Διάβασα το απόκομμα αυτό, στα εσώψυχά μου ,θαρρείς και βρυγχήθηκε το τέρας,που δεν ήταν άλλο παρά ο εφιάλτης μου, των τόσων χρόνων μου ,που δε μ άφηνε σε ησυχία.
Ελεγε και ξανάλεγε,να δίνουμε ευκαιρίες,να μη φοβόμαστε τον αντίλογο,να κοιτάμε το καλό των παιδιών μας και όχι πάντα το δικό μας,γιατί έτσι φερόμαστε εγωιστικά .
Όχι ,δε θα σ αφήσω να μου στερήσεις το δικαίωμα της ελευθερίας κινήσεων τέτοιων,ώστε το καλό μου ,που μόνο εγώ το ξέρω ,να είναι για μένα ,σωτήρια και λυτρωτικό .
Κι ευκαιρίες έδωσα και μου δώθηκαν και αντίλογο κάναμε,βρεθήκαμε ακόμα και σε τραγική δύσκολη αντιπαράθεση,μα εσύ ,εκεί ,επιμένεις να γίνεσαι φορτικός και βασανιστικός,εφιάλτης,που έρχεται και υπενθυμίζει την ύπαρξή του .
Μα τώρα ,το ξέρω,εγώ σε έτρεφα,εγώ θα σε θέσω σε ατροφία,σε ασιτεία και τότε να δω τι θα κάνεις και πως θα ζήσεις!
Μα δε θέλω ξέρεις,ούτε να ζήσεις,μα ούτε και να φαίνεται καν ,η παραμικρή σου ένδειξη ζωής,στον πλανήτη,το δικό μου ,το νοήμονα και όχι στο κάστρο σου ,του παραλόγου .
Σε κλείδωσα και το κλειδί το πέταξα ,μακριά να μην το βρει κανείς και κυρίως ,τα ίχνη σου να χαθούν,στο διάβα και στη λάβα του καιρού,που προγραμματίζω να υποστείς.
Δε σε φοβάμαι τώρα πια ,έχω δύναμη,τη δική μου ,της ψυχής μου ,που δίνει ώθηση να υπάρξω,να φανώ,να διεκδικήσω,μα κυρίως να ζήσω και να αναπνεύσω ,όχι τα λοίσθιά μου ,αλλά τα επιφανέςτατα και αξιολογότατα ,δρώμενά μου .
Εςύ,το υποσυννείδητό,που σε διώχνω και πάλι ,θες και τρυπώνεις ανάμεσα στο συννειδητό μου και στο είναι μου ,στο ευκολοδιάβατο,που θέλω καιρό τώρα και στο επισημαίνω ταυτόχρονα.
Μα εσύ δε λες να βάλεις μυαλό κι έρχεσαι στα όνειρά μου και αποσκοπείς,στο να με μπερδέψεις ,να με πονέσεις ,αλλά δε θα στο επιτρέψω τώρα πια ,δε θα σ αφήσω με τίποτα ,να μου χαλάσεις,τις όμορφες και ωραίες εικόνες που έχω στο μυαλό μου .
Αυτά τα σχέδια που όλοι θέλουμε να δούμε με να πραγματοποιούνται ,μα μέσα μας,κάτι μας κρατάει,κάτι μας πάει πίσω,δε μας αφήνει να δούμε το τι θέλουμε ,αλλά το τι θα έπρεπε να θέλουμε.
Κι όμως ,ποτέ μην αφήσετε σε κανένα το δικαίωμα να λειτουργήσει για σας ,χωρίς εσάς.
Ναι ,αυτή η συζήτηση ,ήταν απαραίτητη να γίνει,να τεθούν τα πράγματα σε νέα αληθινή στέρεη βάση,με το μόνο κοινό γνώμονα,το καλό τηςκαρδιάς που δεν αθετεί τα θέλω της,παρά τα εντείνει και αποβλέπει στην μακροημέρευςή τους και τη μεγαλουργία τους .
Είμαι εδώ και τείνω το χέρι μου ,όχι σε σένα,δε σε θέλω ,ούτε καν στη σκέψη μου ,σε παραμικρή αναφορά και συσχέτισή σου ,παρά ,σε εκείνο το λαμπρό ,το φως,που αγγίζω και δε φοβάμαι τώρα πια μην καώ.
Σε εκείνη τη λάμψη,που αχνοφαινόταν ,μα σιγά σιγά ,ολοένα και περισσότερο,έρχεται ,με πλησιάζει και ζεσταίνει την παγωμένη και λαβωμένη μου ,χροιά,φωνής,υφή ψυχής,μα κυριότερα..την αποκρυσταλλωμένη μου βλέψη για ένα μέλλον.
Ναι,το μέλλον,ήρθε ,διαγράφεται,μέσα απ τη γραφή,την πέννα ,στο συλλογισμό και το σημαντικότερο,εντός ,της οικείας ,της δικής του σκέψης και αποδοχής.
Ενός ανθρώπου ,που ξέρει ,να τιμά,να σέβεται ,να εκτιμά ,μα το πιο ιδιαίτερο και σημαντικό σαυτή τη ζωή,να ναι αληθινός αναβάτης ,στην ανηφόρα ,να ιππεύει και να τιθασσεύει το δικό του Βουκεφάλας,τη ζωή του .
Τώρα πια ,δε συγχωρώ τον εαυτό μου ,για ότι πέρασε,στηριζόμενος,σε ένα φόβο,που ναι ,αυτό το φόβο,το σκότωσα μέσα μου και προχωρώ ,με αλήθεια της ψυχής μου και με σεβασμό σε σένα.
Αξίες ,ιδανικά,αγάπη,εκτίμηση ,σεβασμός,θαυμασμός,κάνουνε τις δικές τους παρελάσεις και σηματοδοτούν τις δικές του πια πορείες .
Το άγημα ξεκίνησε,οι τιμές απεδώθησαν,μα οι ψυχές ,οι καρδιές ,τα σώματα και τα μυαλά μας,εδώ,συμπαραστέκονται και στέκονται ορθά ,σε μια ικέτιδα,έννοιας.
photo photo-graphe / https://pixabay.com
