Ο Άγιος Τριαδικός Θεός μας είναι η μόνη Δημιουργική Αιτία για την πλάση εκ του μηδενός… και την λειτουργική τελειότητα του πνευματικού (ουράνιου) Κόσμου των ασωμάτων Δυνάμεων…! Ακόμα, για την αδιάκοπη πλάση και προνοιακή συντήρηση του έμβιου (επίγειου) Κόσμου των λογικών κι’ αλόγων ζώων… και του έμβιου Νανόκοσμου των κυττάρων, βακτηρίων και μικρο-οργανισμών, καθώς και για την συνεχή δημιουργική γένεση-κίνηση-αρμονία του συμπαντικού Γιγάκοσμου των δισεκατομμυρίων γαλαξιών…!
Οι άνθρωποι, έχουμε την ‘τύχη’ (ένα μοναδικό προνόμιο από τον Κτίστη μας!) ανάμεσα σε όλα τ’ άλλα, μείζονα και ελάσσονα κτίσματα, να μετέχουμε δύο φύσεων: της υλικής (ως σώματα χοϊκά και θνησιγενή) και της πνευματικής (ως ψυχές άϋλες κι’ αθάνατες)! Ταυτόχρονα, όμως, έχουμε και την ‘ατυχία’ να φυτρώνουμε υπαρξιακά στο ‘μεθόριο’ δυο Κόσμων: του Μικρόκοσμου και του Μακρόκοσμου, με ό,τι ψυχική ‘ιδιαιτερότητα’ συνεπάγεται αυτή η διαμεσότητα μεταξύ ελαχίστου και μεγίστου!
Παρατηρώντας μικροσκοπικά τον νανόκοσμο, νοιώθουμε πλεονεκτικά… ως γίγαντες μπροστά σε νάνους! Κοιτάζοντας, όμως, τηλεσκοπικά τα τερατώδη μεγέθη των υπερκοσμίων… αισθανόμαστε μειονεκτικά… συνειδητοποιώντας την φρικτή μας ελαχιστότητα! Είμαστε σαν μικροσκοπικά ‘ζωύφια’… απέναντι σε γιγάντια ‘θηρία’, που ‘συνθλίβουν’ την ‘εφηβική’ υπεροψία μας… και κονιορτοποιούν την ‘γεροντική’ μας αλαζονεία! Κι’ όλο αυτό το πάσχουμε… επειδή, είτε αγνοούμε είτε λησμονούμε είτε αμφισβητούμε την οντολογική… ‘όντως αξία’ μας: ως ‘θεοσυγγενών’ πλασμάτων… πλασμένων «κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού…»!
Φέροντας ανεξίτηλη στην μνήμη μου την εικόνα του Κομήτη Hale-Βopp [ 1 ] να διέρχεται οφθαλμοφανώς από την μακροκοσμική ‘γειτονιά’ μας, με φαντασμαγορική μεγαλειότητα, πορευόμενος σιωπηλά μέσα στο αβυσσαλέο νυχτερινό στερέωμα της Άνοιξης του 1997, ανακαλώ την ανάμνησή του κάθε φορά που βρίσκομαι ημερολογιακά εν όψει των Γενεθλίων του Χριστού: σαν ένα τεράστιο ‘αστροδάχτυλο’… να φωτίζει τον δρόμο μας προς τα Χριστούγεννα…!
Η ανάμνηση του κομήτη Hale-Βopp, αναζωγραφίζει στην φαντασία μας το άστρο των Χριστουγέννων… που, ‘δείχνοντας’ μ’ έναν ανάλογο τρόπο τον ουρανό της Ανατολής πριν από δύο χιλιετίες, σηματοδότησε το πιό μεγάλο κι’ ακατανόητο Γεγονός της παγκόσμιας ιστορίας (την Ενανθρώπιση του Θεού)! Και καθοδήγησε, έτσι, τους τρεις σοφούς άρχοντες των Περσών -και μέσω εκείνων όλη την ανθρωπότητα- σ’ αναζήτηση, εύρεση και προσκύνηση του Μεγαλύτερου ‘Επισκέπτη’ που διάβηκε ποτέ το κατώφλι του χωροχρόνου…
Σαν ένα τεράστιο δάκτυλο που δείχνει τον Θεό… θυμάμαι τον διερχόμενο τότε κομήτη, φρικιώντας θαυμαστικά μπροστά σε ό,τι ορίζει την κίνησή του αυτή μέσα στον απερινόητο χωρόχρονο του σύμπαντος. Μια διακίνηση ανάμεσα σε μεγέθη που ξεπερνούν αφάνταστα τις επίγειες χωροχρονικές συμβάσεις: χαοτικές διαδρομές υπολογισμένες σε έτη φωτός… που καλύπτονται με ασύλληπτες, από τον νου μας, ταχύτητες (εν προκειμένω, η ταχύτητα του κομήτη: 44 χλμ ανά δευτερόλεπτο, δηλ. περίπου 158.400 χλμ την ώρα…)!
Παρακολουθώντας εμφιλόσοφα αυτή την φανταστική ‘προσομοίωση’ του άστρου των Χριστουγέννων, στον μεσονύκτιο ουρανό του κόσμου μας… κατανοούμε την αιτία που μας καθηλώνει σε βαθειά συναρπαγή και φοβικό συγκλονισμό…! Εποπτεύουμε αμήχανα τον έναστρο ουρανό… γιατί κάνουμε συσχετισμούς φρικωδών συγκρίσεών του, προς τα συμβατικά μεγέθη αυτού του κόσμου! Οι κλίμακες των τεραστίων μεγεθών της συμπαντικής απεραντοσύνης, την κάνουν να φαντάζει απροσμέτρητη… ενώ είναι περατή (αφού χωράει μέσα στις πλαστουργικές παλάμες του Θεού μας!) κι’ αυτό, μόνο μία σκέψη το τιθασσεύει… για να μη μας τρομάζει: ότι κάθε ψυχή είναι, οντολογικά, μακράν ανώτερη… απ’ όλη την Κτίση!
Δεν είναι, λοιπόν, ο φόβος που αισθανόμαστε μπροστά στο υπερβατικό και τερατώδες… η πρωτογενής αιτία που μας κάνει να παραλύουμε σοκαριστικά, κάθε φορά που το πεπερασμένο μυαλό μας ανυψώνεται σε μακροκοσμικές θεωρήσεις και υπερκόσμιες ενατενίσεις…! Αλλ’ είναι, θεωρώ, η ‘αβάσταχτη’ συνειδητοποίηση της Μεγαλειότητας του «κατ’ εικόνα Θεού…» της ψυχής μας, η οποία προσκαλείται να συμμετάσχει στην εξελικτική μεταμόρφωση του «καθ’ ομοίωση Θεού…» και, παρά ταύτα, αρνείται ν’ ανταποκριθεί στο κάλεσμα της Άπειρης Πατρικής Αγάπης Του… από εγωισμό και φιλαυτία! [ 6 ]
Η ιστορία των «Τριών Μάγων» είναι αναμφίλεκτα μια ιστορία που ποτέ, δύο χιλιάδες χρόνια τώρα, δεν έχει πάψει να συγκινεί και να εμπνέει μικρά και μεγάλα παιδιά! Οι Τρεις Μάγοι, διακεκριμένοι φυσιοδίφες κι’ αστρονόμοι της εποχής τους, με βασιλικούς τίτλους κι’ αξιώματα, σε μια χώρα βυθισμένη στην ειδωλολατρεία του «ζωροαστρισμού» [ 2 ] καταξιώνονται από τον Θεό, ο Οποίος «θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν», να φωτιστούν -άγνωστο πως- μέσα από την παρατήρηση και μελέτη του έναστρου Ουρανού, για το μέγα γεγονός της Θείας Ενανθρωπήσεως, και σπεύδουν στης γης τα πέρατα να βρουν στον Σαρκωμένο Θεάνθρωπο…!
Ωστόσο, αυτό που κάνει τις τρεις εκείνες ιστορικές φυσιογνωμίες (Μελχιόρ- Γκασπάρ-Βαλτάσαρ) τόσο συμπαθείς στην ανθρωπότητα όλων των αιώνων, είναι η… ‘τρέλλα’ και αποκοτιά της απόφασης ν’ αφήσουν πίσω τους χωρίς δισταγμό, την ασφαλή και καλοβολεμένη ζωή της βασιλικής διατριβής, που απολάμβαναν στα παλάτια της Περσικής αυτοκρατορίας, και να εκτεθούν στο άγνωστο… μιας επικίνδυνης περιπέτειας! Καθοδηγούμενοι από έναν διψαλέο πόθο… έτρεχαν, επιβαίνοντας βακτριανών καμηλών, ν’ αναζητήσουν έναν «Ενανθρωπήσαντα Θεό», στέργοντας ευχαρίστως να υποστούν γι’ αυτό όλες τις σωματικές κακουχίες… και να εκτεθούν σε όλους τους δυνητικούς κινδύνους μιας δυσχερούς οδοιπορικής περιπλάνησης…!
Ένας σύντομος ‘δρόμος’ η επίγεια ζωή μας, στο τέρμα του οποίου θα μάθουμε (εκ του αποτελέσματος… αλλά δίχως άλλη ‘ευκαιρία’ επανόρθωσης του ενδεχόμενου λάθους!) ΑΝ… άξιζε ή όχι, να έχουμε ζήσει ΟΠΩΣ -ένθεα ή άθεα- επιλέξαμε να ζήσουμε στον κόσμο αυτό! Ένας ταχύς ‘διάπλους’ στο αρχιπέλαγος του χωροχρόνου ο πρόσκαιρος βίος μας, στο τέρμα του οποίου θα μας περιμένει… είτε ένα απάνεμο ‘λιμάνι’ επιβεβαιωτικό της πίστεώς μας… είτε ένας σκοτεινός ωκεανός αιώνιας ταλαιπωρίας, ανατρεπτικός της απιστίας μας…! Και, για να θυμηθούμε τον μέγα Ταρκόφσκυ, αν αυτός ο πρόσκαιρος βίος έχει κάποια αξία, αυτή έγκειται αποκλειστικά στην χρήση του: ως… ‘Δρόμου’ προς τον Θεό…! Γιατί, τότε μόνο ένας ‘δρόμος’ έχει σοβαρό ‘λόγο ύπαρξης’…! [ 3 ]
Πραγματικά, τί μας χρειάζονται τα ‘Χριστού-γεννα’ (ως γιορτή δήθεν ‘οικογενειακή’ και κοινωνική…) με πολύ φολκλόρ και «φώτα… χίλια φώτα…» που, όμως, «δεν είναι Το ΦΩΣ…», αν δεν οδηγούν τις διψασμένες για Αλήθεια και Ζωή ψυχές μας, με λατρευτική διάθεση, μπροστά στην Φάτνη και τον ενανθρωπήσαντα Θεό…;! Επιπλέον, τί χρειαζόταν η έλευσή μας από την ανυπαρξία στην ύπαρξη… κι’ η επιβίβασή μας στο ‘καράβι της ζωής’… αν, τελικά, το διαπόντιο αυτό ‘ταξίδι’ του επίγειου βίου μας ΔΕΝ έχει ως προορισμό του το Λιμάνι της Βασιλείας του Χριστού, αλλ’ απλώς επιδιώκει την χαρά του ‘διάπλου’ και την απόλαυση της σύντομης ‘διαδρομής’… ΑΝΟΗΤΩΣ αδιάφορα προς ό,τι περιμένει εκεί, στην ‘αντίπερα όχθη’…!
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] Hale-Βopp: Ένας θαυμαστός κομήτης, ο οποίος από το 1995 έως το 1997, 4.200 χρόνια μετά την προηγούμενη εμφάνισή του στην ‘γειτονιά’ μας, διήλθε πάλι οφθαλμοφανώς από κοντά μας (μόλις… μερικές δεκάδες εκατομμύρια χλμ έξω από την επίγεια παροικεσία μας!), για να επιστρέψει και πάλι ‘κοντά’ μας ύστερα από 2.400 χρόνια περιπλάνησής του -καθώς έχει μεταβληθεί η παλινδρομική του περιοδικότητα, λόγω της μαγνητικής επίδρασης επάνω του των πλανητών- στ’ αχανή πλάτη του γαλαξιακού μας χώρου… ( https://el.wikipedia.org/wiki/Κομήτης_Χέιλ-Μποπ )
* * * * * * * * * * * * * * * * * *
[ 2 ] Ο Ζωροαστρισμός είναι μια από τις παλαιότερες θρησκείες που έχουν ακόμη οπαδούς. Η εμφάνισή του χρονολογείται περίπου 2.600 χρόνια πριν, ως ριζική αναμόρφωση της πολυθεϊστικής ιρανικής θρησκείας, η οποία επικράτησε στην Περσική Αυτοκρατορία με κρατική υποστήριξη. Ο Ζωροαστρισμός διατηρεί κάποιες από τις πρακτικές της προϊστορικής, κοινής ινδοϊρανικής θρησκείας και επομένως παρουσιάζει ομοιότητες με τον Ινδουισμό της βεδικής περιόδου, όπως π.χ. την πυρολατρεία και τον σεβασμό προς τις δυνάμεις της φύσης. ( Βλέπε ψηφιακό σύνδεσμο: https://el.icro.ir/Islamology-And-The-Islamic-Revolution-/Ζωροαστρισμός )
* * * * * * * * * * * * * * * * * *
[ 3 ] Ένα ‘υστερόγραφο’ εμπνευσμένο από τον μεγάλο Ταρκόφσκυ! Μια παλιά Ρωσική κινηματογραφική ταινία, με τίτλο «Μετάνοια», περιλάμβανε την ακόλουθη δραματική στιχομυθία μεταξύ μιας γιαγιάς και μιας κόρης.
…Στο τέλος ενός δρόμου, επάνω σε σωρούς ερειπίων που μαρτυρούν προγενέστερο (ανύπαρκτο πλέον) οικοδόμημα, ένα κατασκευαστικό συνεργείο ετοιμάζεται να θεμελιώσει ένα αθεϊστικό μουσείο. Μια Ρωσίδα γιαγιούλα (μάτουσκα) καταφθάνει ασθμαίνοντας, αναζητώντας κάτι… που φαίνεται να μην βρίσκει πουθενά, γι’ αυτό κι’ ερωτά με απορία ένα διερχόμενο κορίτσι: «Κόρη μου, εδώ… δεν υπήρχε ένας ιερός Ναός του Θεού;! Αυτός ο δρόμος δεν οδηγούσε σε Εκκλησία…;!». «Κάποτε… ναι, μάτουσκα, όχι όμως πλέον! Αυτός ο δρόμος δεν οδηγεί, πια, σε καμία εκκλησιά!…» απάντησε το κορίτσι. Και η μάτουσκα, με μια παιδική αθωότητα -εκείνη την επαινετή αθωότητα των «νηπιαζόντων τη κακία» [ 18 ] που κρίνει την ‘ωριμότητα’ όσων γέρασαν σ’ αυτήν!- ξαναρωτά με εμφανή απορία και προφανή σύγχυση: «Αλήθεια;! Και τί χρειάζεται, κόρη μου, ένας δρόμος… αν δεν οδηγεί σε εκκλησιά…;»!
