Σε είδαστις εκστατικές της άνοιξης εκρήξεις της φύσης τα φιλιά να ανασταίνεις, του χρόνου σου τα μάτια να κοιτάζειςτις νύχτες που τον έρωτα θηλάζεις,στις πληγές των πολλαπλών σου αναστολών με τα δώρα της αγάπης να επουλώνεις. Σε είδαμε αγωνία να συστρέφεσαι στον...

Η Κυριακώ έπρεπε να θρέψει τη φαμίλια της. Σ’ αυτόν τον αγώνα πάντα ήτανε μονάχη της, μα τώρα που χήρεψε κιόλας ένα παραπάνω.  Έγινε άντρας και γυναίκα μαζί. Σε ένα σώμα, σε μια ψυχή. Μια ψυχή αντρίκια κι ένα σώμα γεμάτο αδυναμίες. Κυριακή πρωί ήτανε και αφού εγύρισε...

Ψυχή μου,Χαράζω στο στη μνήμη σου τη συγνώμη μου με τούτους τους ξέπνοους λυγμούς,τώρα που σε έδιωξα από το σώμα μου και μένεις μετέωρη, μέχρι να αρχίσει το ταξίδι της επιστροφής στο λίκνο σου, σε τυράννησα με αρρωστημένα θέλω, με φανταστικές ερινύες με βρώμικα...

Θυμάσαι τότε που, παιδιά παίζαμε κρυφτόστις θημωνιές του κόσμου;ό έρωτας ήταν η ουράνια φωνή, που καλούσε τις ψυχές μας να κρυφτούν στις θηλές της τέρψης του, κάθε φορά που σμίγαμε τα χέρια με λαχτάρα, εκείνος κέντριζε τα χείλη μας με ερωτικό παλμόκαι μας βάφτιζε στης...

Υψώστε τα λάβαρα, ανάψτε λαμπάδες, κόντρα στη βία που ασκούν οι μουλάδες. Χτυπούν τα κορίτσια, τέτοια ξεφτίλα, και τα σκοτώνουν για μία μαντήλα. Γυναίκες στους δρόμους κι οι άντρες αντάμα, ξυρίζουν κεφάλια, πετούν τη μπαντάνα, καίνε τα σύμβολα, πατούν τη σκλαβιά κι...

Οι θεοί χάνουν την εξουσία,οι ψυχές αρνούνται την αθανασία,θαμπώνει η μνήμη της αλήθειας,υποβόσκει ο καρπός της αδικίας,ο ουρανός βιάζει το γέλιο,η ζωή πέφτει σε λήθαργο,το πάθος το κάλλος κυνηγάει,ματώνει η ματιά το βλέμμα,η θάλασσα μηρυκάζει την αρμύρα της,το ποτάμι...

Έρχονται στιγμές που έχω ανάγκηΤα φιλιά σου, της πνοής σου τη μαγική υπέρβασημε τον έρωτα την σάρκα μου να ποτίζει,για να αντισταθώ στην κόλαση των ενστίκτων μου, τότε χαμογελάει ο ουρανός. Έρχονται στιγμέςπου το τραγούδι της ωραιότητας σου αναζητώ,την υποβόσκουσα...

Η νύχτα εκείνη οι ειδήσεις, έβγαζαν έκτακτα ανακοινωθέντα, που κανένας δεν. Ηταν σε θέση να εξηγήσει. Εκείνη τη. Βραδιά, όποιος την αντίκρυζε, του. Έμενε. Αξέχαστη. Τα χρώματα του ουρανού ήταν τέτοια. Που όλοι. Μας θέλαμε. Να τα αποθανατίσουμε, αλλά κυριως να. Τα...

Ποίηση !Τι είναι Ποίηση , πως ήταν, πως είναι σήμερα.Είναι η ίδια , αυτή που γεννήθηκε πριν μερικές χιλιάδες χρόνια σε αυτά ταχώματα; Κι αν δεν μοιάζει να είναι στο πέρασμα των αιώνων, τη διαπερνάει το ίδιο συναίσθημα του Ποιητή , η ίδια ανάγκη του απαράλλακτη και...

ΆκουΆκου, τον ψίθυρο της ηδονής στο βλέμμα της φωτιάς ,ραίνει μυστικά της έκστασης το σώμα . Άκου,το θρόισμα του βρόχουστου ολέθρου τη βροχή ,σκοτώνει την αναίδεια στο άγονο φιλί . Άκουτο θραύσμα της σιωπής στο αίμα του ονείρου,στέλνει το όραμα της μουσικήςστο κόλπο...

Ξυπόλητο σε γνώρισα Έτσι και αλλιώς Πάντα έτσι σε είχα στο μυαλό μου Το κάλεσμα Πώς να το πω Κάλεσμα γνώριμο ήταν Αγέννητη ήμουν ακόμη το ήξερες Όταν εσύ στο φως γεννούσες Το βράδυ που σε πρωτοαντίκρισα Στάθηκες μπροστά Θάρρος και δάκρυα στα μάτια Όλο το μέσα σου...

Από της σιωπής την έξαψη   Ο έρωτας γεννιέται.   Ναρκώνει  τον πόνο με φιλί Ελευθερώνει με βία την ορμή , Αναστατώνει με γλύκα την πνοή.   Σμίγει  το όνειρο  με την ελπίδα αμβλύνει της κρίσης την αιχμή Γίνεται  άρωμα της νιότης , ρόδο στην όραση του ήλιου ...

Δίπλα από το ΜουσείοΗ σύνθεση του χρόνουΣε αντίστιξη με την επικυριαρχίαΟι μοναξιές τοποθετημένες σαν πινακίδες στον χώροΜετακινούνται ανεπαίσθητααπό κάποια αόριστηδύναμηΣε ένα αδιόρατο χορό μεταξύ τουςπου μιλαει για ένα άγνωστοεδώπου συμβαδίζει πάντα μαζί τους, -...

Tελευταία Έμαθα ότι η μόνη αλήθεια Είναι η τελευταία Και ότι αν ακολουθήσεις τον ουρανό Θα βρεθείς στο εργαστήριο του ουρανού Μα θα σου κοπεί η όρεξη Και τα πόδια σου θα χάσουνε το κέφι κάποιος θα σου δώσει ένα ντέφι και θα θυμηθείς   άσχημα πράγματα.  ...

«Θα έλθουν ακόμη πιο δύσκολες μέρες» σκέφτηκεκαθώς το παράπονο είχε ανηφορίσει στα μάτια του    προσπάθησε να γράψει γι’ αυτό που ζούσαν οι άνθρωποιμαύρο ορμητικό ποτάμι η ψυχή του τα γεγονότα ραγδαία αναπάντεχα παρέλυαν τη σκέψη του άναψε τσιγάρο άνοιξε το...

Όταν το σπίτι σου είναι πια ένα τακτοποιημένο ασφαλές κελί όταν στα παράθυρα φυτρώνουν χρυσά κάγκελα να προσέχεις να υποψιάζεσαι να αναρωτιέσαι. Δικός μου είναι αυτός ο δρόμος που περπάτησα; Έχει ανθρώπους εδώ που έφτασα; Μήπως άφησα τα πολύτιμα πίσω μου; Και μια...

Έβγαλε τα ρούχα της τα δίπλωσε και τα ακούμπησε στην παλιά ξύλινη πολυθρόνα ανασήκωσε το πάπλωμα ξάπλωσε στο κρεβάτι του και τον περίμενε…   Ξημέρωνε Κυριακή από τότε δεν ξανάκουσε κανένας γι’ αυτήν μόνο κάθε φορά που τινάζει τα σεντόνια του πέφτουν μαραμένα...

Έβγαλε το πουκάμισό του φάνηκαν οι πληγές του παλιές από τα χρόνια των ενθουσιασμών βαθιές από τα χρόνια των συμβιβασμών τα μαλλιά του αραιά, γκρίζα κι απείθαρχα το κορμί του λεπτό οξειδωμένο όμορφα κοίταξε τον καθρέφτη έβλεπε πια μόνο τον ενήλικο εαυτό του το παιδί...

Τις νύχτες που σ’ αγαπούσα ένας άλλος μικρός αδύναμος εαυτός σκαρφάλωνε ανάμεσα στα στήθια σου ανέβαινε τον λευκό σου λαιμό ως τον ώμο και εκεί στην κορυφή της κλείδας σαν ορειβάτης ανέμιζε την τόλμη του να τον προσέξει το βλέμμα σου πριν γκρεμιστεί στις γυμνές...