Τα βάσανα δε μας ξεχνούν
κι ας κύλησαν τα χρόνια.
Αναθυμούμαι και θρηνώ
τα θύματα της Θήβας.
Ψιλόβροχο και παγωνιά.
Καθημαγμένη πόλη.
Παντού σπασμένα τέθριππα
και σπίτια ρημαγμένα
σαν τις ψυχές μας αδειανά
και ξεχαρβαλωμένα.
Τα μόνα που ακούγονται
κραυγές των λαβωμένων
και οι καμπάνες πένθιμα
πως χάθηκε η πόλη
κ’ οι βασιλιάδες της μαζί
τα δυο ακριβά μου αδέρφια.
Ο Θάνατος, αχόρταγος
ανήμερο θηρίο
αφάνισε τους άντρες μας
κι ορφάνεψε η χώρα.
Τώρα μετράμε τους νεκρούς
μα οι αριθμοί δε φτάνουν
κι ολάνθιστες οι αγκαθιές
στον κήπο της καρδιάς μου.
Με βελονιάζει ο καημός
βετούλι και βελάζω.
Το φως σπαράζει μέσα μου
κερί που τρεμοσβήνει.
Πενθούμε απαρηγόρητοι
βυζαίνοντας φαρμάκια.
Ιδέστε που μαυροφορώ
μεσίστιες οι σημαίες
κουρέλια των ονείρων μας
και συμφοράς σημάδια.
…
Photo R-region / https://pixabay.com