Εξοργίζομαι όταν ακούω για τζάκια. Αλήθεια ποιά είναι αυτά ;
Οι Μητσοτάκηδες, οι Καραμανλήδες, οι Ράλληδες , οι Σαμάραδες, άντε και οι Παπανδρεου κ.λπ. κ.λπ….” μαρκήσιοι” της χώρας ;
Αν κάτι δεν δημιουργήθηκε ποτέ στην Ελλάδα ήταν μια σωστή αστική τάξη, όπως αυτή της Ευρώπης, μετά τη Γαλλική Επανάσταση.
Αντίθετα, σε μας μετά την Επανάσταση του ‘ 21 επικράτησε ο εσμός των κοτσαμπάσηδων, των τσιφλικάδων και των πάσης φύσεως κερδοσκόπων και κλεπτών των δανείων της ανεξαρτησίας. Και στη συνέχεια των δωσιλόγων, μαυραγοριτών, μεταπρατών και των λογής λογής κομπραδόρων, αεριτζήδων , που τους βάφτισαν “μεσάζοντες” προμηθειών. Οι γνωστοί μας μιζαδόροι.Αυτά είναι τα τζάκια που λουζόμαστε σήμερα. Που ομως ξέρουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους, εξαγοράζοντες τους πάντα πρόθυμους γι αυτές τις δουλειές, παρατρεχάμενους αυλοκόλακες. Αυτούς που το σύστημα, εδώ και πολλά χρόνια, μέσω των κομματαρχών και των άλλων εκμαυλιστών, κατάφερε να ποδηγετήσει, με το να φτιάξει μια καινούρια λούμπεν τάξη, σπουδαγμένων υπηρετών, τους οποίους σιγά σιγά ενσωμάτωσε, παρέχοντας τους μια κοινωνική αναβαθμιση, μιας απόλυτα ελεγχόμενης εργασίας.
Το ονόμασαν καριέρα.
Έτσι, τα παιδιά των φτωχών κυρίως αγροτών, αλλά κι αυτά της επαρχίας, που μπόρεσαν να σπουδάσουν, γρήγορα αντάλλαξαν τη μόρφωση τους με κάποιον διορισμό, που τους έφερε καλές οικονομικές απολαυές, έναν πλούσιο γάμο και βέβαια την κοινωνική καταξίωση που τόσο λαχταρούσαν. Χωρίς να το καταλάβουν – μιλάμε πάντα για τον κανόνα- όχι μόνο ενσωματώθηκαν αλλά έγιναν και οι καλύτεροι υπερασπιστές του συστηματος.Κάποιοι μάλιστα, και δεν ήταν λίγοι, που είχαν το οικογενειακό “προπατορικό” αμάρτημα, γρήγορα ανένηψαν και έγιναν τα καλύτερα “μαντρόσκυλα”του καθεστώτος.Τους γνωρίσαμε καλά, γιατί απο τα ίδια πανεπιστημιακά θρανία περάσαμε. ‘Ετσι διαμορφώθηκε, κι έτσι διαβρώθηκε η νεοελληνική κοινωνία.
Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε!
Θα ήταν παράλειψη μου αν δεν αναφερόμουν και στις “γλάστρες” που κοσμούν την ματαιοδοξία αυτων των επιβητόρων της εξουσίας που θρονιαστηκαν για τα καλά στο σβέρκο μας. Είναι οι σύγχρονοι γελωτοποιοί, αυτοι οι τζουτζεδες η άλλως πως οι παρετρεχαμενοι τους, που ως πεκινουα του σαλονιού υλακτουν και λείχουν κατά τις προσταγές του αφεντικού τους. Ασήμαντα ανθρωπάκια που βρήκαν στέγη και είναι πρόθυμα να εκτελέσουν την οποία βρώμικη δουλειά τους ανατεθεί. Τους ζούμε καθημερινά.Και η παρουσία τους μαγαριζει το χώρο που αναπνέουμε. Και τους ανεχόμαστε.
