Αρνούμαι να δεχθώ πως δεν αλλάζει τίποτα.
Με λέξεις χτίζω τη χαρά.
Να τη η ροδομάγουλη
βαστάει παπαρούνες
και μυρωδάτα βότανα
με μία πασχαλίτσα
τα παράσιτα του ψεύδους
να καταβροχθίζει
με προτίμηση στα πιο νόστιμα.
Σε όσα αποσιωπούν το κακό.
Λες κι είναι όλα έτοιμα για τον θάνατο
σαν μια πόλη απ’ όπου απέδρασε ο λόγος ύπαρξης της,
μια πόλη φάντασμα δηλαδή.
Μα ποιός να πιστέψει ότι
σκουριάζει το χρυσάφι;
Τόσα ταφικά δώρα
μαρτυρούν το αντίθετο.
Δεν θα κουραστώ να ονειρεύομαι ωκεανούς
σαν το χρυσόψαρο σε ενυδρείο
θα πασχίζω με σωσίβιο την υγρή σιωπή.
Τα ναυτικά ατυχήματα μόνο φοβάμαι.
photo AdinaVoicu / https://pixabay.com
















































