Στου γηροκομείου την αυλή
πάνω σ’ ένα παγκάκι
κάθεται ολομόναχο
θλιμμένο γεροντάκι.
Σκέπτεται όσα έκανε
όλα αυτά τα χρόνια
και βλέπει πως κατάντησε
σ’ αυτή την καταφρόνια.
Ευτυχισμένοι ζούσανε
αυτός και η φαμελιά του,
ηόμορφη γυναίκα του
τα δύο τα παιδιά τους.
Αυτός και η γυναίκα του
δεν χόρταιναν δουλειά
θέλανε τα παιδιά τους
να ζήσουνε καλά.
Γι’ αυτό και τα μορφώσανε
απ’ το υστέρημά τους
καμάρωναν που γίνονταν
σπουδαία τα παιδιά τους.
Κουράγιο, βρε γυναίκα μου,
ώσπου να μεγαλώσουν
είναι παιδιά πολύ καλά
θα μας το ανταποδώσουν.
Τα δυο παιδιά σπουδάσανε
και στην Αμερική
κάνανε οικογένεια
και μείνανε εκεί.
Από τη στενοχώρια τους
πριν κλείσει ένας χρόνος
πεθαίνει η γυναίκα του
και μένει ο γέρος μόνος.
Ζήτησε από το αγόρι του
να πάει ο καημένος.
Πατέρα, πολλά μας έκανες
και σ’ ευχαριστούμε
μα είναι δύσκολα εδώ
με γέροντες να ζούμε.
Ο γέρος τους απάντησε
να’ χετε την ευχή μου
κι εγώ θα έβρω μια γωνιά
στο άλλο το παιδί μου.
Μα όταν το ανέφερε
στην κόρη του μια μέρα
εκείνη του απάντησε
δε γίνεται, πατέρα.
Σπίτι μεγάλο έχουμε
ηκόρη καμαρώνει
μα όσα μέτρα μείνανε
τα κάναμε σαλόνι.
Πόσο ο γέρος λαχταρά
να’ ναι με τα παιδιά του
να έχει τα εγγόνια του
πάνω στα γόνατά του.
Αυτή η σκέψη η γλυκιά
το γέρο αποκοιμίζει
του ιδρύματος η ερημιά
όμως τον τριγυρίζει.
Ο γέρος εκοιμήθηκε
με πρόσωπο θλιμμένο
την άλλη μέρα το πρωί
τον βρήκαν πεθαμένο.
Δεν θα ήθελα με τίποτε να πιστεύω ότι κάποιος από το ακροατήριο θα μιμόταν τον Φάουστ, που πούλησε την ψυχή του στο διάβολο για να κερδίσει τη νιότη του.
Μερικοί άνθρωποι δίνουν πολύ ακριβό αντάλλαγμα, την ψυχή τους, για πράγματα φθαρτά.
Άνθρωποι γεμάτοι που δεν αδειάζουν με τίποτε και άνθρωποι που αν τους αφαιρέσεις την κενότητά τους, δεν τους απομένει τίποτε.
Και ακριβώς τα άτομα με τη μεγαλύτερη ελαφρότητα ή κενότητα είναι το μεγαλύτερο βάρος στην κοινωνία και όχι οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας.
Ας μη μας διαφεύγει όμως η λαϊκή ρήση.
«Εκεί που είσαι, ήμουνα και εδώ που είμαι θα έρθεις».
Προσευχή ενός ηλικιωμένου
Κύριε, Συ γνωρίζεις ότι προχωρώ πλέον στο γήρας.
Βοήθησέ με ν’ αντιληφθώ κι εγώ αυτήν την πραγματικότητα
ώστε να μην γίνομαι γάρος στους γύρω μου.
Απάλλαξέ με από του να επιμένω στις ιδέες μου με πείσμα
γεροντικό. Δε ζητώ να βελτιώσεις τη μνήμη μου αλλά να απαλύνεις
τις κρίσεις μου για την μνήμη των άλλων.
Σφράγισε τα χείλη μου από του να κουράζω τους άλλους με
βαρετές διηγήσεις από το παρελθόν μου, με λεπτομέρειες και επαναλήψεις.
Δίδαξέ με τη σημασία των λόγων του Αποστόλου Παύλου « όσο ο εξωτερικός άνθρωπος φθείρεται, τόσο ο εσωτερικός ανανεώνεται»(β Κορ.Δ.16)
Τέλος ενίσχυσέ με να στηρίζομαι γερά στο βραχίονά Σου, έως αναπαυθώ στην αγκαλιά Σου.
Αμήν.
Γκρίζους κροτάφους διάλεξε
και φώλιασε η ελπίδα
κι’ άνθισε ευθύς πιο χαμηλά
μια όμορφη ηλιαχτίδα.
Ρόζοι, ρυτίδες, στεναγμοί
οι ρίγες της ζωής μας
και συμβουλές πολύτιμες
ανάσα της ψυχής μας.
Χωρίς του γέρου την ευχή
βήμα ποτέ μην κάνεις
μα αν το ξεχάσεις άνθρωπε
το χρόνο μόνο χάνεις.
ΣΩΤΗΡΙΑ ΚΥΡΜΑΝΙΔΟΥ
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΣ
ΕΘΕΛΟΝΤΡΙΑ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ
ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΣΕΡΡΩΝ κ.τ.στην ΕΡΤ Σερρών
