Η παιδική ηλικία έχει αναγνωριστεί στην εποχή μας, ως η πιο σημαντική χρονική περίοδος της ανθρώπινης ζωής.
Πολλές φορές, μου λένε να μη σκέφτομαι όπως σκέφτομαι, οτι μεγάλωσα πια και πρέπει να κοιτώ με άλλη ματιά, αυτά που συμβαίνουν γυρω μου.
Κι’αναρωτιέμαι.. Σε τι ωφελεί τελικά ότι μεγάλωσα;
Στην κακία; στην ψευτιά; στην υποκρισία; στη διπλωματία; στη διπροσωπία; σε τι ωφελεί;
Γιατί να εγκλωβίζω τις σκέψεις μου μέσα σ’ αυτές;
Πρέπει να ελίσσεσαι λένε, κατα το συμφέρον σου.
Πρέπει να υπερασπίζεσαι το δίκιο σου.
Πρέπει να μην είσαι μαλθακός, χαζός και σε εκμεταλλεύονται οι άλλοι. Κι’ αυτοί οι άλλοι άνθρωποι δεν είναι; Πάντοτε με απασχολούσε αυτή η διχόνοια των ανθρώπων απο αρχαιοτάτων χρόνων…
Δεν μπορώ να δεχτώ, με όση λογική διαθέτω, πως ο άνθρωπος (τρώει) τον συνάνθρωπο. Όχι δεν το δέχομαι ασχέτως εάν ισχύει. Δεν συμβιβάζομαι οτι έτσι είναι ο κόσμος.
Γιατί ενόσω μεγαλώνουμε χάνουμε αυτό που εισπράξαμε στην παιδική ηλικία; Και φυσικά δεν απευθύνομαι σε παιδιά που έχουν μεγαλώσει σε απάνθρωπες συνθήκες και εξακολουθούν ακόμη.
Είναι λυπηρό και καταδικαστέο.
Αναφέρομαι σε μας, που πήραμε μια στοιχειώδη εκπαίδευση πρωτίστως απ’τους γονείς και στη συνέχεια απο τους δασκάλους μας.
Γιατί δεν κρατάμε έστω για λίγο την παιδικότητά μας, χωρίς αυτό να σημαίνει παλιμπαιδισμό;
Αν κρατούσαμε μια γωνιά μέσα μας για το (παιδί), τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά, γιατί η επιστήμη καταλήγει στο ότι ζούμε μόνο την παιδική ηλικία και οτι η υπόλοιπη ζωή μας, είναι στιγμές.
Ποιός ο λόγος λοιπόν, να δηλητηριάζουμε τις στιγμές μας, ως μεγάλοι ενήλικες και ποδοπατούμε την πολύτιμη ζωή του (παιδιού μέσα μας;) Σε τι μας ωφέλησε ακόμη μια φορά;
Πώς μετά απο πολλά χρόνια, θυμόμαστε τόσο έντονα αυτή την περίοδο της ζωής μας;
Κάθε παιδί, είναι ένα παιδί κι αυτό αλλάζει μέρα με τη μέρα καθώς έρχονται οι αλλαγές στο σώμα, στις σκέψεις μπαίνοντας στην ωρίμανση, που ξεκινάει απο τα 20 μας χρόνια.
Κι αφού περάσουν αρκετά χρόνια, θυμόμαστε εντονότερα μόνο την παιδική ζωή μας και μάλιστα λεπτομερώς.
Απο αυτήν που στη μετέπειτα πορεία μας, πρωταγωνιστεί αναλόγως το υλικό που έχουμε εισπράξει απο το περιβάλλον μας, την οικογένεια και τις συνήθειές μας.
Γι’αυτό το υλικό ο λόγος, που αν το τροφοδοτούμε συχνά, δεν αλλοιώνεται. Την αγάπη, την ειλικρίνεια, την δοτικότητα τη χαρά και άλλα.
(Τα παιδιά ξέρουν απο μικρά αυτό που ψάχνουν. Είναι ακόμα το σύμβολο της αιώνιας συνύπαρξης, αγάπης και καθήκοντος. George ELiot, 1819_1880 Αγγλίδα συγγραφέας).
Ένα όμορφο υλικό λοιπόν, που μας φέρνει σε εφορία ψυχικής ανάτασης και καλής υγιούς συνέχειας των χρόνων που διανύουμε, μέρα με τη μέρα.
Σ’αυτή την όμορφη και τόσο ευαίσθητη ηλικία που έχουν γραφτεί άπειρα βιβλία και που θα συνεχίζονται να γράφονται.
ΤΟ ΠΑΙΔΙ.
Είναι ό,τι πιο τρυφερό και αξιολάτρευτο, πρώτα πρώτα για εμάς τους ίδιους!
Τι μας εμποδίζει άραγε; Το οτι μεγαλώσαμε και δεν μας ενδιαφέρουν οι παιδικές μας σκέψεις;
Πόσο στ’αληθεια έχουμε μεγάλωσε και γιατί; Για να φιλοξενούμε ότι πιο άσχημο, βρόμικο, απάνθρωπο συναντούμε καθώς μεγαλώνουμε;
Ας επιλέξουμε την ειλικρίνειά τους στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, την ακακία τους την χαρά και την αθωότητά τους.
Ο ύπνος τις νύχτες μας θα είναι σαφώς, γλυκύτερος κι’ισως ο κόσμος μας καλύτερος…
Photo skalekar1992 / https://pixabay.com
