα της Τουρκίας, αλλά και σε αυτά της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Τέλος σε ό,τι έχει να κάνει με την αμυντική βιομηχανία, η Ελλάδα και η Τουρκία, είναι απαραίτητο να εξοπλίζονται αποκλειστικά με ΝΑΤΟϊκό αμυντικό υλικό – κατανοούμε λοιπόν πως αποτελεί σοβαρό ατόπημα από τους τούρκους, αυτήν την δεδομένη στιγμή, η αγορά των πυραύλων S-400 από την Ρωσία –. Είναι απαραίτητο η Ελλάδα και η Τουρκία, ως μέλη του ΝΑΤΟ, να έχουν ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, για μία πιθανή σύγκρουση του ΝΑΤΟ και ολόκληρης της Δύσης, με την Ρωσία ή την Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Επίσης μία επανενωμένη Κύπρος μπορεί να γίνει και αυτή χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, αυξάνοντας την σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο.
Όσον αφορά τώρα τις πολεμικές ιαχές των γειτόνων μας, οι οποίες ανακατεύονται με μεγαλοστομίες για μεγαλεία και αυτοκρατορίες του παρελθόντος, ας ευχηθούμε όλοι, πως και οι ίδιοι θα κατανοήσουν πως αυτού του είδους η πολιτική δεν βγάζει πουθενά στην εποχή μας. Το μόνο που πετυχαίνουν για την Τουρκία είναι να την απομονώνουν διεθνώς, οικονομικά γεωπολιτικά και διπλωματικά. Είναι πρωτίστως προς το συμφέρον τους να έχουν μία καλή σχέση με την Ελλάδα και τον απανταχού ελληνισμό. Εδώ οι τούρκοι δεν έχουν να κάνουν με κούρδους, αλλά με ένα κράτος εύρωστο και ισχυρό, σε πλήθος τομέων, το οποίο αντιπροσωπεύει έναν λαό με τεράστια πολιτισμική κληρονομιά και παράδοση, έτοιμο να την υπερασπιστεί.
