Ενώσεις και Διάλυση: Το Μεγάλο Πείραμα της Ανθρωπότητας
Ο κόσμος αλλάζει. Όμως αλλάζει προς το καλύτερο ή προς την οριστική του διάλυση; Οι ενώσεις που κάποτε υπόσχονταν σταθερότητα, συνεργασία και πρόοδο, σήμερα δείχνουν να τρίζουν εκ των έσω. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι BRICS, οι οικονομικές και στρατιωτικές συμμαχίες — όλες μοιάζουν να δοκιμάζονται από τις ίδιες τους τις αντιφάσεις.
Ίσως αυτή να ήταν εξαρχής η πρόθεση των ισχυρών του κόσμου: να δημιουργήσουν ενώσεις με στόχο να οδηγήσουν αργότερα σε μια παγκόσμια εξουσία πιο ελεγχόμενη, πιο προβλέψιμη, πιο υποταγμένη. Από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως σήμερα, η Ιστορία δείχνει πως οι μεγάλες δυνάμεις ποτέ δεν έπαψαν να επιδιώκουν να συγκεντρώσουν τον πλανήτη «στη χούφτα τους» — άλλοτε με πολέμους, άλλοτε με οικονομικούς εκβιασμούς, άλλοτε με χρέη και δάνεια.
Όταν οι οικονομικοί δολοφόνοι δεν έφταναν, όταν οι απειλές δεν έπιαναν, τότε άρχισαν να χτίζουν ενώσεις. Η πιο ευφυής κίνηση των «μεγάλων μυαλών» του συστήματος ήταν ακριβώς αυτή: να ενώσουν τις χώρες, όχι με τη βία, αλλά με την υπόσχεση της ευημερίας. Μοίρασαν επιδοτήσεις, προγράμματα, δάνεια, ΕΣΠΑ, πακέτα στήριξης. Οι κυβερνήσεις πλούτιζαν, οι λαοί πίστευαν, και το παιχνίδι της εξάρτησης χτιζόταν βήμα-βήμα.
Και τώρα; Τώρα οι ενώσεις καταρρέουν. Γιατί ήρθε η ώρα της παγκόσμιας κυβέρνησης. Ένας κόσμος όπου τα πάντα ιδιωτικοποιούνται — πανεπιστήμια, σχολεία, δήμοι, ακόμα και η γνώση. Ένας κόσμος όπου το κράτος μετατρέπεται σε επιχείρηση και ο πολίτης σε προϊόν. Η Ελλάδα, όπως και πολλές άλλες χώρες, βλέπει την εθνική της υπόσταση να αποδυναμώνεται, τους θεσμούς να χάνουν την ανεξαρτησία τους, την κοινωνία να βυθίζεται στη σύγχυση.
Και τι κάνουν για να κρατήσουν τον κόσμο φοβισμένο; Απειλές. Πάντα απειλές. Τώρα πάλι διαρρέουν ειδήσεις ότι «η Ρωσία θα χτυπήσει την Ευρώπη». Κι όμως, ποιο είναι το κίνητρο; Τι θα κερδίσει μια χώρα με τέτοιο ρίσκο; Ή μήπως το παιχνίδι είναι αλλού; Μήπως οι πολιτικοί ξέρουν τι μοιράζονται πίσω από κλειστές πόρτες — εδάφη, πόρους, αγορές — όσο ο κόσμος αποσπάται από την προπαγάνδα του φόβου;
Ο φόβος είναι το πιο ισχυρό όπλο της εξουσίας. Ένας λαός που φοβάται, δεν σκέφτεται, δεν αντιστέκεται, δεν ελπίζει. Αν όμως ο άνθρωπος πάψει να φοβάται, αν ξυπνήσει, τότε η δύναμη επιστρέφει εκεί όπου πραγματικά ανήκει: στον ίδιο τον λαό.
Ίσως, λοιπόν, βρισκόμαστε μπροστά στο μεγαλύτερο δίλημμα της εποχής μας. Θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε φοβισμένοι, περιμένοντας ποιος θα μας «σώσει»; Ή θα καταλάβουμε ότι η σωτηρία δεν έρχεται από πάνω, αλλά από μέσα;
Ο κόσμος αλλάζει. Το ερώτημα είναι: εμείς θα αλλάξουμε μαζί του ή θα αφήσουμε άλλους να αποφασίσουν πώς θα μοιάζει το αύριο;
Με εκτίμηση,
Ιωάννα Λαζάρου
Εκδότρια – Greek News & Radio FL | Businessrise Publishing
photo by GreekRadioFL
