Σταυρός: Τρομακτικό σύμβολο φρικτής θανατικής καταδίκης ως το 33 μΧ, και από τη Σταύρωση/Ανάσταση του Χριστού κι’ εντεύθεν… Ένδοξο Τρόπαιο Θεϊκής Παντοδυναμίας και Χαροποιό Σύμβολο κατατρόπωσης του θανάτου!
«Σταυρός, ο Φύλαξ πάσης της Οικουμένης!
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας!
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα!
Σταυρός, πιστών το στήριγμα!
Σταυρός, Αγγέλων η δόξα και των δαιμόνων το τραύμα!»
(Από την υμνολογία της Εορτής)
Ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ανθρώπινης φύσης, είναι ότι χρειάζεται να νοιώθει πάντα ασφαλής και προστατευμένη… μπροστά σε κάθε είδους κίνδυνο, που θα μπορούσε να απειλήσει την ψυχο/σωματική της ακεραιότητα. Ο Θεός μας, γνωρίζοντας αυτή την αδυναμία των λογικών Του πλασμάτων, επιφύλαξε στους δούλους Του ένα πανίσχυρο κι’ ακαταμάχητο όπλο: τον Πανάγιο Σταυρό Του! Το παντοκρατορικό ‘σκήπτρο’ και σύμβολο ακατανίκητης εξουσίας, εναντίον όλων των ορατών κι’ αοράτων εχθρών [ 1 ] που μας επιβουλεύονται, βυσσοδομώντας με μανία να μας εξολοθρεύσουν!
«Σταυρέ του Χριστού πανάγιε, σώσον ημάς τη δυνάμει Σου!»
Η Ορθόδοξη Παράδοση των Αγίων Πατέρων & Μητέρων μας, παρέδωσε στην Εκκλησία το πανίσχυρο όπλο της επίκλησης του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, μπροστά σε κάθε ορατό ή αόρατο, φυσικό ή πνευματικό κίνδυνο… που ελλοχεύει στη ζωή μας! Και είναι (αποδεδειγμένα) εκπληκτική… η σωστική αμεσότητα με την οποία επενεργεί προστατευτικά, από κάθε απειλή, η Χάρη του Ζωηφόρου Σταυρού! Επειδή, κάθε φορά που τον επικαλούμαστε, με πίστη στον Σωτήρα Χριστό (από τον Οποίο και αντλεί την ακατανίκητη παντοδυναμία Του), ο Τίμιος Σταυρός αγκαλιάζει σωτήρια με την αλεξί-κακη Χάρη Του, ολόκληρη την ψυχο/σωματική ύπαρξή μας.
Η Μάννα-Εκκλησία της Ορθόδοξης Ανατολής, έχοντας τεράστια εμπειρία στον ‘αόρατο πόλεμο’ με τις δυνάμεις του σκότους… [ 2 ] κληροδότησε στα τέκνα της τρεις Ευχές (προσευχές) πανίσχυρες, κατά παντός κινδύνου. Όπλα πνευματικά αήττητα, με τα οποία μπορούμε ν’ αντιμετωπίσουμε οιαδήποτε απειλή ή ανάγκη της ζωής μας… όπου θα (αν) συμβεί ποτέ να βρεθούμε: α) Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με! β) Υπεραγία θεοτόκε, σώσον ημάς! και γ) Σταυρέ του Χριστού Πανάγιε, σώσον ημάς τη δυνάμει (με τη δύναμή) Σου! Με αυτά τα ‘πυρηνικά’ όπλα στη διάθεσή μας, είναι πια ‘στο χέρι μας’ να διαχειριστούμε νικηφόρα κάθε δεινή και σκοτεινή περίσταση του βίου μας!
Με την ίδια αυτή (ανωτέρω) σειρά, έχει ορισθεί από την Εκκλησία μας να γίνεται, στο τέλος κάθε ιερής ακολουθίας της Ορθόδοξης Λατρείας μας, ‘μνεία’ των Υψηλών Προστατών της ύπαρξής μας. Αρχίζοντας από το όνομα του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, συνεχίζοντας με το Θεομητορικό όνομα της Βασίλισσας των Ουρανών, και συνεχίζοντας με το πανάγιο όνομα του Τιμίου Σταυρού, μνημονεύουμε ευλαβώς και ευσεβάστως ως εξής: «Χριστός ο αληθινός Θεός ημών, ταις πρεσβείαις της Παναχράντου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, δυνάμει του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού… ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν»!
Σε όλη την παγκόσμια Ορθοδοξία, αλλ’ ειδικώτερα στο Άγιον Όρος, που είναι ένας κατ’ εξοχήν τόπος «Σταύρωσης των παθών και των επιθυμιών της αμαρτίας…» [ 3 ], ο Τίμιος Σταυρός χαίρει μεγίστης τιμής και άκρως ευλαβικής προσκύνησης! Ας ακολουθήσουμε τα υπέροχα μουσικά νοήματα:
«Χαίροις ο Ζωηφόρος Σταυρός, / της ευσεβείας το αήττητον τρόπαιον, / η θύρα του Παραδείσου, / ο των πιστών στηριγμός, / το της Εκκλησίας περιτείχισμα, / δι’ Ου εξηφάνισται / η φθορά και κατήργηται, / και κατεπόθη / του θανάτου η δύναμις, / και υψώθημεν από γης προς Ουράνια, / όπλον ακαταμάχητον, / δαιμόνων αντίπαλε, / δόξα Μαρτύρων, Οσίων / ως αληθώς εγκαλώπισμα, / λιμήν σωτηρίας / ο δωρούμενος τω κόσμω το μέγα έλεος» [ https://www.youtube.com/watch?v=8XCSrLMKoQo ].
Στο Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων… η αυθεντικότητα (ή πλαστότητα) της ‘ταυτότητας’ ενός ιερού κειμηλίου, που φέρεται ως ‘Τίμιο Ξύλο’… μπορεί να πιστοποιηθεί ρεαλιστικά, καθώς ‘ανιχνεύεται’ εμπειρικά με δύο θαυμαστούς τρόπους, που χρησιμοποιούνται με απόλυτη φυσικότητα στα Μοναστήρια. Ο 1ος τρόπος αξιοποιεί την πνευματική ‘βαρύτητα’ του Σταυρού… [ 4 ] και ο 2ος την πνευματική ‘ζωτικότητα’… [ 5 ] που υπάρχουν σ’ αυτόν, ως Χάρη… απορρέουσα από τον Σταυρωθέντα επάνω του, Υιό του Θεού! Αμφότεροι οι τρόποι, λειτουργούν θαυμαστά… καθώς, ο μεν 1ος [ 4 ] θέτει σε αναστολή… τον Φυσικό νόμο της Άνωσης (αρχή του Αρχιμήδη), ενώ ο 2ος [ 5 ] καταργεί την φυσική αναγκαιότητα της Χημικής αντίδρασης… η οποία προαπαιτείται, για να γεννηθούν κι’ αναπτυχθούν οι μύκητες που διενεργούν τη ζύμωση…!
Είθε, η παντοδύναμη Χάρη του Ζωοποιού Σταυρού, επάνω στον Οποίο καρφώθηκε η Εσταυρωμένη μας Χριστώνυμη Παναγάπη… να προστατεύει από κάθε κακό… όλους τους Χριστολάτρες που Τον επικαλούνται σε βοήθεια, στους Εσχατολογικούς κι’ Αποκαλυπτικούς καιρούς που ζούμε/θα ζήσουμε…!
Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από τον άγιο βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
—————————————————
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] Πραγματικά, η Χάρη του Τιμίου Σταυρού… γίνεται ‘τραύμα’ βαθύ και θανάσιμο στα πονηρά κι’ ακάθαρτα πνεύματα! Μια άκτιστη ‘Φωτιά’ που κατακαίει τα άϋλα πνεύματα…, μια Πνευματικής φύσης ‘υψηλή ηλεκτρική τάση’ που εκσφενδονίζει μακριά τις δυνάμεις του σκότους… τρέποντάς τες σε άτακτη φυγή…!
Ανακαλώντας μια προσωπική ανάμνηση από το παρελθόν, πριν 25-30 χρόνια, θυμάμαι που, στο τέλος της ακολουθίας του Αποδείπνου μιας μέρας, είχα εκθέσει -ως εφημέριος της εβδομάδας εκείνης- τα Άγια Λείψανα στους προσκυνητές της Μονής, και επιτηρούσα την ομαλή κι’ εύτακτη προσκύνηση των Αγίων Λειψάνων.
Στο τέλος της σειράς των προσκυνούντων και αποχωρούντων Πιστών, είχε μείνει ένας τελευταίος, που έδειχνε ότι περίμενε να φύγουν πρώτα όλοι οι άλλοι… για να πλησιάσει αυτός! Ήταν ένας νέος 20-25 ετών, με ασθενική φυσιογνωμία και ζωγραφισμένη βαθειά θλίψη στο χλωμό του πρόσωπο, που ενέπνεε συμπάθεια… Πλησίασε τα Άγια Λείψανα, με πρώτο στη σειρά το Πανάγιο Ξύλο του Τιμίου Σταυρού…
Έχοντας πλησιάσει σε απόσταση αναπνοής, μου λέει ντροπαλά: «Πάτερ, ο λόγος που περίμενα να φύγουν όλοι για να προσκυνήσω εγώ… είναι ότι δεν ήθελα να φέρω σε δύσκολη θέση τους αδελφούς, βλέποντας αυτό που θα συμβεί μόλις ακουμπήσω τα χείλη μου στο Τίμιο Ξύλο…»! – «Δηλαδή… τί θα συμβεί…;!» τον ρώτησα. – «Πάτερ, είμαι δαιμονισμένος… και τη στιγμή που ακουμπώ τα χείλη μου στον Πανάγιο Σταυρό, αν είναι όντως Τίμιο Ξύλο, με εκσφενδονίζει αστραπιαία μέτρα μακριά…»!
Τον άκουγα με έντονη αμφισβήτηση (γιατί δεν είχα ξαναζήσει κάτι παρόμοιο) που έγινε ακόμα πιο μεγάλη… όταν ζήτησε να «κρατήσουν κόντρα πίσω του» οι δύο μοναχοί που διακονούσαν στο Ναό! Επειδή παρακαλούσε επίμονα… έστερξα να ζητήσω από τους συμμοναστές μου να κάνουν ό,τι ζητούσε, κι’ έτσι στάθηκαν πίσω του οι δύο μοναχοί για αντιστήριξη…! Ό,τι ‘έζησα’ τη μέρα εκείνη… δεν θα το λησμονήσω ποτέ, σε όλη τη ζωή μου!…
Τη στιγμή που τα χείλη του ακούμπησαν επάνω στο Τίμιο Ξύλο… ακούστηκε ένας εκρηκτικός ήχος κι’ αστραπιαία τα τρία σώματα (ο νεαρός δαιμονισμένος… και οι δύο μοναχοί) εκσφενδονίστηκαν σαν σπιρτόκουτα, σε χρόνο dt, πέντε μέτρα πίσω… χτυπώντας επάνω στον τοίχο που χωρίζει το Καθολικό από την Λιτή…! Είχαμε τρομοκρατηθεί όλοι (ο υπογραφόμενος και οι μοναχικοί επιμελητές του Ναού)! Ο μόνος που έδειχνε ‘εξοικειωμένος’ με το συμβάν, ήταν ο νεαρός δαιμονισμένος… που είχε πια αποδεχθεί τον ‘σταυρό’ του και υπέμενε καρτερικά… ελπίζοντας, με βαθειά πίστη, ότι κάποια μέρα θα τον θεραπεύσει ο Θεός, εκδιώκοντας το δαιμόνιο από μέσα του…
Όσον αφορά την αιτία του δαιμονισμού του… ο συμπαθής νέος μου είπε με θλίψη την ‘πονεμένη’ ιστορία: Δαιμονίστηκαν ξαφνικά και ταυτόχρονα, επάνω στο Κυριακάτικο τραπέζι και μπροστά στους γονείς τους, και τα τρία παιδιά της οικογένειας (ο εν λόγω νέος και τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια του, όλα μεταξύ 20-27 ετών). Λίγο αργότερα έμαθαν ότι η θεία τους (αδελφή του πατέρα τους) που είχε ένα μοναχοπαίδι το οποίο πρόσφατα είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό ατύχημα, βλέποντας τα παιδιά του αδελφού της υγιή και προκομένα (σπούδαζαν όλα) ζηλοφθόνησε… και πλήρωσε έναν μάγο να τα ‘δέσει’ με άγριο ξόρκι… και, καθώς δεν ήταν ασφαλισμένα κάτω από την αλεξί-κακη Χάρη του Θεού (δεν είχαν δηλ. Μυστηριακή εν Χριστώ ζωή, για να είναι απρόσβλητα από τη δαιμονική ενέργεια!), δαιμονίστηκαν άγρια…
—————————————
[ 2 ] «Ενδύσασθε την πανοπλίαν του Θεού, προς το δύνασθαι υμάς στήναι προς τας μεθοδείας του διαβόλου. Ότι ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας, εν τοις επουρανίοις…» (Εφεσ. 6, 11-12)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ντυθείτε με την πανοπλία του Θεού, για να μπορέσετε ν’ αντιμετωπίσετε τα τεχνάσματα του διαβόλου. Γιατί, η δική μας πάλη δεν έχει να κάνει με θνητούς κι’ αδύναμους ανθρώπους, αλλά με απάνθρωπες αρχές και εξουσίες άλλης φύσεως… δηλ. με αυτούς που (κατά παραχώρηση του Παντοκράτορος Θεού) κυριαρχούν στον σκοτεινό αυτό κόσμο, τα πονηρά κι’ ακάθαρτα πνεύματα που βρίσκονται παντού, μεταξύ γης και ουρανού…
—————————————
[ 3 ] «Οι δε του Χριστού, την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις…» (Γαλ. 5, 24)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Αυτοί που είναι ‘του Χριστού’, που ‘ανήκουν’ στον Χριστό κι’ έχουν υποταχθεί εκούσια στην ‘Εσταυρωμένη Παναγάπη’ Του… σταύρωσαν το ‘φρόνημα της σάρκας’ μαζί με όλα τα πάθη και τις αμαρτωλές επιθυμίες, χαρίζοντάς τα ως ‘δώρο’ στον ‘Εσταυρωμένο Έρωτα’ της ψυχής τους.
—————————————
[ 4 ] Στο τεχνικό/βιολογικό πλαίσιο, δεν είναι δυνατόν να δημιουργηθεί ισχυρό και σταθερό προζύμι από το μηδέν (μόνο με αλεύρι και νερό) μέσα σε μία νύχτα (της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού), επειδή: α) οι μύκητες χρειάζονται χρόνο να αναπτυχθούν και να σταθεροποιηθούν… και β) απαιτούνται 5–7 ημέρες με καθημερινή “τροφοδότηση”.
Η πνευματική ‘βαρύτητα’ του Τιμίου Σταυρού έγκειται στο ότι… επάνω του καρφώθηκε Εκείνος, που ‘σήκωσε’ στους ώμους Του τις αμαρτίες όλου του κόσμου… και τις ‘ανέβασε’ στον φρικτό Γολγοθά, για να… ‘λουστούν’ συγχωρητικά μέσα στο πανάχραντο Αίμα Του! Έκτοτε, το ξύλο του Σταυρού έγινε το… βαρύτερο απ’ όλα τα ξύλα δένδρων της παγκόσμιας δασολογίας!
Θέλοντας, λοιπόν, να εξακριβώσουμε τη γνησιότητα ή πλαστότητα ενός τεμαχίου ξύλου που φέρεται ως «Τίμιο» (αν δηλ. προέρχεται πραγματικά ή όχι, από τον ξύλινο Σταυρό, επάνω στον Οποίο καρφώθηκε ο Σωτήρας μας), βάζουμε το υπόλειμμα αυτό του ξύλου, ακόμα κι’ αν είναι μια μικροσκοπική ακίδα, μέσα σε ένα ποτήρι με νερό… και: αν μεν είναι ΑΠΛΟ ξύλο, θα μείνει επιπλέοντας στην επιφάνεια του νερού. Αν όμως είναι ΤΙΜΙΟ ξύλο, αμέσως θα βυθισθεί στον πάτο του ποτηριού… όσο κι’ αν ο νόμος της άνωσης (Αρχή του Αρχιμήδη) το ωθεί προς την επιφάνεια! Και αυτό… γιατί; Διότι, όπως προσημειώθηκε, είναι το βαρύτερο ξύλο του κόσμου, αφού σήκωσε πάνω του το βάρος των αμαρτιών όλης της ανθρωπότητας, που επωμίστηκε ο Χριστός!
—————————————
[ 5 ] Η πνευματική ‘ζωτικότητα’ του Ζωοποιού Σταυρού, ευθύνεται για τη ‘ζωοποίηση’ του αλεύρου… και την πρόκληση ζύμωσης, χωρίς τη χρήση φυσικής μαγιάς! Πρόκειται για μια πολύ παλαιά χριστιανική παράδοση της Ορθόδοξης Ανατολής, που πηγάζει απ’ την ευλαβική βεβαιότητα της Πίστης.
Ο Τίμιος Σταυρός, όντας πηγή ζωής κι’ ευλογίας… ‘ζωντανεύει’ το αλεύρι (χωρίς χρήση μυκήτων) μετατρέποντάς το θαυμαστά σε προζύμι, με μόνη τη χρήση του Ζωοποιού Σταυρού! Κατά την ιερή αυτή τελετουργία, ο Τίμιος Σταυρός τοποθετείται πάνω στο φύραμα του αλεύρου (αλεύρι μόνο και νερό, ως μίγμα…), από το βράδυ ως το πρωί της παγκόσμιας Ύψωσής του, κι’ έτσι διενεργείται το θαύμα της ζωοποίησης: γίνεται το προζύμι και φουσκώνει…
Το ευλογημένο αυτό προζύμι, από την Εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, διατηρείται για χρόνια… αλλά μπορεί και ν’ αντικατασταθεί, με άλλο προζύμι, από τη Σταυρική Ύψωση της νέας χρονιάς. Έχει ξεχωριστό άρωμα, και χαρίζει ιδιαίτερη γεύση και μακρά διατηρησιμότητα στο ψωμί.
