Είναι νύκτα! Περπατώ στο ακρογιάλι
Γαλήνια και αγάλι -αγάλι
Το κύμα με θωπεύει νωχελικά
Η σελήνη καθρεπτίζει μαγικά
Τι αρμονία!Τι ευτυχία!
Η εικόνα αυτή ποτέ ας μη χαθεί
Έκανα μία ευχή μέσα από την ψυχή!
Κι όμως ξαφνικά;
Κάτι ,συμβαίνει έτσι ξαφνικά
Κάτι ,συμβαίνει στης Γης τα σωθικά
Σείεται και βροντάει τόσο απειλητικά
Κι όμως γιατί;
Ωιμέ!Πόσο δύσκολο να ειπωθεί
Ακόμη και η σελήνη χάνεται και αυτή!
Πού είναι η αρμονία; Τι δυστυχία! Γιατί;
Και το πέλαγος;
Χάνεται μέσα στο σκότος και στη δίνη
Και εγώ μέσα στης ψυχής μου την οδύνη!
Κοιτώ:Γύρω μου νέκρα παντού
Πού είναι το γαλάζιο του ουρανού;
Πού είναι η χαρά; Το χαμόγελο του μικρού παιδιού;
Πού είναι η αρμονία;Τι δυστυχία!Γιατί;
Χάος ή άβυσσος ,ποιά η διαφορά;
Αφού λείπει η χαρά!
Πού είναι η αρμονία; Τι δυστυχία!Γιατί;
Και καθώς την αλήθεια αναζητώ
Και μέσα στο σκότος δίχως πυξίδα προχωρώ
Ξάφνου ,πίσω μου μια φωνή με καλεί
Και ,με όσα μου λέει ρίγος μου προκαλεί:
΄Τολμάς και ρωτάς; Απόγονε του Αδάμ
Που τα έκανες όλα γης μαδιάμ;
ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΓΙΑΤΙ :
Μέσα σε λαίλαπα πυρός
Έστειλες τον Μαύρο Καβαλάρη
Και Άνεμο Πειρατή ,με το Ψέμα να σαλπάρει,
Πέτρινο κύμα,ναρκωμένος ουρανός
Αυτός είσαι δυστυχώς!
Κατέστρεψες τον όμορφο Πλανήτη
Άπληστε άνθρωπε και αλήτη !
ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΓΙΑΤΙ:
Τόνοι ήταν τα απόβλητα στα νερά σου
Και έπνιξαν τα αθώα τα μωρά σου!
Έσβησες τα όνειρα ολόκληρης ζωής
για την δόξα μιας στιγμής!
Κατέστρεψες τον όμορφο πλανήτη
Άπληστε άνθρωπε και αλήτη !
ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΓΙΑΤΙ:
Πότησες τη μάννα Γη ,με αθώων αίμα
Και στη ψυχή σου φώλιαζε το ψέμα
Έπαιξες ρώσικη ρουλέτα με τα πυρηνικά
Κι έχασες!Ποτέ δεν έζησες ειρηνικά
Κατέστρεψες τον όμορφο πλανήτη
Άπληστε άνθρωπε και αλήτη!
ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΓΙΑΤΙ:
Πρόδωσες θρησκεία και πατρίδα
Την μοναδική σου σωτήρια ασπίδα
Περισσότερο αγάπησες το ΧΡΗΜΑ
Αλλά ούτε φίλους!Ούτε αδέλφια!ΤΙ ΚΡΙΜΑ!
ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΓΙΑΤΙ:
Ήθελες φήμη ,δόξα ,εξουσία
Κι η αγάπη; Πού ήταν; Σημείωνες απουσία
Λοιπόν σου λέω:Καλά να πάθεις
Άπληστε άνθρωπε και αλήτη
ΓΙΑΤΙ:
Κατέστρεψες τον όμορφο πλανήτη!΄΄
Από το υπερπέραν,λόγια , αληθινά
Σκορπισμένα , στης γης του πουθενά
Δεν νοτίζουν πια τα κύματα
Τα όρη δεν κινούν τα νήματα.
Ένας γέρος βράχος ,μόνος ερμητικά
Κειμήλιο ,από τα χρόνια τα ομηρικά !
Έψαξα και εγώ κάπου να κρατηθώ
Από τις ενοχές να λυτρωθώ
Βουβός , ο γωρυτός της ζωής
Αναστέναξα τότε με τράνταγμα ψυχής :
Αχ! Ας ήταν εφιάλτης η καταστροφή
Αφού, δεν έχει πλέον, φτερά η επιστροφή!
photo Image license by freepik.com
