Ε…εσύ, μου φώναξε σήμερα ένα πουλί τιτιβίζοντας στο κλαδί που έγερνε στο μπαλκόνι μου. Το κοίταξα, τα μάτια μου ήταν γεμάτα δάκρυα από σκέψεις, ελλείψεις και την αίσθηση ενός «τέλους», που δεν ήθελα ποτέ να με καταλάβει.. κι όμως μοιραία ήρθε, από τότε…
Ε…εσύ, επανέλαβε, σκύψε κι αφουγκράσου τον παλμό της ζωής…αφουγκράσου τον καλά… θα νιώσεις τότε στα κύτταρά σου την απεραντοσύνη της… είπε ο κιτρινολαίμης και πέταξε γι άλλες γειτονιές.
Τα λόγια του με γήτεψαν. Εμεινα αποσβολωμένη κι άρχισα να διώχνω τα δάκρυα και όλα τα αρνητικά που είχαν σταθεί στην καρδιά κι είχαν εγκλωβίσει τη σκέψη μου.. να γκρεμίσω τά όρια ήθελα που στενεύαν τη ζωή μου και να κοιτώ πέρα απ’ τον ορίζοντα..
Ο ήλιος κρυμμένος ήταν μέσα σε αχνά φθινοπωριάτικα πέπλα, όμως οι αντανακλάσεις απ το χρυσαφί των ακτίνων του, σχημάτιζαν χίλιες δυο υποσχέσεις, μικρά όνειρα , ομορφιές καινούργιες, ακόμα και λίγους στίχους ποιημάτων, να ξορκίζουν τη θλίψη από χέρια σφιγμένα μη φανούν οι πληγές στις παλάμες. Κυττούσα μια τα σχήματα των τελευτάίων ανοιξιάτικων αισθημάτων και μια των προθέσεων της ζωής. Μοιραίος ο ισολογισμός. Απώλειες και κέρδη.. κοίταξα πάλι τις άδειες παλάμες μου, σημάδια απ’ τις χαρακές αιμορραγούν ακόμα, μα απ’ τις άκρες των δακτύλων καταρράχτες από λέξεις κυλήσαν στη σιωπή.
Πατρίδες ανάγκης ξεπρόβαλαν τότε …με το βλέμμα πέρα απ’ τα σύνορα ν’ αναζητά σταθμούς, στης συνήθειας τόπους. Για γαλήνη; Γι αγάπη ή για μια κιβωτό ασφαλείας;
Τα σύνορα όμως, είχαν αρχίσει σιγά-σιγά να γκρεμίζονται…οι άνθρωποι να εξαδελφώνονται, ελεύθεροι να κυλούν ψάχνοντας για πατρίδες ανάγκης αρχικά, χώμα να σταθούν να ριζώσουν κι ύστερα να απλωθούν, να γκρεμίσουν συνήθειες, αποκτήματα άδεια, που ορθώνουνε σύνορα κι επιζητούν κιβωτούς ασφαλείας.
Κι ο ουρανός, ένα ολόκληρο πανώ με χαραγμένα ανεξίτηλα γράμματα απ’ τη χρυσή αχτίνα του ήλιου να γράφει: “Ένα σύνορο μόνο υπάρχει… της ζωής και του θανάτου.”
Ασύνορη στάθηκε τότε η ζωή να ξορκίσει το θάνατο. Ο κιτρινολαίμης άρχισε πάλι το τραγούδι. Οι αισθήσεις ζωντάνεψαν, άφησαν πίσω πικρίες και λέξεις σκληρές που ανοίξαν πληγές και με νότες μελωδικές το ταξίδι να συνεχίζεται.. κι ένα παρτέρι «μενεξέδες» εφήμερης ομορφιάς πάλι ν’ ανθίζει.
Φωτό moonietunes / https://pixabay.com
