Έχω στά στήθεια μιαν οργή μεσ’ τους αιώνες σαν πληγή που όλο με σκοτώνει,   σιγά σιγά και με ορμή και με την ίδια αφορμή πάντα με φανερώνει.   Είναι οργή απ’ την ψυχή που στους αιώνες αντηχεί με μια κραυγή σπασμένη,   κι ένας θεός απ’ τους πολλούς στους...

Τα λάθη μου που έκανα σε όλη τη ζωή μου Τά φόρτωσα ένα πρωί στον ώμο και ξεκίνησα Δεν πήρα άλλο τίποτα να κουβαλώ μαζί μου Και σε ποτάμι μακρυνό να τα πετάξω κίνησα   Στο δρόμο με ρωτούσανε οι άνθρωποι τί φέρνω Πώς κουβαλώ φορτίο βαρύ στις κουρασμένες πλάτες...

Πιστεύω ότι τα λίγα είναι πάντα αρκετά, όταν είναι καλά και μετρημένα.  Το ίδιο ισχύει και για τις γνώσεις. Χωρίς να κατηγορώ τη ζωή που μας φέρνει σε διαφορετικές πλευρές και πολλά εμπόδια ώστε να μην μπορούμε να απολαύσουμε αγαθά και εφόδια εκπαίδευσης και μάθησης...

Στην Έφεσο στην Πέργαμο στην Αλικαρνασό Οι κόρες έστησαν  χορό που τόσο αγαπώ   Σε εννιά Ναούς τραγούδησαν και ακούστηκε στη γη Ένα τραγούδι του βοριά βαρύ σαν διαταγή.   Ιονικές, Πελασγικές και Αχαϊκές αντήχησαν ιαχές Λόγια μεγάλα δυνατά και τρανταχτές...

  Μία φορά και έναν καιρό , υπήρχε μιά μικρή καί πανέμορφη Χώρα , πού τη λέγανε Ελλάδα. Οι ομορφιές της ήταν τόσες πολλές που όλη η γής ήξερε για αυτές. Ηταν η πιό διάσημη χώρα στον κόσμο . Ο αρχαίος πολιτισμός της είταν πολύ διάσημος γιατί όλοι οι Λαοί του κόσμου...

Μειώσατε τη σύνταξη κι αυξήσατε τους φόρους αυξησατ’ όλες τις τιμές σε αγαθά και πόρους το εθνικό μας το ψωμί το είπαμε ψωμάκι και το ελεύθερο νερό το είπαμε νεράκι επιπροσθέτως βάλατε και τέλος διοδίου προβείτε σας παρακαλώ στο τέλος του φορτίου προβείτε και σε...

Γνώριμα μέρη στα ιερά μας σαν ένα δίχτυ, πλαγιές γερμένες  πλατάνια μόνα μες τις ελιές, όνειρα γκρίζα που ζωγραφίστηκαν απ’ το ξενύχτι μικρές ανάσες στις ξεχασμένες σου τις ρεματιές.   Βήμα με βήμα μετράς το χρόνο στην ανηφόρα κέντρο του κόσμου είναι τα μάτια που...

Πόσα στ’ αλήθεια ‘’Ευχαριστώ’’ να βρώ να σου χαρίσω να μάσω λέξεις να φτιαχτεί ολόκληρο φιλί για να στο πλέξω στα μαλιά στεφάνι να σου βάλλω Πατρίδα μου που γέμισες την άδεια μου καρδιά.   Στους κάμπους σου μεγάλωσε το φως μες την ψυχή μου πήρα πνοή απ τα νερά...

Ω, Θε μου, πάλι σπαραγμός, πόνος, οργή, οδύνη, που να την κρύψουν, πείτε μου, την τόση καταισχύνη, γι αυτόν τον άδικο χαμό, τα τόσα μοιρολόγια, κι ακούγονται παράταιρα των επισήμων λόγια. Ανευθυνο-υπεύθυνοι κι άντε να δεις χαΐρι,  αφού δεν είδα ΕΝΑΝ τους να κάνει...

Γύρω μας κάγκελα λιγάκι σκουριασμένααπό τα χρόνια που μας πήγανε χαμένα,η πόρτα ανοιχτή χωρίς κλειδί στην κλειδωνιάκαι μεις μισόγυμνοι στη βαρυχειμωνιά. Ούτε σκοπός υπήρχε κάπου οπλισμένοςούτε σκοπός να φύγουμε επομένως.Κοιτούσε πάντοτε κλεφτά ένας τον άλλονμε ένα...