Σκηνή της μάχης του Βατερλό που αναπαρίσταται από χλωμούς εφήβους Φλαμανδούς ντυμένους Ουέλλινγκτον. Το ηλεκτρικό τρένο που οδυνηρό στις ράγες του τρέχει μα τη σκηνή φυλακίζει· χιλιάδες καρέ σταματημένα ως τον επόμενο σταθμό. Η ζωή που είναι πάντα δράση κι ο θάνατος που είναι πάντα ένα στοπ καρέ. Κι ο χρόνος που γίνεται ανοικτίρμων· ένα ταμπλό βιβάν για πεθαμένους Ναπολέοντες.
Σκηνή της υπαίθρου με αγελάδες και χορτάρι κι αλογόμυγες. Μια κατακόκκινη κατσίκα που στα νιάτα της είχε από ένα αγόρι βιαστεί. Αυτός, που μεγαλώνοντας, ανέπτυξε ένα σύνδρομο αποξένωσης και κατέληξε εκδορέας κι εργάτης γης. Αυτή γέννησε δράκους (που τους έβλεπαν μόνο τα νεαρά ερίφια) μια κόρη τζίντζερ κι έναν αητό. Για χρόνια τα βράδια συναντιούνταν οι δύο τους σε μιαν αστική σκηνή όπου έπιναν κοκτέιλ κι έκαναν έρωτα ως να τους βγει η ψυχή. Έπειτα επέστρεφαν στην σκηνή με το Μετρό που γινόταν ηλεκτρικό τρένο μετά από τη στάση Νεκροταφείο.
Σκηνή από δέρμα και τα εντόσθια ενός μαρσιποφόρου που προϋπήρχαν ως ιστοί και όργανα και λειτουργίες του αίματος. Ένα δωμάτιο με οσμές και μεσημεριανούς βράχους. Οι εποχές που ξετυλίγονταν σε ένα προστατευμένο περιβάλλον. Άλλα ζώα που μνημόνευαν τη φιλία τους, οδηγοί ή ακόλουθοι του χρόνου των άστρων. Τα άστρα που ζούσαν παρόλα αυτά αποκλεισμένα. Μια οικογένεια που θρηνούσε εντός όσα δεν έζησε εκτός και οι σφοδροί ενδοοικογενειακοί τους καυγάδες. Σκηνή από δέρμα φιδιού που γίνεται στο τέλος το πορτοφόλι της ματαιομένης τους ύπαρξης.
photo wirestock, Image license by freepik.com
