Σκόνη ξεθωριάζει χαμόγελα
Αραιώνουν οι σκιές στα παράθυρα
που χάσκουν αμίλητα
Ο κισσός αγκαλιάζει ξεχασμένες ζωές
Και το φεγγάρι κοιμάται
σε αόρατες αγκαλιές
Οι φωνές μακραίνουν, μακραίνουν
και χάνονται
Μόνο κάποιες χειμωνιάτικες νύχτες θυμούνται
Σκληρός βοριάς με παγωμένα χέρια
Κλέβει τα τελευταία λόγια
που γράφτηκαν στους τοίχους
και έφαγαν στο θλιμμένο τραπέζι
για το ταξίδι του πατέρα
Ο φόβος δαγκώνει την πέτρινη καρδιά τους
Η μοίρα των ανθρώπων τα ακολουθεί
Το φως της μέρας ερείπια βλέπει
Σβήστηκαν τα σημάδια του ιδρώτα
Το κλάμα της ζωής
Ο θρήνος του θανάτου
Θάφτηκαν στη σκόνη
Τέλος Εποχής
Καινούργιο κλειδί γυρίζει στην πόρτα.
(από την ενότητα Μητρώα)