Είπα
Φαρμάκι θα κλέψω και φωτιά
Υπόγεια θα βαδίσω
Κι αν είναι να πνιγώ
ας είν’ από έρωτα ξέχειλο
Τα ποτάμια τα αγάπησα
κι αυτά εμένα
Μα τον Ιορδάνη πιότερο
με το κελαρυστό του φως
και τις βαθιές του αλήθειες
Μαζί μου πάντα κουβαλώ
ψαλίδια και κλωστές
Κεντάω το θάνατο σταυροβελονιά
και τον ταΐζω ρόδια
Του κήπου η μικρή μηλιά
αμάρτησε
Ψήλωσε αλαζονικά
τον ουρανό να φτάσει
κι εκείνος την ταπείνωσε
αθέλητά της
Στην τσέπη μου το μαντήλι σου
Γιάννη μου , τί το θέλω;
Τα μάτια σου με πρόδωσαν
μαζί και η αγάπη
Λυγμούς μετρώ στα σκοτεινά
και συ τους νανουρίζεις
Είπα
τη θλίψη θα τσακίσω
την ψίχα σου να βρω , ζωή
Μάτωσε η καρδούλα μου
και πώς να τη γιατρέψω;
Κι εσύ γυπαετός αγέρωχος
ξεσκίζεις τα φιλιά μου
Μα οι νύχτες μου φιλεύσπλαχνες
με πορφυρώνουν πάλι….
(Φ.Β. 07012019 ”ΑΞΟΔΕΥΤΟ ΦΩΣ” 2018-2020)
Photo kliopa / https://pixabay.com