Στα πεταχτά στο σπίτι
παρηγοριά στη μάνα του.
Γοργό το βήμα
Η φλόγα στις φλέβες
τοίχος στο κρύο.
Τρία τετράγωνα ακόμα.
Στ΄αυτιά του οι φωνές
«Ψωμί, παιδεία, ελευθερία».
Αθώος στον κίνδυνο.
«Ρίχ΄ του». Ο πόνος, το κάψιμο,
το μαύρο. Η πτώση. Τίποτε άλλο.
Κακήν κακώς σ΄ένα αυτοκίνητο.
Στο πρώτο νοσοκομείο.
Τα χέρια ψηλά.
Τώρα πια στην ώχρα
και στη συντήρηση
γυμνή η νιότη των δεκαεπτά.
«Ο γιός μου», ψελλίζει.
Τα μάτια οργώνουν
το σπλάχνο το άψυχο.
Οι λέξεις, τα δάκρυα
παγώνουν χωρίς σχήμα.
Πέφτει στο γόνα.
Τα χέρια κουβέρτα
στερνή αγκαλιά.
Τα μάτια ορθά
γυρεύουν αιτία.
Μια τρύπα, μια τόση δα,
καίρια στη θέση της.
Να υποτάξουν
την ανυπότακτη!
«Απ΄τα κόκκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά…»
μάνα πόσο μ΄ αγγίζει
αυτή η στροφή…
Ψαλίδι. Μια τούφα απ΄αυτόν
σφιχτά στην παλάμη του.
Μεταβολή.
Ο Διομήδης ζει!
Image: https://athens.indymedia.org/post/602164/#, CC BY-SA 4.0, via Wikimedia Commons
