Μια φορά και έναν καιρό ήταν χειμώνας όπως και τώρα. Δεν φτάνει που είχε έρθει νωρίς κόντευε να μεσουρανήσει ο Μάρτης κι αυτός δεν έλεγε ακόμα να το κουνήσει για άλλες χώρες πιο βόρειες. Κάποιοι προσπάθησαν τον συνεφέρουν αλλά το μυαλό του είχε μετοικήσει στις πατούσες του, που ακούμπαγαν στο χιόνι, και δεν τους αντιλαμβανόταν επαρκώς.
Θέλει βοήθεια, είπε κάποιος. Εντάξει, συμφώνησαν οι άλλοι. Και πώς θα γίνει αυτό; ρώτησε ο πιο δύσπιστος. Θα δεις, ήταν η απάντηση όπως κάθε φορά. Τα συζητήσανε, τα υπολογίσανε σε βάθος, πάτο δεν βρήκανε. Τα πόδια του, κολώνες πάγου, έφταναν κάτω από το χώμα. Πάγωναν οι σπόροι και δεν έλεγαν να φυτρώσουν. Δεν ήταν αυτή η δουλειά του. Όμως, αντί να τους κρατάει ζεστούς εκείνος τους σάπιζε. Πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας πριν να είναι πολύ αργά, είπαν οι γηραιότεροι στον Δήμαρχο κι εκείνος συμφώνησε. Πάντα άκουγε τη γνώμη τους αλλά αυτή τη φορά δεν είχαν πρόταση. Τους πίεσε. Δεν ήταν δυνατόν να προβλέψουν τον καιρό, είπαν. Ο Χιονιάς είχε δυναμώσει ξαφνικά και όποιον τρόπο και να πρότειναν δεν θα μπορούσαν να τον κατευνάσουν. Δεν γινόταν με κάθε σφοδρή χιονόπτωση να σκεπάζουν όλη τη γη για να μην παγώσει το χώμα της και κάψει τα σπαρτά.
Οι δρόμοι της περιοχής ήταν αποκλεισμένοι και οι διακοπές ρεύματος συνεχείς. Η ζωή είχε παραλύσει. Η κατάσταση αυτή είχε ταλαιπωρήσει σοβαρά τους κατοίκους γι’ αυτό και οι περισσότεροι ήταν εκνευρισμένοι· έριχναν τις ευθύνες στη δημοτική αρχή, που δεν έβρισκε λύση. Ο δήμαρχος και το δημοτικό συμβούλιο ήταν σε δύσκολη θέση. Δεν είχαν καταφέρει να ισοσκελίσουν τον προϋπολογισμό ώστε να αντικαταστήσουν έγκαιρα τις ζημιές. Και τώρα έπρεπε να επιλέξουν ανάμεσα στην επιδιόρθωση της ηλεκτρική βλάβης και στην αντικατάσταση του μηχανήματος αλατιού, που είχε παροπλιστεί. Ο δήμαρχος, για να κερδίσει χρόνο, κήρυξε την περιοχή σε έκτακτη ανάγκη μέχρι να ληφθούν οι αποφάσεις. Κουβαλούσε εβδομήντα χρόνια στις πλάτες του και είχε κουραστεί. Παρότι δε γύριζε ποτέ να τα κοιτάξει τον κοίταζαν εκείνα μαζί με τα προβλήματά τους. Κάθε φορά και πιο άγρια.
Όταν του πρότειναν την υποψηφιότητα για τη θέση του δημάρχου το είχε φανταστεί εύκολο και φυσικά ευχάριστο. Εκεί ήταν και ο στόχος του τόσα χρόνια. Όμως, κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Κοίταζε τη βέρα στο δάχτυλό του και σκεφτόταν πόσο είχε αμελήσει τη γυναίκα του από τότε που πήρε το αξίωμα. Αντί να χαίρεται τη ζωή του μαζί της –που θα λιγόστευε όσο μεγάλωναν τα προβλήματα– ασχολιόταν με τα νερά, τα χιόνια, τις αποχετεύσεις, τα κάτουρα και τα σκατά. Ούτε παιδί δεν είχε καταφέρει να της κάνει κι, εδώ που τα λέμε κι εδώ να μείνουν, ένοιωθε υπόλογος που ο κόσμος δεν έπαιρνε τα μάτια του από πάνω της, ειδικά οι άντρες. Κρίμα την κοπέλα, μουρμούριζαν οι περισσότεροι· σαν να τους χρώσταγε κάτι, άσχετα αν εκείνη έκανε πως δεν καταλάβαινε. Όμως, τα βράδια που αργούσε να γυρίσει στο σπίτι, σαν κλαμένη του φαινόταν. Και δεν είχε σημασία που της πήγαινε δώρα. Την παρουσία του είχε ανάγκη. Και να πεις ότι δεν τον συμβούλευε, ας ήτανε και μικρότερη. Αλλά εκείνος δεν ήθελε να παραδεχτεί στο συμβούλιο ότι άκουγε την γυναίκα του.
Ας είναι. Το θέμα τους τώρα ήταν η κακοκαιρία. Οι δρόμοι είχαν κλείσει, το ρεύμα είχε κοπεί και οι κάτοικοι είχαν ξεσηκωθεί. Η Δημαρχία δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τόσο σφοδρή χιονόπτωση. Έπρεπε να βρεθεί διέξοδος στο πρόβλημα που είχε δημιουργηθεί. Τη λύση και αυτή τη φορά την έδωσε η πρόταση της γυναίκας του δημάρχου και ήταν άμεση. Το παραδέχτηκε επιτέλους και ο ίδιος στο συμβούλιο. Σιγοντάρισαν και οι γυναίκες των συμβούλων, που είχαν πάει για υποστήριξη, και εκδόθηκε ένα διάταγμα απαγόρευσης της χιονόπτωσης στα εδάφη της περιοχής τους, που έβαζε τα πράγματα στη θέση τους. Μετά την υπογραφή του, ο δήμαρχος με τη γυναίκα του εξαφανίστηκαν από προσώπου γης. Το ίδιο έκαναν και οι δημοτικοί σύμβουλοι.
Σηκώθηκε η οικουμένη στο ποδάρι. Στα διεθνή κανάλια, παρά την κοινωνική αμφιθυμία που προκλήθηκε, ήταν έκδηλη η απορία στα πρόσωπα των δημοσιογράφων. Δεν είχε συμβεί ποτέ κάτι ανάλογο στο παρελθόν και λόγω των έντονων αντιδράσεων, μέσα κι έξω από τη χώρα, έφτασε γρήγορα και η ώρα του απολογισμού. Θα πρέπει να υπήρχε συνεννόηση μεταξύ των πρωταγωνιστών αυτής της ιστορίας καθώς εμφανίστηκαν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης όλοι μαζί και σε συγκεκριμένη ώρα. Όπως ήταν αναμενόμενο ο δήμαρχος έδωσε τις απαιτούμενες εξηγήσεις. Δήλωσε πως δεν ήταν ονειροπαρμένοι. Το διάταγμα ήταν συμβολικό και το ψήφισαν για να τραβήξουν την προσοχή της κυβέρνησης. Μετά από τα παράπονα των κατοίκων, έπρεπε να την αναγκάσουν να ακυρώσει την περικοπή της κρατικής βοήθειας προς το Δήμο τους. Στο διάταγμα εκτός των άλλων αναφερόταν πως ο Δήμος δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τη σφοδρή χιονόπτωση, λόγω της περικοπής των χρηματοδοτήσεων ανάπτυξης. Οι άνθρωποι βρίσκονταν σε απόγνωση και το δημοτικό συμβούλιο σε δύσκολη θέση καθώς η κυβέρνηση είχε στερήσει από τους Δήμους τους οικονομικούς πόρους τους. Είχαν προβεί σε πολλά διαβήματα αλλά η αδιαφορία των αρμοδίων είχε κάνει μετάσταση και έπρεπε να την χειραγωγήσουν.
photo https://pixabay.com/el/
