Καρφώνω τη λέξη μου στο στίχο
ριγούν τα γράμματα, σφαδάζει το κορμί της.
Ανοίγει η γραφή μου τη καρδιά της
αναβλύζει ευλογία και σκοτάδι .
Από το κεντημένο της πλευρό ρέει αίμα και πνοή
Το αίμα είναι το νόημα της λέξης,
Κακοποιημένο, συχνά, από το συμφέρον.
Είναι το κράτος και η βία της,
η αναλγησία που μ΄ αυτή ορίζουνε τον άνθρωπο ,
το απόλυτο εργαλείο χειρισμού
των ψυχών και των σωμάτων,
η εγκληματική της όψη κάθε φορά
που πνίγουνε μ΄ αυτό αδύναμες ψυχές.
Το αίμα το αγαθό της ζωής στη φύση ,
το μετατρέπουνε σε θάνατο θερμό.
Η πνοή είναι η ελεύθερη ανάσα των ματιών της
η κοσμική αρμονία των ρυθμών της,
ο ψίθυρος των γλυκασμών της,
ο άλικος ήχος των φιλιών της,
το τραγούδι της έκστασης του έρωτα,
η αινέσιμη εξιλέωση του πάθους,
η επανάσταση των αστεριών.
Η πνοή είναι η συγνώμη της λέξης,
για κάθε κακό που προκαλεί
στην ομορφιά του κόσμου,
όταν υποτάσσεται στο άλογο του νου.
photo ColiN00B / https://pixabay.com
