Θολό τοπίο, η φύση,
Ομίχλη παντού, ο ήλιος κρυμμένος, στα γκρίζα σύννεφα, βρεγμένη η χλόη, δροσερή…
Τούτο το χειμωνιάτικο πρωινό, αποζητώ ,την συντροφιά Σου
Σε ψάχνω, μέσα στα αφρισμένα κύματα
Οφθαλμαπάτη
Βλέπω ,την τρίαινα του Ποσειδώνα, να χτυπά, την μία με ορμή, την άλλη με σιγή
Όμως εσύ λείπεις μακριά μου,
Ταξιδεύεις, μαζί με την καρδιά μου
Το πράσινο, καφετί χαλί, που απλώνεται στη πεδιάδα, το γαλάζιο χρώμα, στο υδάτινο στοιχείο, οι ακτίνες του χρυσαφένιου ηλίου, μου θυμίζουν,” πράσινο γαλανά ματιά σου”
Που τόσο καιρό, έχω να τα δω κ τα προσμένω, κάθε φορά, με την ίδια χαρά
Ταξιδεύεις, στον αδυσώπητο χρόνο, καινούργια λιμάνια, άλλοι κόσμοι
Όμως, η ίδια νύχτα κ τα άστρα, ίδιος ο ήλιος κ το φεγγάρι
Ίδια η Αγάπη μου, από τότε που ήσουνα παιδάκι, γεμάτη συναίσθημα κ δάκρυ
Κάθε φορά, που ακούω την φωνή Σου, λύνω τα δεσμά, από την σιωπή Σου, καθώς Εσύ αράζει σε λιμάνι
Χωρίς αέρα κ αγιάζει
Από την ποιητική μου συλλογή 2000
Μοιράζομαι με τους υπέροχους φίλους μου
Παγκόσμια ημέρα ποίησης!!!!
Χρόνια Πολλά!!!!
Photo NoName_13 / https://pixabay.com