Ένα υπέροχο άρθρο, που δημοσιεύτηκε στο spectator.co.uk από τον Gavin Mortimer.
Είναι πολύ αργά για να γίνει η Ευρώπη Μεγάλη ξανά;
Μια δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (ECFR) έδειξε ότι μεγάλο μέρος του κόσμου απολαμβάνει την επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο. Το ογδόντα τέσσερα τοις εκατό των Ινδών πιστεύουν ότι ο Τραμπ θα είναι καλός για τη χώρα τους, όπως και το 61 τοις εκατό των Σαουδάραβων. Στη Ρωσία, τη Νότια Αφρική, την Κίνα και τη Βραζιλία, περισσότεροι πολίτες πιστεύουν στον Ντόναλντ Τραμπ.
Στην Ευρώπη κυριαρχεί η απαισιοδοξία. Μόνο το 15 τοις εκατό των Βρετανών πιστεύει ότι ο Τραμπ θα τους ωφελήσει, ένα ποσοστό που αυξάνεται στο 22 τοις εκατό στην ΕΕ. Αυτό είναι το ίδιο λυπηρό ποσοστό των Ευρωπαίων που θεωρούν την Αμερική του Τραμπ ως σύμμαχο «που μοιράζεται τα συμφέροντα και τις αξίες μας».
Αναλύοντας την έρευνα στον Guardian , ο Timothy Garton Ash του ECFR έγραψε ότι τα αποτελέσματα θα έκαναν τους αναγνώστες να «πνιγούν από τον καφέ τους». Πώς θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί θετικά τον Τραμπ!?
Η συγκατάβαση έχει από καιρό χαρακτηρίσει πώς η Γηραιά Ήπειρος αντιμετωπίζει τον θείο Σαμ. Οι Ευρωπαίοι ντύνονται σαν Αμερικανοί, τρώνε σαν Αμερικανοί, βλέπουν αμερικανικές ταινίες και ακούν αμερικανική μουσική, αλλά διατηρούν έναν αέρα άφατης ανωτερότητας.
Αυτό το συναίσθημα ενισχύθηκε αυτόν τον αιώνα με την εκλογή του Τζορτζ Μπους και στη συνέχεια του Τραμπ.
Τον Αύγουστο του 2001, ένα μήνα πριν από την 11η Σεπτεμβρίου, το Ερευνητικό Κέντρο Pew δημοσίευσε μια έκθεση σχετικά με το πώς θεωρούνταν ο Μπους στην Ευρώπη. Όχι καλά. Στη Γαλλία, τη Βρετανία, τη Γερμανία και την Ιταλία, ο Ρεπουμπλικανός Πρόεδρος δέχθηκε συντριπτική «ήττα». Μόλις το 20 τοις εκατό των Γάλλων ερωτηθέντων εξέφρασε εμπιστοσύνη στον χειρισμό των παγκόσμιων υποθέσεων από τον Μπους, ενώ ήταν 30 τοις εκατό για τους Βρετανούς και 33 τοις εκατό για τους Ιταλούς.
Τρία χρόνια αργότερα ο Μπους επανεξελέγη στο αξίωμα και η απάντηση στην Ευρώπη ήταν συντριπτική απογοήτευση. «Πώς μπορούν 59.054.087 άνθρωποι να είναι τόσο Χαζοί;» ήταν ο τίτλος στο πρωτοσέλιδο της Daily Mirror .
«Ω Θεέ», βόγκηξε η Guardian , δηλώνοντας ότι η ήττα του Τζον Κέρι από τον Μπους είχε «εκτοξεύσει τη φιλελεύθερη Βρετανία σε συλλογική κατάθλιψη».
Όχι μόνο η Βρετανία. Σε όλη την Ευρώπη, οι άνθρωποι –ιδιαίτερα η ελίτ– κρατούσαν τα κεφάλια τους σε απόγνωση. «Ωχ, το έκαναν ξανά», ήταν ο τίτλος στην αριστερή γερμανική εφημερίδα Tageszeitung .
Η γαλλική εβδομαδιαία εφημερίδα Le Nouvel Observateur απέδωσε τη νίκη του Μπους στη «χειραγώγηση συναισθημάτων, πατριωτισμού, συναισθημάτων και ακόμη και παραλογισμού».
Ένα μήνα αργότερα μια έρευνα επιβεβαίωσε τη μη δημοτικότητα του Μπους σε όλη την Ευρώπη. «Τα κυρίαρχα συναισθήματα για την επανεκλογή του Μπους στις ευρωπαϊκές χώρες είναι η απογοήτευση και η έκπληξη περισσότερο από το θυμό», είπε ένας δημοσκόπος για το AP-Ipsos.
Μέχρι τώρα, και η επίθεση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του Έλον Μασκ, χρειάστηκε να κάνουν οι Αμερικανοί την ίδια ερώτηση στους Ευρωπαίους: πώς θα μπορούσατε να είστε τόσο χαζοί ώστε να σας χειραγωγούν συνεχώς οι ελίτ σας;
Στα 20 χρόνια από τον τίτλο του Mirror , η ΕΕ, με τη συνεννόηση διαφόρων κυβερνήσεων, αγνόησε τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων στη Γαλλία, την Ολλανδία και την Ιρλανδία. Στην περίπτωση του τελευταίου, το εκλογικό σώμα διατάχθηκε να επιστρέψει στις κάλπες για να επιστρέψει ένα αποτέλεσμα υπέρ της Συνθήκης της Λισαβόνας της ΕΕ.
Στη Βρετανία, υπήρξε μια διαρκής εκστρατεία στο Γουέστμινστερ και στις Βρυξέλλες για την ανατροπή της ψηφοφορίας για την έξοδο, και τους τελευταίους 18 μήνες στην Ολλανδία, τη Γαλλία, την Ισπανία και τη Ρουμανία, οι νικητές των εθνικών εκλογών αποτράπηκαν να πάρουν την εξουσία.
Το πιο σοβαρό παράδειγμα εκλογικών παρατυπιών σημειώθηκε στη Ρουμανία τον περασμένο μήνα, όταν το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών ακυρώθηκε για ψευδείς λόγους μετά τη νίκη του ευρωσκεπτικιστή Calin Georgescu.
Ο Τιερί Μπρετόν, πρώην Ευρωπαίος Επίτροπος της Γαλλίας και υπέρμαχος των αυστηρότερων ελέγχων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, υπερηφανεύτηκε πρόσφατα στη γαλλική τηλεόραση: «Το κάναμε στη Ρουμανία και προφανώς θα το κάνουμε στη Γερμανία εάν χρειαστεί».
Τι έκανε; Αρνείται ότι η ΕΕ εμπλέκεται στην απόφαση του ρουμανικού συνταγματικού δικαστηρίου να ακυρώσει τις εκλογές, αλλά δεν το βλέπουν έτσι οι άλλοι. Ο Ούγγρος ευρωβουλευτής András László, μέλος του κόμματος Fidesz του Viktor Orban, έγραψε στο Twitter: «Το κυρίαρχο ρεύμα της ΕΕ αρνείται να σεβαστεί τους δημοκρατικούς κανόνες και τη βούληση της πλειοψηφίας. Εξαιρετικά αποτρόπαιο!’
Στην οποία ο εχθρός του Μπρετόν, Έλον Μασκ, απάντησε «Ακριβώς».
Θα τολμούσε η ΕΕ να παρέμβει σε περίπτωση που το AfD που υποστηρίζει ο Musk κερδίσει τις γερμανικές κοινοβουλευτικές εκλογές του επόμενου μήνα; Παρακολουθήστε αυτόν τον χώρο.
Η προοδευτική ελίτ της Ευρώπης θα εξυπηρετούσε καλύτερα το ερώτημα γιατί το AfD αυξάνει στις δημοσκοπήσεις. Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο το Εθνικό Κόμμα της Μαρίν Λεπέν είναι το μεγαλύτερο ενιαίο κόμμα στη Γαλλία και γιατί η Τζορτζία Μελόνι εξελέγη πρωθυπουργός της Ιταλίας το 2022.
Η οικονομία της Ευρώπης έχει υποχωρήσει τα τελευταία 20 χρόνια. Το μέλλον είναι πέρα από τον Ατλαντικό και οι Ευρωπαίοι κατασκευαστές επενδύουν στην αμερικανική βιομηχανία περισσότερα από τη δική τους: 61 δισεκατομμύρια δολάρια στις ΗΠΑ πέρυσι (από 30 δισεκατομμύρια δολάρια το 2022) σε σύγκριση με 37 δισεκατομμύρια δολάρια στην Ευρώπη. Δεν είναι περίεργο που ο Μάριο Ντράγκι παραδέχεται ότι έχει «εφιάλτες» για τον αργό θάνατο της ευρωπαϊκής βιομηχανίας.
Το 2008 η Ευρωζώνη και οι ΗΠΑ είχαν συγκρίσιμα ακαθάριστα εγχώρια προϊόντα (ΑΕΠ) 14,2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων και 14,8 τρισεκατομμυρίων δολαρίων σε σημερινές τιμές. Το 2023 το ΑΕΠ της ευρωζώνης είχε ανέλθει σε κάτι περισσότερο από 15 τρισεκατομμύρια δολάρια, ενώ της Αμερικής ήταν 26,9 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Όταν δημοσιεύτηκε η λίστα Fortune Global 500 για το έτος 2023, υπογράμμισε τη δύναμη των αμερικανικών και κινεζικών εταιρειών και την πτώση των ευρωπαϊκών ομολόγων τους. Μόνο η Γερμανία κρατούσε το κεφάλι της πάνω από το νερό, αλλά τα δύο χρόνια από τότε που έχει βυθιστεί σε ύφεση και βιώνει αυτό που ένας οικονομολόγος περιέγραψε πρόσφατα ως «τη μεγαλύτερη κρίση της στη μεταπολεμική ιστορία».
Οι Γερμανοί υφίστανται τώρα την ίδια πτώση του βιοτικού επιπέδου με άλλα ευρωπαϊκά έθνη. Ρίξτε τη μαζική μετανάστευση, την αυξανόμενη εγκληματικότητα και τις κρίσεις στην υγεία, τη στέγαση και την εκπαίδευση και καταλαβαίνει κανείς γιατί μια εφημερίδα του Βερολίνου έθεσε πρόσφατα το ερώτημα: «Γίνεται η Γερμανία αναπτυσσόμενο έθνος;»
Οι Γάλλοι αποκαλούν αυτή τη διαδικασία «La Tiers-mondialisation» (Τρίτο Κόσμο) και μιλούν γι’ αυτήν από το 2009. Η φράση επινοήθηκε από τον οικονομολόγο Bernard Conte, ο οποίος είπε ότι η Ευρώπη μεταβαίνει από την ήπειρο του Πρώτου στον Τρίτο Κόσμο λόγω «μια συστημική κρίση: χρηματοπιστωτική, οικονομική, κοινωνική και πολιτική».
Στα χρόνια από τότε που η Ευρώπη έχει βυθιστεί περαιτέρω στην απάθεια. Έχει γίνει αντιπαραγωγικό, μη δημιουργικό και εργατικό, απογαλακτισμένο από το κράτος πρόνοιας. Μισεί τον Τραμπ και την ομάδα του γιατί βλέπουν σε αυτούς όλα όσα δεν είναι: τολμηροί, φιλόδοξοι και αποφασιστικοί. Το σχέδιό τους είναι να κάνουν την Αμερική Μεγάλη ξανά. Οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν ότι είναι πολύ αργά για αυτούς.
