Μπορεί να λένε και να ξελένε, μα εγώ ξέρω πως αν δεν το είχα, δεν ξέρω και εγώ τι θά’ κανα ή σε τι θα ξεσπούσα , να το πω με απλά και κατανοητά λόγια.
Αν θες να δώσεις και να μην παραδώσεις πνεύμα και σώμα σε απραξία και παντελή αποχή, απ’ της ζωής τα καμώματα και τα τερτίπια, τότε τα παρατάμε όλα και μένουμε σε σκέψεις που θα σκοτώνουν τα ήδη ταλαιπωρημένα μας κύτταρα εγκεφάλου και παντός επιστητού πεδίου του οργανισμού μας.
Όποιος θέλει να ασχοληθεί με τον εαυτό του και να μην αφεθεί σε πεσιμισμούς, το μόνο εύκολο, ίσως και να σταθεί τυχερός απ’ τους κολλητούς και κολλητές του και να μην αφεθεί να γείρει το προσκεφάλι του, στα άδυτα μιας κατάθλιψης και ακόμη χειρότερα ενός σκεπτικισμού , μαύρου και άχρωμου, που οδηγεί ίσως και στην τρέλα.
Ξέρετε δε θέλει και πολύ ο άνθρωπος, να παραδώσει τα ηνία και να αφήσει τον ηνίοχο της ψυχής του να τον καθοδηγήσει ή στα Τάρταρά του ή ακόμα και στο Ζενίθ του άλλοτε φόβου, για προσέγγιση στα άπιαστα και μη προσεγγίσιμα.
Μα αυτό είναι που με εξιτάρει και κάνει το μυαλό μου ένα όχι χάος, παρά ένα περιορισμό και μια οριοθέτηση, που τώρα πια τα σύνορά του και ελαχιστοποιήθηκαν, μα κυρίως επισφραγίζονται με συναισθήματα, τα οποία δε θα επιδεχθούν μηδαμινής έκπτωσης παρά πτώσης και κατάπτωσης άλλων, απόμακρα πια από μας και ξένα ήδη.
Αν δεν το είχα ίσως και να διάβαινα στενωπούς και να αντίκρυζα Σειρήνες ,που με εύκολο τρόπο ίσως και να απέδιδα τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, μα αφημένη και ποτέ παρατημένη, σ αυτό το χώρο της γραφής και της επένδυσής μου με την αλήθεια μου, δεν μου το επέτρεψα, καθώς το’χω αφήσει στον Παντοκράτορά μας, που αυτός ποτέ δε λησμονεί κι ας αργεί!
photo ShiftGraphiX / https://pixabay.com
