Χθές βράδυ δέχτηκα μιαν επίσκεψη
Κάποια φωνή ρωτούσε επίμονα τί σε είχα..
Τί σε έχω τώρα αναρωτιέμαι εγώ.
Τώρα μα τίποτα!
Και πώς?
Ετσι ακριβώς.
Δροσιά σε είχα να η απάντηση
Γάργαρο νερό σε βρύση κρουσταλλένια
Αεράκι ανεμίζει τα σφιχτοδεμένα
από την λησμονιά μαλλιά μου
οί άνθρωποι δεν γυρίζουν πίσω ..
συνεχίζουν να ανταλλάσσουν εναγκαλισμούς
και να κάνουν αστεία ταχα πως γελούν
μα σαν φανεί το απόβραδο
πάντα εκεί
σαν χείμαρος οι θύμησες διασαλεύουν την τάξη τους άξαφνα.
Τακτικά και εγώ σε σκέπτομαι
Και σιγοτρέμει το κερί μου στο κομοδινάκι πλάι.
Κ πηγαινοέρχονται επισκέπτες στη ζωή μας
και κάπως έτσι ξεγλιστρά ο χρονος απαλα κ ταπεινά.
Κ ανταμώνουμε κ χωρίζουμε διαβάτες
σε μιαν ατέρμονη τροχιά
άλοτε κοιτώντας ο ένας τον άλλο στα μάτια
κ άλοτε με βλέφαρα κλειστά.
Ανακαλώ
Την προσευχή σου,
το βάδισμα ..
Και το ρολόι μετρά τους χτύπους της καρδιάς σου
Στο στήθος μου ακουμπησμένο
ώστε να σε ακούω.
Σε σκέπτομαι ακριβώς όπως ήσουν
Δεν επιθυμώ να ωραιοποιήσω κάτι δικό σου
Κ την φυγή σου την εχω κρατήσει κι αυτήν
επακριβώς..καμωμένη πάνω σου
δεν σου αλλάζω ρούχα, ουτε καν διάθεση, ούτε ψυχή ποτέ
διοτί σε έχω ανάγκη γιαυτό που υπήρξες.
Που με κάνει
Να θέλω να ζώ
Για να θυμάμαι..
photo GoranH, https://pixabay.com
