‘’Είναι πολλών ανθρώπων τα λόγια μας. ’’ Γ .Σεφέρης
Από την εποχή της Σαπφούς και της ελληνικής αρχαιότητας είχε αναγνωριστεί η θεραπευτική δύναμη της γραφής. Η γραφή, πολύ ισχυρότερη από τον προφορικό λόγο που εκπνέει ακριβώς την ίδια στιγμή που εκφέρεται, αποτελεί μια μορφή επικοινωνίας με τεράστια δύναμη. Μια διαδικασία σύνδεσης του νου και της ψυχής που διεγείρει τη φαντασία, πυροδοτεί τη δημιουργικότητα, χαρίζει ελπίδα.
Η εκφραστική γραφή είναι μια δημιουργική και απελευθερωτική διαδικασία κατά την οποία ο στόχος δεν αφορά στην παραγωγή λογοτεχνικού έργου .Δεν γράφουμε για το ‘’σωστό’’, αλλά για το αληθινό, προκειμένου να δημιουργηθεί ο χώρος έκφρασης της εσωτερικής εμπειρίας. Στόχος δεν είναι η ερμηνεία και η αξιολόγηση. Είναι η ίδια η αυτοέκφραση που θα λειτουργήσει σαν περιέκτης των συναισθημάτων και των σκέψεων. Αποτελεί μια μορφή εκφραστικής θεραπείας της οποίας κεντρικός άξονας είναι η φυσική έκφραση του συναισθηματικού κόσμου των ανθρώπων. Μπορεί να έχει τη μορφή επιστολής, ημερολογίου, παραμυθιού, διαλόγου ή εσωτερικού μονολόγου. Μια κατάδυση σε αναζήτηση του άρρητου. Περιπλάνηση στα απάτητα μονοπάτια της ψυχής. Περπατώντας τα, ανακαλείς μνήμες, ανακαλύπτεις κρυμμένα συναισθήματα, αποκωδικοποιείς τον εσωτερικό σου χάρτη.
Η δημιουργία ομάδας εκφραστικής γραφής στοχεύει στην εξωτερίκευση της βιωμένης εμπειρίας. Σε μια νέα ανάγνωσή της. Αποτελεί μια βιωματική μέθοδο αυτογνωσίας και προσωπικής ανάπτυξης, στην οποία χρησιμοποιείται η γραφή ως εργαλείο εσωτερικής σύνδεσης, αποφόρτισης και επικοινωνίας. Είναι μια μορφή θεραπείας μέσα από την οποία επιτυγχάνεται η συναισθηματική εκτόνωση και εσωτερική αποσαφήνιση, μειώνεται το άγχος και ενισχύεται η ψυχική ανθεκτικότητα. Ταυτόχρονα, αναγνωρίζονται τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα συμπεριφοράς ανοίγοντας το δρόμο για τη διεύρυνση των επικοινωνιακών δεξιοτήτων και συνεπώς, τη σταδιακή βελτίωση των διαπροσωπικών σχέσεων. Οι λέξεις γίνονται καθρέφτες της ψυχής. Κάποιες φορές βαριές σαν πέτρες .Κάποιες φορές αδέξιες, ίσως σκόρπιες. Πάντοτε όμως φορτωμένες με το βάρος όσων δεν ειπώθηκαν. Κουβαλούν αναμνήσεις, σιωπές, τραύματα, ελπίδες, προσδοκίες, όνειρα. Γίνονται γέφυρες ανάμεσα σε αυτό που ήμασταν και σε αυτό που γινόμαστε. Το παιχνίδι της γραφής κρύβει τη δύναμη της απελευθέρωσης. Από τους εσωτερικούς μας δαίμονες. Τις σκιές που κατοικούν μέσα μας. Τα φαντάσματα που επιστρέφουν .
Απόσπασμα από το Υστερόγραφο
Κάθε μια ανθρώπινη ύπαρξη, ξεκινώντας το μοναδικό ταξίδι της ζωής της, γνωρίζει μόνο τον προορισμό. Αγνοεί το ακριβές δρομολόγιο. Αδυνατεί να προσδιορίσει τη χρονική του διάρκεια. Έχει ωστόσο τη δυνατότητα να επιλέξει. Τι θα πάρει μαζί της στις αποσκευές της. Σε ποιους σταθμούς θα κατέβει. Έχει δηλαδή την ελευθερία να ρισκάρει. Και όλο αυτό ακριβώς είναι που την καθιστά γοητευτική. Κυρίως τραγική. Εκ προοιμίου.
.photo voltamax, https://pixabay.com
